Ik had een positieve test en toch voelde ik toen al dat het slecht zou eindigen…

Mijn naam is Kaat. Ik ben 28 jaar oud, heb mijn zielsverwant reeds mogen vinden en samen zijn wij de meer dan trotse ouders van Nomi. Nomi is ons eerstgeborene, ons oudste kind en ook ons sterretje. Haar naam is de mooiste naam in het universum en zij is het meest prachtige kind. Ik wil haar naam noemen en ik wil dat de wereld weet dat ze bestaat. Daarom deel ik met heel veel liefde haar verhaal met jullie. En waar begint elk verhaal van een kindje? Bij de mama en papa.

Op 7 mei 2016 sloeg de vonk (officieel) over. Dolverliefd als we waren (en nog altijd zijn) startte ons leven samen, niet wetende dat we op iets meer dan drie jaar al zóveel zouden hebben meegemaakt. Een half jaar nadat we een koppel vormden, waren we zo zeker van ons dat we besloten samen een huis te bouwen. In juli 2018 trokken we in ons liefdesnestje en we wisten al lang dat zodra we in ons huis zaten, we aan kinderen wilden beginnen. Onze droom. Huisje, tuintje (die hebben we eigenlijk nog maar heel recent) en kindje. Wij hebben moeten ondervinden dat het jammer genoeg niet altijd zo vanzelfsprekend is als het lijkt.

Op 3 november 2018 doe ik een zwangerschapstest. De eerste keer dat ik een test doe sinds we aan het proberen zijn. Ik wist die week gewoon dat ik zwanger was. Ik had altijd een cyclus die met de klok gelijk te zetten was, inclusief symptomen op bepaalde dagen. En deze cyclus was het anders. Vijf dagen eerder had ik wat lichte krampjes gevoeld. Ik neem het internet er bij en vind dat dit een innesteling kan zijn. Zou het? Twee dagen later word ik ’s nachts wakker met hevige buikpijn. Ik ben ervan overtuigd dat er een innesteling heeft plaatsgevonden, maar dat het ook gelijk is misgelopen. Toch doe ik op 3 november een test. Er verschijnt meteen een tweede streepje. Ik ben zwanger. Ik wacht aan de keukentafel op mijn vriend, met de test in mijn handen. Hij komt binnen en ik begin te huilen. Ik vertel hem dat ik zwanger ben, maar dat ik denk dat het in een miskraam zal eindigen. Gek, denk ik nu als ik dit zo neerschrijf. Ik was er zo zeker van dat deze zwangerschap ging mislopen. De zo verwachte miskraam bleef echter uit.

Ik ben nogal een zenuwpees en maak me wel eens snel zorgen dus tegen de tijd dat ik 12 weken ver was, had ik al vier echo’s gehad (waaronder twee paniekecho’s, één termijnecho en één paniekecho die dan mijn termijnecho van 12 weken is geworden). Elke keer was alles perfect in orde. Bij iets meer dan vijf weken klopte het hartje van ons kindje al. Bij 10 weken zagen we een baby’tje dat enthousiast op en neer sprong in mijn buik en hoorde we haar hartje voor de eerste keer. En met 12 weken mochten we geruster zijn. We kregen de resultaten van de NIPT doorgestuurd van mijn zus en die was goed. Waarom kwamen ze van mijn zus en niet van het labo? Omdat we hem naar haar hadden laten doorsturen zodat ze een gender reveal party kon organiseren. Iets waar ik me enthousiast had over laten worden, maar waar ik daarna gelijk spijt van had. Ik had zoveel schrik dat ik niet zou reageren zoals mensen wilden want… Ik hoopte op een meisje. Ik hoopte echt op een meisje. De dag kwam met slingers, alles in meisje of jongen-thema, een gok-het-geslacht-spelletje, hapjes, drankjes, dessertjes en een grote doos met ballonnen er in. Toen we hem open deden, verdween alles en iedereen rondom ons. Het enige wat ik nog zag waren de roze ballonnen tegen het plafond. En nu ga ik even heel eerlijk zeggen dat ik zelfs vergat dat Steven naast me stond en hij zonet ook te weten was gekomen dat we een dochter kregen. Hij heeft me moeten vastpakken, want ik zat helemaal in mijn eigen wereld, inclusief hormonale huilbui. We krijgen een meisje, een dochter. Alles verliep exact zoals ik hoopte. En ik vond de gender reveal trouwens heerlijk. Dankje zus, die met volle overtuiging haar meterschap opnam.

Elke week werd ik geruster dat deze zwangerschap wel tot een goed einde zou komen. Elke week verlangde ik meer en meer naar mijn kindje dat in mijn buik aan het groeien was. Ik wilde haar voelen bewegen, want dan zou ik zelf kunnen weten dat ze oké was. Na de echo op 17 weken (ondertussen waren er geen paniekecho’s meer geweest) zei de gynaecoloog dat ik haar elk moment kon beginnen te voelen, want mijn placenta zat goed. En diezelfde avond liet ze voor de eerste keer van haar horen, of ja voelen. Heel licht, zo licht dat ik even twijfelde of zij het wel was. Maar de dag erop was ik ervan overtuigd. Dit gevoel was zo anders dan alles wat ik ooit eerder heb gevoeld. Instant crush op dat kleine baby’tje in mijn buik. En wat het helemaal af maakte, is dat ook Steven haar die avond al gevoeld heeft. Vanaf dat moment was het voor ons écht genieten. Kleding die mijn groeiende buik niet in al zijn glorie toonde werd uitgesloten, elke avond werd mijn buik ingesmeerd door de liefste man op de hele wereld (zelfs als hij laat van het werk terugkwam en ik al in bed lag, genoten we nog van dit moment samen), we kozen een naam, haar stampjes werden elke dag sterker en als de kers op de taart hadden we met 21 weken een geweldige echo. Alles was in orde met ons klein meisje. Dat was het moment. Het moment waarop ik dacht dat we in juli echt een kindje bij ons zouden hebben. Het moment waarop ik gerust was. Ik herinner me dat ik toen nog tegen Steven zei dat we gelukzakken zijn. We vinden elkaar, we hebben samen een huis, we raken redelijk snel zwanger, ons kindje is gezond én een meisje. Hoeveel geluk kan een mens hebben? Ondanks dat ik nog steeds vind dat het op dat moment écht zo was, zou dat geluk niet lang duren…

KAAT