Het is woensdagmiddagen en je vraagt of je buiten mag spelen. Sinds een tijdje hebben we afgesproken dat je alleen naar het schoolplein mag lopen om daar te spelen. In de buurt rijden veel auto’s rond en is er niet zoveel plek voor de kinderen om buiten te ravotten, dus het schoolplein is een goed alternatief. Ik stem in, maar voeg er wel aan toe dat we straks naar zwemles moeten, dus dat je niet al te lang naar het schoolplein mag. En vol goede moed vertrek je met je vriendje naar het schoolplein. Ik kijk je na. Aan de ene kant ben je al zo groot, maar aan de andere kant nog zo klein.
Een klein uurtje later bekruipt me een onrustig gevoel van binnen. Je zus en ik moeten zo naar zwemles, en ik heb je nog niet gezien. Ik besluit haar even snel te brengen en langs het huis van je vriendje te lopen om de zien of jullie daar toevallig zijn. Zijn moeder ontkent en zegt dat ze haar zoon voor het laatst heeft gezien toen hij naar ons huis ging om jou op te halen. Ik voel me ineens een beetje misselijk, maar spreek mezelf toe dat ik niet zo moet zeuren en breng je zus naar zwemles. Op het moment dat zij in het zwembad ligt haast ik mezelf naar buiten en sprint op mijn fiets weer naar huis. Ik besluit om even een rondje te fietsen door de buurt. Jouw zwemles begint namelijk over 45 minuten. Allereerst het schoolplein. Niks. “ Nee hè”, denk ik, “Het zal toch niet.” In mijn hoofd begint een beeld te ontstaan waarin je meegenomen wordt door idioten die je organen willen verkopen, maar ik probeer rustig en cool te blijven.
Weet je wat? Ik ga gewoon wat andere vriendjes langs. Je bent heus niet ver en je hebt er gewoon even niet aan gedacht om langs huis te lopen. Vriendje 1: niemand thuis. Vriendje 2: ook niemand thuis. Vriendje 3: naar voetbal. Vriendje 4: nee, daar ben je niet. “Kak, kak, KAK! Wat nu?” Ik kan nu als een bezetene allerlei mensen gaan appen, maar daar komt alleen maar een hoop onrust van. Straks denken ze nog dat ik een slechte moeder ben, omdat ik mijn kind nergens kan vinden. Dat moeten we ook niet hebben (right?).
Ik besluit een groter rondje door de buurt te fietsen, maar zie je ook niet op het andere voetbalveld of in één van de speeltuinen in de buurt. Je hebt dan wel net je zwemdiploma A gehaald, maar je bent toch niet in de sloot gevallen en verdronken? Ik krijg een soort van paniekaanval en voel mijn maag draaien. “Waar ben je toch?” Inmiddels ben ik weer bij het schoolplein aangekomen, maar ik zie je nog steeds niet. Ik zie daar wel een bekende staan en ik vraag of zij je heeft gezien. Zij vertelt me dat ze net komt aanlopen, maar vraagt het nog even aan haar zoontje (die WEL gewoon op het schoolplein aan het spelen is). We krijgen een ontkennend antwoord. “Misschien is hij met zijn vriendjes in de supermarkt naast school?”, oppert zij monter. “Die kids halen altijd snoep enzo”. Met een soort overslaande stem probeer ik koelbloedig te zeggen dat het me onmogelijk lijkt, want hij heeft geen geld bij zich. En dan zie ik mijn ooghoek iets bewegen bij de ingang van de supermarkt. Krijg nou wat! Jij en twee andere vriendjes komen met handen vol flesjes drinken en chocolade naar buiten gelopen. Ik wil bijna huilen van opluchting, maar ik ben tegelijkertijd ook in staat om je aan de oorlel naar huis te slepen. Ik roep je en je hoort aan mijn stem dat er iets niet in de haak is. Je geeft het snoep en drinken aan je vriendjes en komt naar me toe. Tijd om een scene te schoppen heb ik niet, we moeten echt NU naar zwemles.
Wanneer we weer thuis zijn kaart ik het hele gebeuren aan. Je bent je van geen kwaad bewust. Je was toch op het schoolplein aan het spelen? Je ging alleen even wat snoep en drinken kopen. Waar maak ik me nou zo druk om? Tijdens dit gesprek kom ik erachter dat jullie allemaal geld uit jullie spaarpot hebben gehaald om snoep en drinken te kopen. Je snapt gelukkig wel dat ik dat niet zo leuk vind en dat het ook geen goed idee is om je geld open en bloot op straat te laten liggen. Die les hebben jullie hardhandig geleerd toen de oudere jongens op het schoolplein jullie geld hebben meegenomen. Ik wil eigenlijk weten wie dat zijn geweest, en je geld terughalen. Maar iets houdt me tegen. Dit soort dingen zullen nog wel veel vaker gebeuren, en deze les heeft nu meer impact gehad dan wanneer ik je vertel dat je je spullen bij je moet houden.
We geven elkaar voor het slapen gaan een dikke knuffel en je zegt: “ Mama, sorry dat je zo geschrokken bent en bijna moest huilen. Dat wilde ik helemaal niet”. Ik krijg een brok in mijn keel en geef je een dikke kus. Mama vindt het een moeilijkere les dan jij, dat loslaten.
Tips, anyone?
X
NATASJA (Klik hier voor haar instagram)
