Het is serieus ‘aan’ tussen mijn dochter Anna en klasgenootje Tom. Ze zitten beiden is groep 3. Ze zijn al vanaf het begin van groep 2 vrienden. Hij komt vaak bij ons spelen. En op haar beurt blijft zij daar regelmatig lunchen of avondeten. Steevast kiezen ze elkaar uit zodra ze een maatje in de klas mogen kiezen.
De dag dat hij haar vroeg
Op een vrijdag kwam Tom naar haar toe en hij vroeg haar verkering in de klas. Hij zei gewoon: “Wil je met mij verkering?!”. Volgens Anna was hij een beetje rood en stonden ze dicht bij elkaar. Ik vroeg natuurlijk wat ze had geantwoord. Ze zei kortweg: “Ja” en ze pakten vervolgens elkaars handje. Ze liepen naar de gang om hun jassen te pakken om buiten te spelen. Hij ging natuurlijk met haar mee en zo speelden ze zoals gewoonlijk samen met zand, stokjes en steentjes. Ik vond het zo grappig. Feitelijk is er niets veranderd binnen hun relatie, tot een maand terug. Sinds ze een paar weken verkering hebben, stopt Tom iedere einde van de week, op vrijdag dus, een verrassing in haar laadje. Anna vindt het leuk, maar voelt niet de drang om hetzelfde bij hem te doen. Nou vraag je je vast af wat er dan allemaal in haar laadje komt… Een tekening, kastanje, boekje, snoepje en zelfs een gedichtje.
Anna heeft het alleen nog maar over Tom. Het is Tom voor, en Tom na. Zo vroeg ze laatst aan mij hoe oud je moet zijn om te gaan trouwen. Ik maak geen grap. Ik legde uit dat je mag pas trouwen als je 18 jaar bent en dat zelfs dat wel erg vroeg is om te trouwen. Anna was het hier niet mee eens. Natuurlijk niet. Ze liet me uitrekenen hoelang ze nog moest wachten: ruim 12 jaar. Hoewel ze geen tijdsbesef heeft, klonk dit veel te lang. Soms hoor ik Anna haar naam oefenen, haar getrouwde naam wel te verstaan. Ze plakt dan zijn achternaam achter haar voornaam. Grappig toch? Het is echte kalverliefde. Anna is alleen niet erg monogaam, want ze vroeg ook of je met meerdere jongens kunt trouwen. Tsja, dat is een lastige vraag. Ik dacht hier even over na. Ik zei: ‘Het is vaak de bedoeling dat je één jongen uitkiest waar je graag mee samen blijft“. Toen dacht ik na. “Nee, dat klopt niet”, schoot er door mijn hoofd. “Je mag trouwens ook met een meisje trouwen”, voegde ik er snel aan toe. Anna’s ogen werden groot. “Waaaaaat?”, riep ze. “Ja”, bevestigde ik. “Soms vindt een meisje een ander meisje erg leuk en lief en gaan zij samen blijven.” Ik zag Anna nadenken. Ze vroeg toen of je ook met één jongen en één meisje mag trouwen. Pfffff, lastig hoor. Weer legde ik uit dat het verstandig is om één iemand te kiezen waar ze bij wil blijven. Ze vroeg: “Mag ik ècht helemaal zelf kiezen met wie ik trouw?”. Ik knikte. En toen vroeg ze: “Mag ik dan ook met papa trouwen?” Ik probeerde een lach te onderdrukken. “Nee”, zei ik, “hij is al getrouwd met mama”. “En als jullie uit elkaar gaan?”, vroeg ze. “Wow”, dacht ik. “Anna is echt gevat!”. Ik ging even naar de wc en moest daar echt even lachen. Ik appte papa dit geweldige gesprek en trok de wc door. Ik liep terug naar Anna en zei: “Nee, papa is jouw papa. Met familie kan je niet trouwen”. Ze vroeg of ze buiten mocht spelen met Tom. Natuurlijk. Hij woont in dezelfde straat. En daar ging ze.
Ik hou mijn hart vast als ze 16 jaar is…
JANE DOE
