De artsen ontdekten een hersentumor 12 dagen na mijn bevalling

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.

Na mijn bevalling ging het helemaal mis…

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.

Op 17 oktober 2020, exact 12 dagen na de bevalling van mijn dochter, kreeg ik een epileptische aanval thuis op de bank.
Ik werd met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. Daar kwamen de artsen erachter dat ik een meningeoom had: een goedaardige hersentumor. Zes weken later lag ik onder het mes. Na de operatie kwamen ze erachter dat er nog een klein stukje van de tumor in mijn hoofd zat, wat ze in de gaten moesten houden met scans. Als dit zou gaan groeien, dan zou er nog een operatie volgen. Na de eerste operatie was ik echt een wrak. Ik sliep veel en ik kon bijna niets zelf. Maar het allerergste van alles was dat ik niet voor mijn baby kon zorgen. Ik mocht haar niet van de trap af tillen voor het geval dat ik een epileptische aanval zou krijgen en haar uit mijn handen zou laten vallen. Ik mocht haar niet in bad doen, want dan kon ik haar verdrinken als ik zelf zou omvallen. Haar gehuil kon ik niet hebben. Ik kon dat niet aan. Ik liep vaak met een koptelefoon door het huis heen. En als ze bij me lag en begon te huilen moest mijn vriend of moeder het overnemen om haar rustig te krijgen, omdat het mij simpelweg niet lukte. Het heeft maanden geduurd voor ik echt voor haar kon zorgen en er niemand meer bij mij hoefde te zitten. Iedere dag kwam mijn moeder bij me, omdat ik niet alleen mocht zijn, voor het geval dat ik een aanval kreeg. Ik weet dat je als moeder alles voor je kind over hebt, maar ik zag dat het haar ook op ging breken, dus wisselden we het af met vriendinnen van me en mijn schoonouders. Toen ik uiteindelijk wel in staat was om voor haar te zorgen was het ‘’baby’’ er al vanaf. Door de medicatie merkte ik ook dat ik heel gevoelloos werd en als mijn dochter Mila bij me op schoot lag, deed het me niks. Ik dacht vaak: “Wat moet ik hiermee?” Achteraf is dit zo’n vreselijke periode geweest. Ik heb daar soms nog steeds veel verdriet om.

Door mijn verhaal te delen in kranten, magazines en social media leerde ik lotgenoten kennen

Er waren mensen met een soortgelijk verhaal en dat deed me juist weer onwijs goed. Ik haalde daar steun uit. Ik kon alles delen met mijn familie en vrienden, maar niemand begreep me echt, omdat ze het zelf niet hadden meegemaakt. Wat was het fijn om af en toe eens te praten met lotgenootjes. Heel waardevol.

Twee jaar en een aantal scans later bleek de tumor te groeien

Toen we hoorden dat er nog een operatie ging plaatsvinden en de operatiedatum (9 januari 2023) bekend werd, zijn we als gezin erg veel leuke dingen gaan doen. Wie weet hoe ik namelijk uit de operatie zou komen en hoe lang ik nog moest herstellen. We hebben echt tot het allerlaatste moment genoten. De operatie duurde uiteindelijk vijf uur. Iedereen zat thuis in spanning. Alleen mijn dochter dacht dat ik op vakantie was, zodat zij zich niet druk maakte. De operatie was geslaagd: de tumor was volledig verwijderd! Na vier dagen kwam ik thuis met 47 hechtingen in mijn hoofd en drukverband. Mila vond het raar. Ze gaf me wel een kus, maar nam daarna een beetje afstand. Toen moest mijn vriend alles met haar doen, zoals aankleden, tanden poetsen, de simpele dingen. Ik mocht niets doen. “Ik vind je eng”, zei ze. Toen het verband eraf mocht en de hechtingen eruit gingen, werd het minder spannend voor haar en mocht ik weer langzaam dingen met Mila ondernemen.

Vlak nadat ik thuis was gekomen, kreeg ik helaas weer een epileptische aanval

Het gebeurde toen ik uit de douche liep. Mila zag het. Mijn vriend was de hond uitlaten. Toen hij terug kwam, hoorde hij haar ‘’mama, mama’’ roepen. Hij wist meteen dat het foute boel was. De arts had voorspeld dat dit kon gebeuren, maar toch was het weer schrikken. Uiteindelijk zat ik een halve dag in het ziekenhuis voor nader onderzoek. Ze bekeken of er een bloedprop in mijn hoofd zat. Er bleek gelukkig niks aan de hand. Ik had waarschijnlijk teveel prikkels gehad. Ook in het ziekenhuis kreeg ik veel prikkels, waardoor ik ‘s avonds een tweede aanval kreeg. Ik ben gaan slapen en hield vanaf toen meer rust. Ik hoop dat ik dit nooit meer mee hoef te maken en vanaf nu echt kan gaan genieten als gezin. Mijn grootste wens is een tweede kindje kindje en dat ik de babyfase dan wel helemaal mee mag maken.