Klikklak, klikklak, klikklak. Het geluid van hakschoenen weerklinkt in de lange ziekenhuisgang. Voor me loopt een ouder echtpaar, ze hebben bloemen in hun hand en een grote ballon aan een touwtje. Hun gezichten stralen, het trotse gevoel spat ervan af als ze een kraamkamer inlopen. Ik glimlach naar ze en vervolg mijn weg naar de verloskamers. Naar suite 8, daar waar een van mijn collega’s nog bezig is met het begeleiden van een bevalling. Maar waar vooral een zwangere hard bezig is met een van de zwaarste en bijzonderste gebeurtenissen uit haar leven. Ik heb net mijn avondeten op en ga zo de dienst overnemen. Een heel weekend bereikbaar, ik ben benieuwd wat er allemaal gaat gebeuren. Het begint direct al goed, aan het werk!
De grote deur voor de verloskamer zoeft open en voorzichtig doe ik het gordijn opzij. Ik stap de kleine verloskamer binnen en kijk rond. Het is er warm en klam en verschillende geluiden komen op me af. Links van me zit de barende op de baarkruk, haar ogen gesloten. Achter haar zit een vrouw in bloemetjesjurk, waarvan ik denk dat ze oma is. Vlak voor mijn voeten, op de grond, zijn mijn collega Martine op haar knieën. Het blauwe beschermschort hangt als een sluier om haar heen. Ze kijkt me aan en zegt fluisterend dat ze net zijn begonnen met persen. Achterin de kamer staat Maudy, kraamverzorgster en partus-assistent. De vader van de baby is wel op de afdeling, maar niet op de kamer. Het is een bijzondere setting zo, met al die vrouwen bij elkaar. Ik hang mijn jas op en zoek een plekje in de kamer.
Woaaaah’, ontsnapt er uit de mond van Faachira. De perswee komt weer op, we zien het aan haar gezicht. Ze neemt een hap lucht en begint met persen. Haar wenkbrauwen fronsen en de zweetdruppeltjes parelen op haar voorhoofd. De robijnrode hoofddoek glijdt van haar voorhoofd en kleine zwarte krulletjes komen eronder vandaan. Ongeveer drie keer perst ze mee op de wee.
Oma Bashira zit als een koningin achter de baarkruk. Ze torent overal bovenuit en heeft haar handpalmen in de zij van Faachira. Ze duwt niet en zet geen kracht, maar we horen later dat het sturing geeft. Zo voelt de barende hoe zij een buikademhaling moet aannemen. Oma’s prompte boezem gaat rustig op en neer.
Martine en ik overleggen even kort met elkaar wie ‘het gaat afmaken’. Echter is dit een uitgelezen kans: we gaan de bevalling samen begeleiden. Ons werk is erg solistisch dus we vinden het allebei leuk om elkaar eens te zien werken. Ik besluit wel om iets op de achtergrond te blijven, Martine is immers al de hele dag hier aanwezig en heeft een band opgebouwd met Faachira. Na elke wee zoeken we met de doptone het hartje van de baby. Je kunt je voorstellen dat dit best lastig gaat in deze verticale houding, waarbij de grote buik naar voren hangt. Toch horen we elke keer het hartje lustig erop los kloppen. Niet veel later breken spontaan de vliezen en een golf groenbruin vruchtwater gutst over de matjes onder de baarkruk. Faachira kijkt verschrikt, ze weet dat meconiumhoudend vruchtwater een medische indicatie is. We overleggen met het ziekenhuispersoneel, want ondanks de medische indicatie, gaat het supergoed en lijkt de baby niet in nood te zijn. De gynaecoloog vindt het prima als wij samen de bevalling afmaken, als we maar wel even het CTG aan doen. Zo kan hij vanaf de gang meekijken naar het hartfilmpje, maar hoeft er niet direct een medische setting te zijn. Martine en ik zijn blij, dit is integrale zorg en een fijne samenwerking! Gelukkig mag dit bijna altijd.
Ruim een halfuur nadat Faachira is begonnen met persen, wil ze toch graag op bed liggen. Haar lijf is moe en haar rug doet pijn. Ook het ademen wil niet meer zo goed lukken, ondanks de perfecte hulp van oma Bashira. Alles rilt bij haar en ze is aan het shaken. ‘Wat een inspanning, het lijkt wel een marathon’, verzucht ze hijgend. Lang tijd om na te denken is er niet, want de volgende perswee dient zich aan. Faachira trekt haar benen iets naar zich toe en onder aanmoediging van ons vieren zien we een koppie met zwart haar. Maudy pakt een grote waskom vol water en maakt warme washandjes. Dit is een prettige ondersteuning, want natuurlijk brandt het behoorlijk aan de onderkant als ‘het hoofdje staat’. Faachira gilt het uit, deze fase is erg pijnlijk, maar ook overweldigend. Al zuchtend en persend wordt er niet veel later een prachtige baby geboren.
Faachira pakt in een reflex het natte lijfje vol met huidsmeer vast en Maudy wrijft het zachtjes droog en doet het een mutsje op. En klein huiltje vult de kamer. Ik slik even, dit moment blijft zo bijzonder! Helemaal als je van een afstandje kijkt en niet zelf handelingen verricht, ben je daar extra bewust van. De ontlading bij Faachira is enorm, haar hele lichaam begint hevig te trillen en ze begint te hyperventileren. Diepe, gierende ademteugen neemt ze en snikkend rollen er tranen over haar wangen. De bezweete hoofddoek ligt op het hoofdkussen. We kennen dit moment, want we zien dit bij heel veel vrouwen die net bevallen zijn. We vergelijken het dan ook vaak met een sportwedstrijd waarbij je na urenlange inspanning over de finish komt. Emoties en gevoelens wisselen elkaar in no time af: trots, complete uitputting, blijdschap, angst, en geluk. Maar nog voordat we de kans krijgen om Faachira te kalmeren, wordt er acuut een einde gemaakt aan deze situatie. Want oma Bashira gooit met een grote klets een hele beker koud water in Faachira’s gezicht! Werkelijk alles is nat…. Met uitgestoken wijsvinger spreekt ze haar streng toe. Het enige wat we verstaan is het alombekende ‘Habibi habibi’. “Wees niet in paniek, maar kijk eens naar jouw schatje, jouw lieveling!”.
Faachira knippert even van schrik, maar ze is direct daarna rustig. Ze kijkt naar beneden en ziet haar kindje. Twee paar bruine ogen, omlijst met prachtige lange wimpers kijken haar onderzoekend aan. “Mijn Ezzah, welkom op de wereld”, fluistert ze terwijl ze aan het kleine babylijfje snuffelt.
Ineens horen we een doffe klap, gevolgd door een gilletje. Martine en ik draaien ons simultaan om en zien Maudy in slow-motion uitglijden over de natte handdoeken op de vloer. Ze lijkt wel een ballerina, als haar linkerbeen vooruit zwiept en haar rechterknie op de grond landt. De bevallingskar waar ze zich aan vast probeert te klampen, staat niet op de rem en schiet de andere kant uit.
Het is een komisch gezicht en er volgt een lachsalvo. Maudy begint, maar ik kan daarna niet meer stoppen. Ik hik van de lach en ook Martine komt niet meer bij. Godzijdank heeft Maudy niet veel pijn of een wond, dat zou nog veel erger zijn. Ik bijt keihard op mijn lip, maar stoppen met lachen lukt niet meer. Soms is het gewoon onmogelijk om je lach in te houden, juist als het echt niet kan! Oma Bashira en Faachira zijn gelukkig te druk om het op te merken, dus we laten ze snel even achter. En wij? We proesten het opnieuw uit in de koffiekamer als Maudy de blauwe plek op haar knie laat zien en paracetamol krijgt aangereikt van de verpleging.
VERLOSKUNDIGE MARLIES (klik hier voor haar Instagram )
