Oke here it goes. Mijn eerste blog ooit! Na een oproep in de stories van Kids en Kurken raakte ik geinspireerd om mijn verhaal als jonge moeder te vertellen.
Mijn leven was een grote chaos en een rollecoaster. Ik hopte van relatie naar relatie, baan naar baan, huis naar huis (ik ben de tel kwijt). Plannen en poetsen was voor losers, daar had ik geen tijd voor. Het liefste deed ik alles tegelijk en wilde de hele wereld zien en iedereen tevreden houden en daar bovenop verloor ik mijn vader aan kanker. Zo walste ik door van de kroeg naar de sportschool naar werk of school. Tot ik bij mijn laatste nieuwe bijbaan mijn man leerde kennen. Hij prikte in no time dwars door me heen, al snel werden we goede vrienden. Hij liet mij inzien dat ik zo echt niet langer verder kon. Met zijn aanmoediging wisselde ik van studie en ging ik eindelijk echt iets voor mijzelf doen. Na een half jaar verhuisde hij helaas naar België. We hielden contact en wisten meteen dat we eigenlijk smoorverliefd waren. Een halfjaar lang pendelden we beiden op en neer tot hij besloot terug te komen naar Nederland. We gingen op huizenjacht en vonden een maisonnette met twee slaapkamers.
En je raad het misschien al, op de avond dat we mijn laatste dozen aan het inpakken waren deed ik een zwangerschapstest. Ik was namelijk al een tijdje niet fit en mijn man plaagde mij daar nogal mee. Ik slikte de pil en mijn cyclus was desondanks altijd al erg onregelmatig. Het was bijna carnaval dus ik wilde een zwangerschap voor de zekerheid uitsluiten. En ja hoor, daar stonden ineens twee roze streepjes!
We hadden zoveel plannen, hard werken, veel cursussen, festivals en verre reizen. Stiekem sloeg de paniek een beetje toe, want daar sta je dan met 20 jaar oud, geen rijbewijs, nauwelijks spaargeld, geen diploma, net begonnen aan een nieuwe studie en een giga studieschuld. Desondanks besloten we heel nuchter om het er na de verhuizing over te hebben. Ondertussen maakte ik een afspraak bij mijn huisarts en die verwees mij door naar de verloskundige. Ik wist niets van baby’s. ik had geen idee, ik durfde ze eigenlijk niet eens vast te houden.
Alles zag er gelukkig goed uit en ik bleek zeven weken zwanger. Snel vertelden wij het aan onze ouders die geheel tegen de verwachtingen in super positief en supportive reageerden. Dat was echt een pak van ons hart. Toen wisten we het zeker, we gingen het doen samen, stap voor stap, een hoop cursussen en veel lezen. Mijn man had een vaste fulltime baan, ik studiefinanciering en ik werkte nog steeds in het restaurant waar ik mijn man had leren kennen. Op de housewarming vertelden wij het onze dierbaarste vrienden. Stiekem waren ze erg bezorgd en schrokken ze zich rot, maar gelukkig stonden ze wel echt voor ons klaar.
Behalve extreme vermoeidheid en slappe bekken en gewrichten, ging de zwangerschap fantastisch. Ik had een mooi klein buikje aan de voorkant en ik was helemaal niet misselijk. Na weken werd onze prachtige gezonde dochter binnen een paar uur geboren. Ik twijfelde erg over borstvoeding, ik wilde vooral mezelf blijven en dat er niet teveel veranderde. Yeah right….. Ik was op slag verliefd en ik kreeg verschrikkelijke nesteldrang (die is ook nooit meer overgegaan). Alleen ons lieve prinsesje viel steeds in slaap en ik ging kapot van de pijn tijdens het voeden en kolven, dus uiteindelijk toch maar op flesvoeding overgestapt. In no time was ik back in shape en voelde ik mij super fit alsof ik de hele wereld aankon. We zaten op een roze wolk. Alleen mijn man wilde dichter bij zijn ouders wonen en eigenlijk droomden we over een huis met een tuin. Geheel tegen onze verwachtingen in lukte het ons om een hypotheek te krijgen en kochten we een leuke rijtjeswoning. Instap klaar voor het eerste jaar in ieder geval.
Plotseling woonden we hier alweer een half jaar en was onze dochter jarig! Ze werd één jaar. Vanaf het eerste moment dat we kozen voor onze dochter wisten we meteen, als het financieel en fysiek haalbaar is dan komt er een broertje of zusje. Ik vind enigskind zijn verschrikkelijk en mijn man is gek op zijn zus. Het was hard werken maar je krijgt er zoveel voor terug. Ik was al gauw zwanger van een knap klein mannetje!
Weer had ik last van mijn bekken, ook was ik weer zo moe, maar daarbij misselijk! Daarnaast was onze dochter erg veel ziek en niemand kon vinden waar het aan lag. We waren uitgeput en het werd ons teveel. Gelukkig zag de arbo arts dit al snel en ik had al heel vroeg mijn verlof. Dit was echt een verademing. Mijn schoonmoeder was veel in huis. Een maand voor mijn bevalling kreeg onze dochter buisjes en werden haar neusamandelen verwijderd. Wij hadden ons blije meisje weer terug. Wat fijn zo vlak voor de bevalling. De rust keerde weer. De bevalling verliep fantastisch en onze zoon groeide als kool. Wat wil je nog meer zou je denken. Alleen bleek dit keer het herstel wat moeizamer, ik had veel bloedverlies en buikpijn. Ik voelde mr duizelig, suf, moe en neerslachtig. Ik kreeg meerdere echo’s, maat daar was niets op te vinden. Ik ging naar een neuroloog, internist en psycholoog. Ook zij konden geen duidelijke oorzaak vinden. Ik testte zo’n beetje alles wat betreft de anti-conceptie en ik probeerde twee keer een hormoonkuurtje. Niets leek te helpen. Daarbij had ik een hoop stress, zowel financieel als emotioneel, want ik moest en zou mijn rijbewijs halen (wat ik doodeng vond). Inmiddels stond ook onze relatie door alle chaos flink onder spanning. Mijn man ging cursussen volgen en ik zocht een baan dichter bij huis met minder fysieke belasting en minder verantwoordelijkheid. Uiteindelijk ben ik ook trainingen gaan volgen en ben ik aan het leren om tevreden en trots te zijn met wat ik heb (bereikt), ook al was het niet wat ik een paar jaar terug voor ogen had. Daarnaast moet ik accepteren dat ik nou eenmaal niet alles tegelijk kan en rust nodig heb.
Nu heb ik een nieuwe huisarts en ben ik opnieuw aan de pil in combi met lactase tabletten (die helpen de lactose te verteren die in de pil zit). Ik volg een strikt dieet zonder verdere lactose, minder suiker, minder koolhydraten en zo min mogelijk gluten. Langzaam aan voel ik weer wat energie terug komen en de klachten afglijden. Ik wil weer gaan sporten, en misschien wel gaan dansen en een kleine uitdaging voor mijzelf gaan zoeken. Na alle ups en downs en de trainingen heb ik geleerd hoe belangrijk rust, regelmaat, balans en planning is. Ik heb geleerd nee te zeggen, mijn grenzen aan te geven en samen met onze kinderen leren we wie we zijn als mens en als ouders. Wat ik vaak vergeet is dat we in die vijf jaar (ho wacht, serieus 5 jaar alweer?!) meer hebben bereikt dan dat wij hadden durven dromen toen we die laatste dozen aan het inpakken waren.
We zijn weer echt gelukkig met zijn vieren en dromen zelfs heel misschien over een derde wolkje in de verre verre toekomst. Want ook al kan ik niemand aanraden om ongepland halsoverkop in een zwangerschap te duiken en al helemaal niet op zo’n jonge leeftijd als je nog zoveel te leren hebt voor jezelf, er zijn ook zeker voordelen. Je hebt met een beetje geluk nog zoveel tijd te gaan en je kan de kinderen fit ‘oud’ zien worden. Ik heb zoveel geleerd van mijn kinderen en mijn zwangerschappen. Zij hebben mij echt gevormd tot wie ik nu ben. Ik zou mij geen leven meer zonder kunnen en willen voorstellen en het heeft op de lange duur de relatie met mijn man zoveel sterker gemaakt.
KIMBERLEY
