Bo schrijft een minireeks op Kids en Kurken. Lees hieronder haar vorige delen.
Deel 1: Mijn baby’tje stopte plotseling met ademen
Deel 2: Baby Esmee sliep 23 uur op een dag, er was iets aan de hand
Een verkeerd gen dat voor hoog cholesterol zorgt
Een jaar later kreeg ik een maagverkleining. Ik had zwaar overgewicht, ondanks dat ik zes dagen in de week sportte en op mijn voeding letten. Er ging niks van mijn gewicht af. Mijn grootste reden voor de maagverkleining was niet mijn overgewicht, maar een stofje in mijn lichaam dat ik geërfd heb van mijn moeder. Toen mijn moeder een herseninfarct kreeg, werden mijn zus en ik op erfelijkheid getest en helaas was het bij mij ook foute boel: ik had een hoog cholesterol, door bepaalde genen. Jaren volgde ik een speciaal dieet en nam ik heel veel verschillende medicijnen, maar helaas bleef mijn cholesterol te hoog. Zelfs zo hoog dat het extreem gevaarlijk werd. “Een maagverkleining lijkt mij de enige oplossing om dat cholesterol te verlagen”, zei de arts.
Ik ging van 110 naar 54 kilo
Ik was meer dan de helft van mijn gewicht kwijt. Ik voelde mij goed. Het leven zag er eindelijk beter uit. Toen Esmee drie jaar was, scheidde mijn (ex)man en ik. Dat was toen heel verdrietig. We hebben nu een goede relatie als co-ouders voor Esmee. We doen altijd alle ziekenhuizen en onderzoeken samen. Ook op speciale dagen kunnen we er beide voor Esmee zijn en zelfs met elkaar lachen. Niet lang na de scheiding, leerde ik Danny (mijn huidige partner) kennen. Danny heeft uit zijn vorige relatie een dochter Skylar. Zij was toen ongeveer 5 maanden oud. De meisjes hadden direct een band met elkaar. De momenten met ons gezin van vier waren prachtig. We hadden een sprookjesstart en genoten volop van de liefde en van elkaar. Het was net of we elkaar al jaren kenden. Toen wij een jaar samen waren. bleek ik zwanger van onze dochter Evy. Wat startte als een droom eindigde in een nachtmerrie.
Plotseling voelde ik een knak in mijn buik
Toen ik 23 weken zwanger was, at ik op een zondagochtend een tosti op de bank. Esmee was bij haar vader en Skylar was bij haar moeder. Danny en ik waren dat weekend helemaal alleen. Tijdens het eten voelde ik ineens een knak in mijn buik. Direct daarna volgde een immense pijn. Dit was echt niet goed. Ik kroop letterlijk op handen en knieën naar boven. Danny werd wakker van mij en vroeg of alles goed was. “Nee”, zei ik, “het is niet goed. Je moet nu het ziekenhuis bellen”. Danny hielp mij in bed waar ik in foetus houding lag. De tranen rolden over mijn wangen. Danny belde direct de verloskundige. Ze kleedde zich aan en kwam naar ons toe. Bij ons thuis aangekomen schrok ze. Ze wist dat het niet goed zat. Ze zocht eerst het hartje van Evy. Deze vond ze gelukkig. Met Evy ging alles goed. Maar met mij niet. De verloskundige belde het ziekenhuis, waar we direct heen konden. Het kon per ambulance, maar met onze eigen auto zou sneller zijn. Danny en onze verloskundige brachten mij naar de auto om zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te rijden. Als het slechter zou gaan, dan moesten we direct weer bellen. De rit naar het ziekenhuis duurde ongeveer 30 minuten. De pijn was vreselijk. Op de spoedeisende hulp werd ik aan de CTG gelegd. Ze wilden ons meisje goed in de gaten te houden. Ik kreeg pijnmedicatie. Niet alle onderzoeken konden bij mij gedaan, omdat ik zwanger was.
Extreme buikpijn
Het enige wat we wisten aan het einde van de dag was dat ons kleine meisje het goed deed. En dat ik niet naar huis kon met deze extreme pijn. Omdat ik een maagverkleining in het sint Franciscus gasthuis in Rotterdam heb gehad, werd er besloten dat ik de volgende dag met de ambulance naar Rotterdam zou gaan. Hier wisten ze meer van maagverkleiningen. Door de extreme buikpijn kon ik niet meer eten, drinken of slapen. De volgende dag in Rotterdam werd ik naar de zwangerschapsafdeling gebracht. De chirurg zou wel naar mij toe komen. Mijn grootste zorg was niet mijn eigen pijn, maar mijn kleine meisje. “Wat er ook gebeurt, met haar moet het goedkomen”, dacht ik. Ik kreeg in de komende dagen allerlei onderzoeken, maar niets kon mijn extreme pijn verklaren. Ik begon ondertussen met morfineprikken in mijn been, want de pijn zou ook niet goed zijn voor onze baby. Alle onderzoeken kwamen zonder resultaat terug. Het werd al woensdag en nog steeds had ik extreme pijn en kon ik niets eten. Er was duidelijk iets mis, maar wat? De art vertelde dat er nog één onderzoek gedaan kon worden. Als dat geen resultaat zou geven, moest ik met spoed geopereerd worden.
Ik kreeg een gastroscopie zonder roesje
Ik wist niet wat mij te wachten stond. Wel wist ik dat dit de laatste kans was op het krijgen van antwoorden. Het onderzoek was vreselijk, maar ik liet het over mij heen komen. Er kwam een diagnose. Helaas geen goed nieuws. Ik had een darmperforatie. Dit was levensgevaarlijk voor mij en uiteindelijk ook voor ons meisje. Ik moest diezelfde avond nog een spoedoperatie ondergaan, en dat terwijl ik nog geen 24 weken zwanger was. Ons dochtertje zou nog niet levensvatbaar zijn. De angst sloeg toe. Ik was echt heel bang voor een operatie aan mijn buik, terwijl ons kleine meisje er in zat. Er kwam een nieuwe ambulance en midden in de avondspits werd ik dwars door het centrum van Rotterdam van het Sint Franciscus gasthuis naar het Sophia Kinderziekenhuis gebracht. Daar hadden ze ervaring met te vroeg geboren kindjes. Als er iets mis zou gaan, dan was dit de beste plek voor Evy. Er ging een chirurg van het Sint Franciscus mee naar het Sophia, om daar de operatie uit te voeren. Daar stond de kinderarts stand-by.
“Ik wil dat je alles doet om mijn dochter te redden en mij mag je laten gaan”, zei ik
Om 18.00 kwamen wij aan en kreeg ik mijn kamer. Danny mocht bij mij blijven. Er stond zelfs een bed voor hem klaar. De kinderarts, pijnspecialist, chirurg en maatschappelijk werker voerden een serieus gesprek met ons. Ze stelden de moeilijkste vragen. Ik was pas 23.5 weken zwanger en ik ging onder algehele narcose voor een buikoperatie. In Nederland is een baby vanaf 24 weken levensvatbaar, maar we konden niet nog twee dagen wachten. “Wat als jullie baby geboren moet worden? Wat als de operatie niet goed gaat?”, vroeg de kinderarts. Voor mij was er heel duidelijk één antwoord en die was zeker niet leuk om te horen voor iedereen om ons heen. “Ik wil dat je alles doet om mijn dochter te redden en mij mag je laten gaan”, zei ik. De arts keek mij aan: “Sorry Bo, dat gaat niet. De moeder gaat altijd voor. Als wij een keuze moeten maken tussen moeder of baby, dan is het altijd de moeder die wij redden”. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten verdween. Ik barstte in tranen uit. “Ik wil dat je alles doet voor mijn baby”, zei ik nogmaals. De arts vroeg of ik hier ècht zeker van was. “Ja, ik weet het absoluut zeker”, antwoordde ik. Hier had niemand wat tegen in te brengen. De artsen dachten dat ik de consequenties niet begreep voor ons meisje, als zij nu geboren zou worden. Dat wist ik echter dondersgoed. Ik had al een kindje met een onbekende ziekte. Een kindje met extra hulp en zorg kon ik zeker aan. Als ze maar niet een leven tegemoet zou gaan met pijn.
Waarom duurt de operatie in vredesnaam zo lang?
Om 00.30 was het eindelijk zo ver. Alles stond gereed. Ik nam afscheid van Danny en werd naar de OK gereden. Ik praatte tegen mijn meisje en zei dat alles goed zou komen. Bij de operatiekamer liet iedereen me even alleen in de sluis. Snel hierna werd ik onder narcose gebracht. Ongeveer 4,5 uur later was de operatie geslaagd. Ons meisje zat nog steeds veilig in mijn buik. De operatie zou eigenlijk hooguit 90 minuten duren. Al die tijd zat Danny op de gang te wachten. Danny wist van niks. Het waren vreselijke uren van onzekerheid. Ook de kinderarts liep regelmatig de gang op. Zij maakten zich steeds ongeruster, want wat duurde er in vredesnaam zo lang?!
BO
