Mijn zoon eet alleen voedsel met de kleur beige, dit is geen fase, hij heeft de eetstoornis ARFID

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen

Mijn zoontje Dean (6 jaar oud) lijdt aan ARFID, een zeldzame eetstoornis die nog niet zo bekend is. ARFID staat voor avoidant/restrictive food intake disorder, ofwel: vermijdende/restrictieve voedselinname stoornis. Dean vermijdt bepaald voedsel door hypergevoeligheid in zijn mond. Hij proeft voedsel sterker en mijdt sommige structuren. Dean bouwde “vertrouwd” voedsel op. Hiervan afwijken door bijvoorbeeld iets nieuw te moeten proeven wordt als traumatisch ervaren voor hem. 

Beige, beige en nog eens beige

Zo is de kleur beige bij voedsel vertrouwd voor Dean. Hij eet: nuggets, curryworst, noodles, witte boterham met speculaaspasta, rijstwafel, chips, bepaalde koekjes/snoepjes, cornflakes, pannenkoek met suiker, churros, vanille yoghurt of knijpyoghurt, ijsje en een pizza margarita. Vanaf dat Dean vast voedsel begon te eten viel het ons als ouders meteen op dat Dean niet zo vlot at. Hij kokhalsde bij het geven van groentehapjes en fruitpap. Na enkele gepushte happen elke keer weer opnieuw (want wij ouders bedoelde dit goed, er moeten toch vitamientjes in dat kleine lichaampje komen?) vulden we dit aan met melk. 

Geen ontdekkingstocht met zijn mond

Dean is als baby en peuter nooit op ontdekking gegaan met zijn mondje. Hij kwam nooit vragen om te proeven, hij stak geen speelgoed in zijn mond en keek nooit uit naar een eetmoment. Erger nog; een eetmoment was elke keer opnieuw een strijd. Een strijd die we drie jaar volhielden tot mijn partner tegen me zei: “We moeten stoppen. We moeten ophouden met hem te voeden tot ruzie of kokhalzen toe.” De opmerking: “Ach, laat mij maar eens een dagje op hem letten. Dan zal ik hem leren eten.” Deze opmerking hebben we als ouders heel veel gekregen. Het kwetste ons enorm, want het leek alsof we iets mis deden in de opvoeding. Pas toen Dean vorig jaar de “stempel” ARFID kreeg, voelden we begrip. En is onze omgeving ook meer gestopt met hem onvertrouwd voedsel aan te bieden. 

Dean toont vermijdingsgedrag

“Ik wil niet naar school”, “Ik wil niet naar het verjaardagsfeestje”, “Ik wil niet op stap”. Meer en meer begon ons op te vallen dat Dean situaties mijdt om toch maar niet in contact te komen met voedsel. Dean wordt niet blij van een verjaardagstaart. Hij wordt niet blij van de middagpauze op school of van een verre reis met het vliegtuig. Hij wordt juist angstig, heel angstig. Dit laatste deden we deze zomer nog. Een reis maken naar Turkije. Wij waren als ouders goed voorbereid: een tas vol vertrouwd voedsel en dan richting de zon. Na enkele dagen was deze tas op. Sneller dan verwacht, want zijn kleine zusje en neefje proefde ook al eens graag. Daar zaten we in een land waar verpakkingen van voedsel er niet vertrouwd uitzagen. Dean at op een dag soms maar ijsje…

Het eten beheerst zijn leventje

Toen Dean vijf jaar was, werd hij ook vaker gevraagd voor verjaardagsfeestje bij vriendjes thuis of in een binnenspeeltuin. Hij was voor zulke uitnodigingen altijd erg zenuwachtig. Wij zochten hier als ouder niet meteen iets achter. Tot Dean van een feestje kwam en zei: “Ik vond het niet leuk. Er waren pannenkoeken en ik wilde graag suiker erop. Maar dat kon niet en toen wilde ik weg.” Het eten beheerst zijn plezier. Dean heeft psychische en sociale problemen gekregen door ARFID en is dit jaar gestart met therapie. 

Dean kan geen medicatie innemen

Een griepje, een verkoudheid met koorts; een ramp met Dean. Hij wil geen medicatie innemen waardoor hij last heeft van koortsstuipen. Een doktersbezoek heeft hij ooit als traumatisch ervaren doordat een dokter een houten stokje in zijn mond stak en hij begon te kokhalzen. Wij duimen altijd dat hij zo min mogelijk ziek wordt omdat dit als heel heftig wordt ervaren door Dean, maar ook voor de rest van ons gezin. Dean weigert dan ook vaak te eten, waardoor hij twee weken enkel op de bank kan liggen omdat er geen energie meer in dat kleine lijfje zit. Uit bezorgdheid eindigen we met hem dan ook meestal op de spoed.  

AFRID heeft gevolgen voor zijn gezondheid

Zo heeft hij een gelige huid, kale plekken op zijn hoofd, grote kringen rond zijn ogen en is hij uitgeput van een rondje lopen. Dit zijn eigenlijk nog maar enkele van de gevolgen die ARFID aanricht. Dean krijgt door zijn specifieke voedselvoorkeur en eentonig eetpatroon te weinig vitaminen binnen. ARFID is een eetstoornis, maar niet vergelijkbaar met anorexia of boulimia. De nadruk bij ARFID ligt totaal niet op afvallen. De nadruk bij Dean’s eetstoornis ligt op angst voor het innemen van voedsel door een traumatische gebeurtenis en hypergevoeligheid in en rondom zijn mond. 

Dean zijn speen is heel belangrijk voor hem

Dean heeft ook nog een speen, hij kan niet zonder. Bij mensen waar hij vertrouwd is gebruikt hij hem. Bij leeftijdsgenootjes of mensen die hij niet kent verstopt hij zich met een speen. Omdat hij weet dat een speen niet hoort bij zijn leeftijd, maar hij toch een enorme drang voelt naar een speen in zijn mond.  Vanaf hij van school komt tot hij gaat slapen moet hij zijn speen hebben. Hij kan nu ook zelf uitleggen waarom hij niet zonder kan. Hij voelt zich veilig met een speen, getroost na een hele dag te hebben doorgebracht in een wereld waar bijna niemand ARFID kent. Een harde wereld. We zijn enorm trots op ons mannetje hoe hij zich hierin staande houdt.

VALERIE

@valerienoor

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen