Het was oktober 2013 en we besloten te stoppen met de pil. Ik had nooit het idee gehad dat ik in no time zwanger zou zijn, maar dat het zo lang zou duren, hadden we nooit verwacht. In mei 2014 was het voor het eerst raak, maar dit eindigde in een miskraam met ongeveer zeven weken. Ik wist niet dat ik zwanger was en toen ik bloedverlies kreeg, dacht ik dat ik eindelijk ongesteld was geworden. Maar toen een paar dagen later het bloedverlies zo erg werd, ben ik naar de dokterswacht gegaan. Deze dacht ook aan een heftige menstruatie en ik kreeg medicatie om het bloedverlies te stoppen. Een week later begon het echter opnieuw en werd ik doorgestuurd naar de gynaecoloog. Deze constateerde een miskraam. Omdat ik dus niet wist dat ik zwanger was, had deze miskraam ook weinig impact op ons. Wel denk ik nog wel eens dat we een jongetje of meisjes hadden kunnen hebben van nu 5 jaar.
De weken en maanden verstreken, maar helaas geen zwangerschap. Eind 2014 werden we doorverwezen naar het ziekenhuis. De gynaecoloog wilde nog een even afwachten. Als een zwangerschap uitbleef, mochten we starten met een fertiliteitsbehandeling begin 2015. Je raadt het al: er gebeurde niks, nada, noppes. Dus daar ging ik eind januari 2015 naar het ziekenhuis. Ik had al gegoogeld, dus wist ik wel een beetje wat ik kon verwachten. Eerst even een gesprekje met de gynaecoloog en daarna een inwendige echo. Dat er hierna nog vele, maar dan ook echt vele echo’s zouden volgen, had ik nooit verwacht.
Ik startte met het pilletje Clomid. Dit zou ervoor moeten zorgen dat er een eitje bij mij ging rijpen. Oh, wat had ik vreselijk veel last van mijn hormonen. Ik was totaal onredelijk naar mijn vriend. En hij moest het dus zeer regelmatig ontgelden. Ik moest om de twee dagen naar het ziekenhuis voor een echo. Helaas had de eerste poging met 50 milligram Clomid geen effect, er gebeurde helemaal niets. Ik kreeg daarom een kuurtje Provera om een ontrekkingsbloeding op te wekken. De volgende ronde gebeurde er met 100 milligram Clomid wederom helaas niets. En ook 150 milligram had 0,0 effect. Ik was tig ziekenhuisbezoekjes verder en ik heb die vreselijk hormonen moeten doorstaan. Toch was het allemaal voor niets.
Gelukkig was er nog veel meer mogelijk qua medicatie. Ik kreeg Fostimon voorgeschreven. Dit was een injectie die ik dagelijks op hetzelfde tijdstip in mijn buik moest prikken. De eerste injectie was uiteraard rete spannend, maar daarna vond ik het peanuts. Ik deed het gewoon zelf en dat vond ik ook prima. Wederom bijna twee weken om de dag een echo en gedurende die tijd werd de dosis steeds wat verhoogd. Ook dit bleek niet het medicijn voor mij te zijn, want rond dag 20 was er pas een eitje rijp. Met een (zeer pijnlijke) injectie met Pregnyl werd wel een eisprong opgewekt, maar helaas bleef een zwangerschap uit. Na een paar maanden Fostimon te hebben gebruikt mocht ik wederom switchen van medicatie. Nu kreeg ik Puregon. Ideaal vond ik dit. Ik diende dit zelf toe in een soort van diabetespen. Ik, hoefde alleen maar te draaien om de juiste dosis vast te stellen en met een heel klein naaldje prikte ik in mijn buik en drukte de pen in tot hij stopte. Zoveel eenvoudiger dan de Fostimon spuit. Het leek soms echt een klein drugslab op het aanrecht. Van de Puregon had ik helemaal geen bijwerkingen en, niet geheel onbelangrijk, dit middel gaf eindelijk het gewenste resultaat: een rijp eitje rond dag 14. Ook hierbij is een 2-dagelijks bezoekje aan het ziekenhuis een must, ook op zaterdag en zondag. Doordeweeks ging ik altijd alleen, vaak voor werktijd. In het weekend ging m’n vriend altijd mee.
Het was in de de zomer van 2015 dat ik startte met Puregon, maar helaas duurde een zwangerschap nog een hele tijd. Lees je mee in mijn volgende blog hoe ons traject verder verliep?
LINDA
