Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Het is maandag 9 januari, ik ben 41 weken en 2 dagen zwanger. Mijn ouders en broertjes wonen op het prachtige eiland Corfu en zijn voor de bevalling naar Nederland gekomen. Helaas moesten mijn vader en broertjes eerder terug naar Griekenland in verband met school en werk. Ik zit deze ochtend alleen met mijn moeder, die gelukkig is gebleven, aan de keukentafel. Mijn vriend is werken. Ik zeg tegen mijn moeder dat ik klaar ben met de zwangerschap en dat ik mijn lichaam terug wil. Oh wat wil ik die kleine graag in mijn armen hebben.
Ik voel regelmatige weeën
Ik heb afgelopen weekend al voorweeën gehad en die voel ik vandaag weer. Er zit nog steeds geen regelmaat in, totdat ik ‘s avonds op de bank zit en denk: “Ok, laten we even de tijd bijhouden want volgens mij komen ze nu toch écht met regelmaat. Gaat het nu eindelijk gebeuren?” En ja hoor, om de zes minuten een wee. Ik vang ze goed op en ze worden beetje bij beetje wat erger. Het is 00.30 uur, laten we de verloskundige bellen om te kijken wat de situatie precies is. Anderhalve centimeter ontsluiting. “Dat is nog zo weinig, probeer voor nu nog te slapen want het wordt een lange dag morgen”, zegt mijn verloskundige. Natuurlijk kon ik niet meer slapen, mijn weeën kwamen om de vijf minuten en ik had al zoveel pijn.
De ontsluiting schiet maar niet op
Het is 04.00 uur en Jesse helpt mij om in bad te gaan. Dit helpt erg goed tegen de pijn. Ik kan de weeën op deze manier nog goed opvangen. Het is 06.00 uur en mijn verloskundige komt weer langs. Ze geeft aan dat ik nog steeds anderhalve centimeter ontsluiting heb. Ik word gestript in de hoop dat dit de bevalling versnelt. Om 09.00 uur hed ik nog steeds anderhalve centimeter ontsluiting. “Serieus? Ik heb al meer dan 14 uur weeën en ik ben gewoon niks opgeschoten?”, zei ik tegen de verloskundige. Mijn vliezen worden gebroken en ik krijg een weeënstorm. Ik vraag om pijnstillers en op dat moment zorgt mijn verloskundige dat we naar het ziekenhuis kunnen. Een van de langste ritten ooit.
Ik krijg een pijnstilling
Eenmaal in het ziekenhuis zien ze dat ik inderdaad een weeënstorm heb. Ik kan zo goed als gelijk naar beneden om een ruggenprik te laten zetten, maar eerst kijken hoe ver ik ben. Drie centimeter. Het schiet op, ik word eindelijk beloond. Om 10.30 uur kreeg ik de ruggenprik en wat een verlichting. De scherpste pijn is er echt af en ik kan ze weer goed opvangen. Ondertussen word ik gecontroleerd en ja hoor, vier centimeter. We komen erachter dat de ruggenprik verkeerd is gezet en ze halen hem één centimeter terug. Weer wachten en wéér bijspuiten om te kijken of het nu wél het gewenste effect heeft. Maar nee. De ruggenprik word opnieuw gezet en na twee uur werkt de prik eindelijk.
Eindelijk meer ontsluiting
Het is 12.30 uur en we kunnen terug naar de kamer waar ik wéér word gecontroleerd. Ongelofelijk; zes centimeter. De weeënstorm van anderhalf uur heeft zijn werk gedaan, ik ben over de helft. De rest van de dag probeer ik wat te slapen, want ik heb een nacht gemist en ik ben duf van de ruggenprik. Ik heb alleen mijn ogen dicht, want het lukt me niet om te slapen. De pijn overheerst. De hele dag door spuiten ze een beetje bij, want de ruggenprik werkt toch niet optimaal. De dag duurt lang, want om 21.00 uur heb ik nog maar zeven centimeter ontsluiting.
Opeens heb ik koorts
Ik krijg weeënopwekkers in de hoop dat het allemaal wat sneller gaat. Frenkie zijn hartslag daalde en daalde, ik raakte in paniek. Hij kan niet tegen de weeën opwekkers. Ik krijg weer een bolus van de ruggenprik, waardoor mijn baarmoeder ontspant en Frenkie ook weer stabiel wordt. Ik heb ondertussen zoveel troep in mijn lichaam gekregen, een hoop bolussen en weeënopwekkers. Ik krijg koorts. Ze geven mij antibiotica en het gaat gelukkig beter. Maar ja, alles wat ik binnen krijg, krijgt de kleine man ook binnen. Ik krijg weer moeite met het opvangen van de weeën, en vraag voor een extra bolus. “Sorry Sophie, je zit al aan de max.” Pardon? Aan de max?
We komen erachter dat de ruggenprik na een kwartier al uitwerkt. Ik raak in paniek, want ik kan dit toch niet langer volhouden? Ik ben al zo moe. Ik kijk mijn vriend aan, hij stelt me gerust. Wat zal hij zich machteloos hebben gevoeld vandaag, maar hij doet het zo goed.
Ons zoontje zat vast
Het is 00.00 uur, en ik mag eindelijk persen. Na een uur komt de gynaecoloog binnen met een heel echo apparaat. Wat gebeurt hier nou? Frenkie lag als een sterrenkijker en zit met zijn hoofdje vast in het geboortekanaal. Nu moet het snel gebeuren. Ik probeer weer te persen, maar ik voel zelf ook wel dat het niet opschiet. Ze proberen drie keer met vacuüm nog zijn hoofdje te draaien maar hij zat zo vast. Een half uur later zegt de gynaecoloog, “We gaan nu naar beneden voor een spoedkeizersnede!” Ik was opgelucht en blij. Het liefste wil je een natuurlijke bevalling, maar op dat moment maakte me niks meer uit. “Snijd mij maar open alsjeblieft”.
De arts kijkt of de pijnstilling voldoende werkt
We gaan naar beneden. De dokter komt naar me toe om te kijken hoe goed de ruggenprik nog werkt. Hij controleert dit door een koud flesje tegen mijn gezicht te houden. “Dit is koud”, geef ik aan. Het volgende punt waar hij het flesje tegen aan drukt is op mijn borst, “Dit is ook koud maar een beetje minder”. Tenslotte legt hij het flesje op mijn buik, waar ik helemaal geen temperatuur meer hoor te voelen en ik geef aan dat ik nog steeds de koelte van het flesje voel. “Nou dan krijg je nog een bolus van me”. “Huh? Ik zat toch al aan de ‘max’?” De arts zegt: “Ja dat klopt, maar omdat hij na een kwartier al uitwerkt krijg je nu zelfs het dubbele”.
Mijn vriend krijgt speciale kleding aan
Ondertussen gaat mijn vriend mee met de verpleegkundige om andere kleding aan te doen. Ik word naar de operatiekamer gebracht en ik zie mijn vriend weer. “Je raadt nooit wat ik hier allemaal onder aan heb”, zegt hij met een van de breedste glimlachen die ik op zijn gezicht heb gezien. “Wat dan?” vraag ik. “Alleen mijn onderbroek”. Ik heb die jongen maar weinig zó verbaasd en blij tegelijk gezien.
Toch een narcose
Dezelfde dokter komt weer naast me staan met hetzelfde flesje als even geleden. Hij komt weer controleren of de ruggenprik nu wèl werkt. Helaas, precies hetzelfde als net geef ik aan. “Sorry mevrouw, dan moet u toch onder narcose”. Een uur later word ik wakker. Geen Frenkie, geen Jesse en ook mijn moeder zie ik niet. Ik raak licht in paniek. De assistent vertelt mij dat Frenkie geen goede start had en dat hij op de couveuse afdeling ligt terwijl ze mijn telefoon aangeeft. Ik FaceTime met mijn moeder en het stelt me gerust dat zij en Jesse bij Frenkie zijn.
Het heeft tijd nodig om alles een plekje te geven
Op het moment dat ik dit schrijf is het vijf weken geleden dat Frenkie is geboren. Het herstel was zwaar voor beide, maar met Frenkie gaat het hartstikke goed. Het was voor mij even moeilijk te accepteren dat het herstel van een keizersnede zo lang duurt. Ik wil natuurlijk van alles gaan doen, maar dat gaat niet en daar heb ik me uiteindelijk bij neergelegd. Het is ook niet niks zo’n bevalling. En ook heeft het tijd nodig om alles een plekje te geven. Wat voor mij goed werkt is erover praten met familie en vrienden. Gelukkig heb ik veel lieve mensen om mij heen.
SOPHIE
Insta: @sophie_witlox
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
