Na bijna 1 jaar alleen ouderschap besloot ik, om alleen met mijn kids op vakantie te gaan. Dat riep heel veel verschillende reacties bij mensen op.
“Wauw, wat stoer zeg, met je ruim 3 jaar oude tweeling.”
“Zou je dat wel doen, alleen?”
“Je gaat toch zeker niet alleen? Stel dat er iets gebeurt.”
“Wat ontzettend stoer zeg. Erg veel respect voor jou dat je het aandurft.”
Was het dan echt zo een onderneming en verkeek ik mij op alles wat erbij kwam kijken?
Ik moest het natuurlijk ook nog even vertellen aan opa, mijn vader. Hij is een erg liefdevolle man, die ondanks zijn stoere voorkomen, zich ook erg zorgen kan maken om zijn, jawel, nog steeds kleine meisje en nog veel belangrijker; zijn kleindochters. Want die zijn, naast zijn kinderen, zijn alles. Je kent dat wel; dat je bij je ouders komt en alle aandacht naar je kids gaan en jij ineens “minder belangrijk” lijkt. Hahaha.
Dus daar zat ik tegenover die, oh zo stoere man, waar ik ontzettend veel bewondering voor heb, om te vertellen dat ik met de meiden alleen op vakantie ga. En ja hoor, meneer kreeg een lichtelijke rolberoerte en moest even slikken. Hij kwam nog met het advies om mijn broer(tje) mee te nemen, zodat ik toch niet helemaal alleen was daar. Maar mijn besluit stond vast en ik zou met Nevaeh en Jaliyah 8 dagen naar Spanje gaan. Niet te lang, maar lang genoeg om te zien of ik het alleen af kon en of de meiden dat ook zouden trekken. Je weet maar nooit. Een vreemde omgeving, geen bekende mensen om hen heen.
Bepakt en bezakt werden we door opa afgezet op het vliegveld en namen we na het inchecken van de bagage afscheid.
Ja, ik ben een ware emomiep en dus toch even slikken bij het weglopen en het uitzwaaien van opa. Eenmaal door de douane liepen de meiden met hun eigen Frozen koffertje richting gate. Daar zou dan de echte reis beginnen. Met gierende zenuwen zat ik daar met mijn kleine propjes te wachten tot we zouden vertrekken.
Natuurlijk vonden Nevaeh en Jaliyah het prachtig en was het raampje aandachtspunt nummer 1 en klommen en klauterden zij steeds over elkaar heen om van plaats te wisselen.
De vlucht was een piece-of-cake, en zoals altijd trokken Nevaeh en Jaliyah ongevraagd de aandacht naar zich toe en kwam ik met een ander gezin in gesprek. Met hen stond ik bij de bagageband te wachten op onze koffer. Want naast de kleine koffertjes van de meisjes, had ik al het andere, waaronder mijn kleding en verzorgingsspullen in een grotere koffer gedaan.
We zagen de band alsmaar voller en voller worden, en natuurlijk ook weer leger en leger. Maar geen koffer van mama. Het gezin waar ik in het vliegtuig mee had zitten kletsen had inmiddels alles al en ik stond daar moederziel alleen met één meisje aan iedere hand te hopen dat mijn koffer toch echt nog kwam. Maar nee, geen koffer. OMG!! Voor ik op reis ging, had ik alle rampscenario’s voorbij laten gaan in mijn hoofd. Behalve deze. En nu? Ik was helemaal alleen.
Ik pakte Nevaeh en Jaliyah weer bij de hand en we liepen naar de ontvangsthal, waar inmiddels iedereen van het reisgezelschap op ons aan het wachten was.
De reisleidster vertelde dat ze geprobeerd had naar de bagagebanden te gaan, maar ze mocht niet van de marechaussee. Ik werd aangeraden om terug te gaan en melding te doen van verloren bagage. Deed ik daar geen melding, dan zou ik nooit mijn koffer terug krijgen bij het later vinden ervan, of ook geen geld kunnen declareren bij de verzekering. Dus ik weer terug…
Stond daar zo een verschrikkelijke klerenkast. Een stugge Spanjaard die totaal geen moeite wilde doen om Engels te praten of om zich verstaanbaar te maken aan mij.
In alle stress en toch ook een beetje spanning, begon ik van boosheid natuurlijk te janken. Ja, ik weet het, een verschrikkelijk slechte eigenschap.
Gelukkig kwam daar een vriendelijke dame, met baby in een draagzak, op ons aflopen en vroeg mij in het Engels wat er aan de hand was. Ze bood aan te helpen. In het meest perfecte Spaans legde ze uit aan meneer Kleerkast wat er aan scheelde en ze kreeg het voor elkaar dat ik met mijn boardingpas uit Nederland terug naar binnen mocht en melding mocht doen.
Ik sprong haar nog net niet om de nek van blijdschap en ging terug naar de drukte dat vakantiegangers heet.
Na wat speurwerk bleek dat er op het laatste moment besloten was om van band te wisselen en hadden ze mijn koffer als eerste gelost. Nooit kwam je koffer als eerste van de band af rollen, behalve toen. Gelukkig, hij lag er nog.
Met aan de ene hand een rij van meisjes en koffers en aan de andere kant mijn eigen koffer, liepen we het reisgezelschap tegemoet. Met een verhit en rood hoofd liepen we naar de bus. Het was een ware overwinning en vanaf dat moment kon ik de hele wereld aan.
Sinds die vakantie zijn we nog één keer naar Spanje geweest en vorig jaar zelfs met de auto naar Frankrijk. Dit jaar staat ons een super toffe vakantie naar Turkije te wachten, die niet snel genoeg kan beginnen…
