Meike vertelt in een minireeks over haar zwangerschap en bevalling van Nola*. Een paar weken na de geboorte komt prachtige Nola te overlijden. Lees hier haar vorige delen voordat je hieronder verder leest. Ze kwamen in het meest droevige kamertje van het ziekenhuis en haalden de beademing van Nola* af.
Die nacht slapen we weer in dat verdrietige kamertje en op vrijdagochtend wachten we vol spanning af. Gaat het lukken om vandaag naar huis te gaan? Om 8 uur ‘s ochtends is altijd de overdracht en we moeten dus nog even wachten tot één van de artsen bij ons komt. Nola is de nacht goed doorgekomen en ons kleine strijdertje heeft gewoon een stabiele hartslag en saturatie van boven de 90%. Wel noem ik haar liefkozend af en toe Smeagol, want ze maakt bijzondere rochelgeluidjes. Iedereen die nog bij ons komt kijken, artsen, verpleegkundigen en zelfs personen van de afdeling verloskunde, laat ik vol trots mijn knappe dochter zien. “Kijk dan, kijk dan hoe mooi ze is!”, denk ik iedere keer.
Wanneer de arts bij ons in het verdrietige kamertje komt, vertelt ze dat ze er druk mee bezig zijn. Ik moet mijn polisnummer doorgeven en Nola haar BSN zodat ze dingen in gang kunnen zetten, maar het ziet er naar uit dat we vanmiddag rond 4 uur met de ambulance naar huis kunnen! Hoera! Farley mag niet mee met de ambulance, dus hij gaat alvast naar het Ronald McDonald, om daar al onze spullen in te pakken en met de auto dan naar huis te gaan. De arts waarschuwt: ‘Het zou dus ook kunnen dat ze in de ambulance komt te overlijden’. Jaja, ene oor in andere oor uit. Ik geloof er niets van. Nola blijft echt nog wel even bij ons!
Ik app grappend mijn zussen dat ik zo euforisch ben en het voelt alsof Nola helemaal niet meer doodgaat. Dat je wel eens van die verhalen hoort van: Vrouw opgepakt die 15 jaar lang dode man in huis heeft gehouden… En dat mijn zussen psychische hulp moeten inschakelen als ik dat met Nola straks ook doe, omdat ik misschien vertik te geloven dat ze dood is. Ik vind mezelf over het algemeen redelijk nuchter en evenwichtig, maar de combinatie van hormonen, stress en de bizarre situatie maakt toch dat ik me lichtelijk krankzinnig begin te voelen.
Ik besluit nog even snel te douchen. Ik durf het wel aan ons kleine guppie alleen te laten en loop op mijn slippers en toilettas onder de arm naar de afdeling verloskunde. Ik had al gezegd dat er geen badkamer of toilet bij het zielige kamertje zit hè? Bijzondere gewaarwording. Alsof je op de camping naar de douches loopt, alleen dan in het ziekenhuis zwervend over de gangen. Ik vraag bij de afdeling verloskunde of ik even mag douchen.
Terug op het verdrietige kamertje, maak ik Nola samen met de verpleegkundige klaar voor de rit. Ze wordt voor het eerst gewogen en gemeten en éindelijk weet ik dan hoeveel mijn meisje weegt! Ze weegt 4200 gram, maar omdat ze nog vocht vasthoudt ronden we het af op 4 kilo en ze is 54 centimeter! Iedereen maar zeggen dat mijn baby klein moest zijn omdat mijn buik klein was. Ik wist zeker dat ik een lekkere dikke baby aan het kweken was. Het geboortepakje dat ik voor haar had gekozen, is wat aan de kleine kant en ze krijgt dus alleen een romper aan. Het is toch 37 graden buiten
Om 4 uur is onze ambulance er. Alle medicatiepompen worden afgekoppeld en omgeruild naar mobiele pompen. De ambulance broeders krijgen vijf enveloppen, allemaal medische overdrachten voor hen tijdens de rit, maar ook het bevallingsverslag en de medische gegevens voor de thuiszorg en de huisarts. De arts zegt nog tegen ze: ‘Het is een palliatief traject, dus het zou kunnen dat ze in de ambulance overlijdt. Jullie hoeven dan niets te doen’… Lalalalalalala, mijn hoofd wil dit niet horen. Nola gaat helemaal niet meer dood! Ik wil zelf het ziekenhuis uitlopen. Ik vertik het om in die rolstoel te gaan zitten en loop naast mijn meisje naar de ambulance. Het is even slikken om weer die wagen in te stappen. Het brengt me weer terug naar 28 juli. De dag dat het allemaal misging. Ze vertellen me dat ze de sirenes aandoen als er file staat en dat ik daar dan niet van moet schrikken. In de ambulance ratel ik ons hele verhaal tegen de ambulancezuster die bij mij achterin zit. Ik verontschuldig me ook een paar keer voor dit hele circus wat er voor ons en onze dochter wordt opgezet. Ik voel me ineens enorm bezwaard dat er zóveel mensen bezig zijn om onze dochter nog thuis te krijgen. De artsen, drie ambulancemensen en straks staat thuis een thuiszorgteam ons op te wachten en de huisarts. Ze zegt me dat ik niet zo gek moet doen en me absoluut niet schuldig of bezwaard moet voelen.
Driekwartier later komen we aan in onze straat. Farley is gelukkig al thuis, samen met mijn zussen. Ons meisje wordt met haar enorme koets de ambulance uit getild en onze tuin in gereden. Daar schakel ik gelijk over in de regelmodus. Hoe gaan we ons meisje eigenlijk vervoeren? Ik delegeer Farley om de reiswieg te pakken. Daar kan ze inliggen samen met de medicijnpompen en kunnen we haar makkelijk door het huis verplaatsen. Nola heeft namelijk nul spierspanning en is dus, bij optillen, net een lappenpop. De ambulancezuster houdt me even aan en vraagt: ‘Wil je anders zelf even als eerste naar binnen voordat wij allemaal naar binnen gaan’? Ik voel mijn hart even overslaan. Ohja, binnen… Daar waar het 1,5 week geleden zo mis ging en ik voor het eerst weer kom. Ik kijk haar dankbaar aan en daar ga ik, dat huis in wat zó klaar is voor een baby…
MEIKE
