Ik merkte mijn zwangerschap pas op nadat ik al 13+4 dagen zwanger was! De eerste keer bij de verloskundige was dus ook een grote verrassing toen er al een heel minimens op het beeldscherm tevoorschijn kwam. Mijn zwangerschap verliep op zich wel prima, alleen de bloedhitte van vorig jaar was wel echt verschrikkelijk. Naarmate de tijd verstreek nam de mate van mobiliteit ook steeds meer af (Ik was altijd 50 kilo en op het eind woog ik 74! kilo).
Op 2 oktober 2018 kreeg ik te horen dat mijn oma ongeneeslijk ziek was en niet meer zo heel lang te leven had. De dokters konden niet zeggen hoelang ze nog had, maar we zouden meer in weken moeten gaan denken dan in maanden. Ik zou op 13 oktober uitgerekend zijn en oma en ik hoopten dat ook zij nog haar achterkleinzoon zou kunnen zien. Wat wilde ik graag bevallen op dat moment. We hadden zelfs al afgesproken dat als oma nog stabiel was, ze meteen naar het ziekenhuis zou komen wanneer ik was bevallen. Als dat niet mogelijk was, zou ik naar haar gaan en dan kon zij de kleine daar nog bewonderen op het bed waar ze lag. Helaas is zij een week later op 9 oktober overleden. Ik ging elke dag naar de familiekamer, bang dat ik dan misschien wel de begrafenis zou missen. Dus ik nam elke dag opnieuw afscheid van mijn lieve oma. Ontzettend zwaar (vooral emotioneel) waren voor mij die laatste loodjes, en ik hoopte dat mijn zoon dan toch maar bleef zitten totdat de begrafenis was geweest. Op 15 oktober zou de begrafenis zijn. Op vrijdag 12 oktober ging ik ‘s ochtends met mijn hondje wandelen en na 30 meter kon ik niet meer verder lopen omdat dat pijn deed. Gelukkig deed de hond zijn behoefte en kon ik waggelend met tussenpauzes weer naar huis lopen. Thuis aangekomen ben ik op de bank gaan zitten en begon mijn buik helemaal naar links te trekken. Ik maakte daar een foto van en stuurde deze naar mijn zusje en die zei: “Jij gaat morgen bevallen!” Zij had ook zo’n trekkende buik gehad en de dag erna was ze bevallen. Ik lag die avond rond half 10 in bed en werd om half 1 wakker van een wat krampachtig gevoel. Mijn vriend was nog wakker en die had een vriend op bezoek. Nadat ik tegen hem zei dat ik last had van wat krampgevoel duurde het niet heel lang voordat zijn kameraad naar huis ging. Die was blijkbaar bang dat ik meteen zou gaan bevallen, haha. Ik ben maar weer in bed gaan liggen en heb geslapen tot half 5.
Toen werd ik weer wakker van pijn en toen wist ik; “Dit is het begin!” Ik had de hele zwangerschap zo’n angst voor de bevalling gehad, maar toen ik eenmaal wist dat het begonnen was, was ik eigenlijk de rust zelf. Heel apart. Ik heb mezelf verplaatst van het bed naar de bank om nog even een aflevering Desperate Housewives te gaan kijken. Na een half uur vond ik het eigenlijk toch wel heel spannend en moest ik mijn vriend wakker maken om hem te vertellen dat het begonnen was. ‘Heb je pijn?’, vroeg hij. ‘Ik voel het wel, maar het is niet ontzettend pijnlijk’, antwoordde ik terug. ‘OK, maak me dan maar weer wakker als je echt pijn hebt.’ En hij draaide zich weer even lekker om in het bed. Ik ging weer terug naar de woonkamer om daar mijn zusje te bellen. Zij zou bij de bevalling zijn en ze zei dat wanneer ik ook maar iets zou voelen ik haar meteen moest bellen en dan zou ze komen. De eerste keer nam ze niet op. Logisch ook; het was nog hartstikke vroeg. De tweede keer nam ze op en ik vertelde enthousiast dat de weeën waren begonnen. ‘Doet het veel pijn?’, vroeg ze. ‘Euh, nee, nog niet echt.’ ‘Oke, vind je het goed als ik dan nog even ga slapen. Je moet maar even bellen wanneer je echt pijn krijgt en probeer jij ook maar te slapen.’ Tuurlijk begreep ik dat. Het waren ontzettend moeilijke dagen geweest met veel verdriet en geregel. Rond half 7 kwam mijn vriend toch uit bed en toen begon mijn rug steeds meer pijn te doen. Zitten of liggen was niet prettig meer,dus ik liep wat rond en tijdens een rugwee stond ik voorovergebogen. Ik verplaatste mezelf naar de douche waar ik vasthield aan de douchekruk. Ik probeerde de rugweeen weg te puffen. Op een gegeven moment werd ik ook heel erg misselijk en moest ik wat overgeven. Rond half 8 heb ik mijn zus weer gebeld met de mededeling dat ik het niet meer trok. Rond 8 uur kwamen zij en mijn moeder langs. Ik stond onder de douche, daar heeft mijn zus bij mij gestaan en heeft mijn vriend de verloskundige gebeld.
Rond 9 uur kwam de verloskundige en het eerste wat ze zei was: ‘Ik had geen telefoontje van jou verwacht.’ Zij had verwacht dat ik na de begrafenis zou gaan bevallen. Ik mocht op bed gaan liggen en dan zou zij gaan voelen hoeveel ontsluiting ik ondertussen had. Ik hoopte zo dat er al wat vordering was. Toen ze mij vertelde dat ik dan ook al 5 a 6 centimeter ontsluiting had en we naar het ziekenhuis mochten gaan, was ik ook echt heel erg blij. De hele brigade ging mee (Ik had van tevoren al aangegeven dat ik mijn twee zusjes, mijn moeder, schoonmoeder en mijn vriend bij de bevalling wilde hebben). Rond kwart voor 10 waren we in het ziekenhuis en het eerste wat ik deed was me ontdoen van al mijn kleding en ben ik onder de douche gaan staan. Nadat ik klaar was met douchen heb ik me niet meer aangekleed, want wat was het warm zeg! De verloskundige heeft rond 10 uur mijn vliezen gebroken. Omdat ik alleen maar rugweeen had, vond ik staan en hangen aan het ziekenhuisbed het prettigst. Ik heb ook nog even de baarkruk geprobeerd, maar dit vond ik toch niet zo prettig. Ik kreeg een grote skippybal waar ik tegenaan kon staan of leunen. Volgens mijn brigade werd ik op dat moment weer zo relaxed en had ik blijkbaar ook geen weeën meer. In mijn beleving had ik constant pijn, dus dit kan ik me ook echt niet meer herinneren. Ook de verloskundige zag dit en zij besloot om mij over te dragen aan de gynaecoloog zodat ik een infuus kon krijgen met wee-opwekkers. De gynaecoloog was van mening dat er teveel mensen in de ruimte waren en ze zei dan ook dat ze moesten afwisselen en per twee mochten blijven. Mijn verloskundige wist dat ik enorm veel steun had aan mijn familie op dat moment en zij kwam dan ook voor mij op door te zeggen dat dit wel een andere situatie is dan normaal gesproken. Hierna ging ook de gynaecoloog akkoord. Voor mijn gevoel gingen die laatste paar centimeter ontsluiting zo langzaam. Ik trok de pijn aan mijn rug dan ook echt niet meer en heb ik gekozen voor Remyfentanyl. De pijn van de weeën voelde ik nog steeds, maar de tijd tussen de weeën door kon ik heerlijk even wegdoezelen. Wat heb ik vaak op die knop gedrukt ondanks dat het nog niet groen was, haha. Ik mocht met elke wee een beetje meedrukken en rond 14:18 uur mocht ik dan eindelijk beginnen met persen. Wat een verademing was dat!! Aan de linkerkant stond mijn zus, aan de rechterkant de verpleegkundige en rechtsboven stond mijn vriend. Wat een support was mijn zus zeg! Ik heb ontzettend veel kracht geput uit haar bemoedigende woorden. Er zat tussen de weeën nog teveel tijd en daarom gingen de wee-opwekkers nog een standje omhoog. Ik vroeg aan de gynaecoloog hoelang ik nog moest persen (jup, dit was een serieuze vraag). En zij zei dat mijn baby nog wel in haar dienst geboren zou worden! Mijn ogen ging meteen naar de klok om te kijken hoe laat het toen was. Ze zei ook dat ik super snel ging. Ik was blijkbaar de laatste die binnen was gekomen en ik zou de eerste zijn die een baby kreeg. Ik herinner me nog goed dat ze op een gegeven moment zei dat ik met deze perswee alles moest geven en dat ik dan mijn zoon op mijn borst zou krijgen. Wat was ik blij! Totdat ik na die wee nog steeds geen baby had. Blijkbaar heb ik toen gezegd dat ze hem maar moest laten zitten en dat ik niets meer ging doen, haha. Na de tweede zogezegde laatste wee is toen op 13 oktober om 14:52 uur mijn zoon geboren. Precies op de uitgerekende dag! Ik heb mijn oma op 15 oktober naar haar laatste rustplaats kunnen brengen en er is een foto van mijn zoon meegegaan in de kist. Ik zat weliswaar in een rolstoel omdat ik niet kon lopen van de pijn die ik down under had, maar ik kon er bij zijn!
ROSALINDA
