Mijn placenta was levensgevaarlijk voor de baby

Mijn menstruatie brak door

Toen ik de borstvoeding van ons zoontje Lewis langzaam ging afbouwen met 10 maanden, brak prompt mijn menstruatie door. Dit was de eerste keer sinds de bevalling en voor mij het startsein dat ik natuurlijk ook wéér zwanger kon worden. We hadden al besloten het gewoon te laten gebeuren en er niet mee bezig te zijn. Ik als controlefreak wil het liefste alles weten als daar een test voor blijkt te zijn. Helemaal toen mijn eerste zwangerschap in een miskraam eindigde, was ik voor de zwangerschap van Lewis obsessief bezig geweest met ovulatietesten (ik had ook nog eens een zeer onregelmatige cyclus) en deed wel twintig zwangerschapstesten toen het raak was. Het kon dus ieder moment zijn dat ik in mijn vruchtbare periode zou komen. Met al deze kennis was ik er nu van overtuigd mijn lichaam te kennen en dus ook mijn eisprong te herkennen. Boy, was I wrong..

Wijn smaakte vies

Aangezien ik mijn borstvoedingsavontuur had afgesloten, besloten we eens lekker te proosten in de kroeg. Van een drankje ben ik namelijk niet vies, maar ik had echt niet tot nauwelijks gedronken in de voorgaande periode van borstvoeden. Samen met mijn vriend Giorgio, mijn zus en nichtje gingen we even lekker borrelen. ‘Jak, wat smaakt die wijn vies…’, dacht ik toen ik mijn eerste slok nam. Ik had een directe herkenning van mijn vorige zwangerschappen. Het kon niet anders: ik was zwanger!

Het eerste trimester was ontzettend zwaar

Op 12 december 2019 deed ik een zwangerschapstest en deze gaf een licht tweede streepje. Bij Moeders voor Moeders, een week later, verschenen er twee dikke strepen en mocht ik gelijk beginnen met het verzamelen van urine voor. Iedereen die dit ook heeft gedaan, weet dat de geur van die potten misselijkmakend zijn en dat werkte niet mee met de, nú al aanwezige, zwangerschapsmisselijkheid. Het was overduidelijk dat het hormoon in grote hoeveelheid aanwezig was, want naast dat ik in de ochtend met moeite een hap door me keel kreeg, was vooral de moeheid enorm. Alsof ik met een mokerslag geslagen werd. Ik had net een nieuwe functie als accountmanager events en wilde mij daar volledig op focussen. Aan het einde van de dag viel ik in de trein, als een blok in slaap. Ik dacht constant: ‘Jeetje, wat zijn die eerste 12 weken pittig. Laat het maar snel voorbij vliegen’.

De eerste echo

Ik was 7,5 weken zwanger. Op maandag 6 januari werd ik heerlijk wakker en ik had zowaar weer trek. Ik voelde me vreemd, nog steeds zwanger, maar de symptomen leken minder heftig. Ik bleef er gelukkig heel rustig onder. Ik had een vermoeden dat ik een tweeling droeg. Ik had in die week een gekke droom gehad waarin dit naar voren kwam (nee, ik ben totaal niet zweverig, maar dit was echt heel bizar). Aangekomen bij de echo op vrijdag werd de droom, en dus mijn vermoeden, bevestigd. Ik was zwanger van een tweeling, maar helaas was één hartje net een week gestopt met kloppen. Dat verklaarde de afname in hormonen. Ze noemen het een ‘vanishing twin’ en de baby zal hoogstwaarschijnlijk langzaam worden opgenomen. Als ik een bloeding zou krijgen, dan mocht ik meteen langskomen. Met een dubbel gevoel gingen we weg. Een kindje in mijn buik dat niet meer leefde, maar ook was ik nog zwanger van een ander kindje. Het gevoel van: ‘Hé, je mag niet zeuren, want je hebt er toch nog één?’ overheerste. Toch voelde ik er echt wel verdriet bij en heb ik mezelf hier de tijd voor gegeven, terwijl ik ook volop genoot van de zwangerschap. Het is een mooie gedachte dat de baby samen groeit aan de placenta van de andere baby. Zo zijn ze toch nog een soort samen, in mijn buik.

Alle echo’s waren telkens goed

Ik heb een zorgeloze zwangerschap gehad waarbij ik enkel geen NIPT mocht doen, maar wel een nekplooimeting (in verband met de tweelingzwangerschap in oorsprong en de aanwezigheid van twee DNA’s). Deze was gelukkig goed. Ook de 20-weken echo was in orde. Wat een opluchting! De week voor de uitgerekende datum ging ik naar mijn ouders toe voor een weekend samen. Mijn zus, die daar tegenover woont, was ook hoogzwanger. We maakten nog foto’s van onze buiken en waren benieuwd wie er eerder zou gaan bevallen. Ik had heel erg het gevoel dat dit dametje zich eerder zou melden dan de 40 weken en zei tegen mijn zus dat de eerstvolgende keer dat we elkaar weer zouden zien, bij mij op kraambezoek zou zijn. Ik vertrok maandagavond weer richting huis.

Ik ging voor een thuisbevalling

Ik kreeg gelijk …. Op woensdag 19 augustus kreeg ik ‘s ochtends lichte weeën. De verloskundige kwam langs om 12:30 uur en vertelde mij dat het ook indalingsweeën konden zijn. Flink teleurgesteld ging ik Googelen (in de hoop dat Google mij het antwoord zou geven). Ik las dat indalingsweeën wegebden na een paar uur. ‘Nee, dit zijn echte weeën!’, fluisterde ik. Om 16:30 uur kwam de verloskundige nogmaals toucheren en vertelde mij dat ik op 3-4 centimeter zat en wel 5 centimeter in een wee. Het ging echt gebeuren. We mochten naar het ziekenhuis, want bij een tweede kan het zomaar in één uur naar volledige ontsluiting gaan. Doordat de maatregelen net waren aangescherpt mocht nog maar één persoon bij de bevalling aanwezig zijn. Ik was hierdoor flink van mijn apropos, want zowel Giorgio als mijn moeder wilde ik erbij hebben. Mijn moeder heeft ontzettend waardevolle foto’s gemaakt bij mijn vorige bevalling en zij voelt altijd goed aan wat ik nodig heb. Het was duidelijk voor mij: ik ging thuis bevallen! Ja, echt!

Gebroken vliezen

Ik sloot mijn TENS-apparaat aan (fantastische natuurlijke pijnbestrijding) en zat helemaal in mijn eigen bubbel. Om mij heen werd alles klaargezet en de kraamhulp Ellis kwam binnen. Tussen de weeën door kletste ik met Ellis, want ik kende haar goed van alle pretecho’s die ze van Lewis en deze baby heeft gemaakt. Als ik na 18:00 uur zou bevallen, dan zou de dienst gewisseld worden en kwam Anouk. Anouk was ook bij de bevalling van Lewis en ik vertrouwde haar blind. Gek om te zeggen, maar ik was dus stiekem blij dat de bevalling nog steeds volop bezig was toen Anouk om 18:15 uur de dienst volledig had overgenomen. ‘Zal ik kijken hoe ver je bent?’, vroeg Anouk meteen. De blijdschap overheerste nog steeds met haar aanwezigheid bij mijn bevalling. Ik zei: ‘Nog even een half uur weeën opvangen en dan ben ik er klaar voor’. Om 18:45 uur zat ik op 6-7 centimeter en Anouk vroeg of ze de vliezen mocht doorprikken. Ze vertelde dat het dan erg vlot kon gaan en ondanks dat ik geen onnodige interventie wilde vooraf, klonk dat als muziek in mijn oren. ‘Prik maar door!’, riep ik.

Toen mijn placenta kwam, werd het stil

En het ging zeker vlot daarna, want ineens voelde ik de weeën overgaan in persweeën en om 19:24 uur pakte ik zelf onze kleine Rosie aan. Niet lang daarna volgde de placenta en toen werd het stil… Terwijl ik genoot van mijn meisje, legde Anouk met trillende handen uit dat mijn placenta een ‘gevaarlijke’ was. De bloedvaten liepen namelijk niet van de navelstreng rechtstreeks in de placenta, maar waren in de vliezen gesplitst. Dikke bloedvaten waren zichtbaar en lagen bloot zonder bescherming. Dit wordt ‘Velamenteuze insertie’ genoemd en in mijn geval lagen ze ook voor de geboorte-uitgang, waarmee het wordt aangeduid als ‘Vasa previa’. In de kraamweek ben ik meer gaan lezen hierover en ik kwam erachter dat het slechts 1:1600 zwangerschappen voorkomt, met een sterftecijfer van 50 tot 95% van de baby bij een vaginale bevalling. Met deze diagnose is de overlevingsprognose echter zeer goed bij een geplande keizersnede tussen de 34 en 37 weken. Op het moment dat de vliezen namelijk breken (natuurlijk of door middel van prikken) is de kans aanwezig dat een bloedvat scheurt of dat een bloedvat wordt afgeklemd in het bekken tijdens het indalen of de uitdrijving. Het prikken van de vliezen is zeer gevaarlijk, omdat het haakje gemakkelijk een vat kapot kan trekken. Anouk had goed gevoeld en zei dat ze niks voelde pulseren, maar de schrik was enorm bij haar. Ze dacht waarschijnlijk: ‘Wat als …?’. Maar misschien is het prikken wel juist Rosie haar redding geweest, want hierdoor is ze niet door een vat gescheurd. Ik ben enorm dankbaar dat mijn meisje dit heeft overleefd. We genieten volop en ik laat nog regelmatig een traantje van geluk als ik naar haar kijk en hieraan terugdenk.

NINA