Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Achteraf gezien voelde ik al eerder dat ik anders in elkaar zat dan de gemiddelde vrouw. Ik werd heel onregelmatig ongesteld. Soms wel vier weken achter elkaar en dan ineens drie maanden niet. Ik was jong (21 jaar) en ik dacht destijds dat het misschien “normaal” was.
Ik had een voorgevoel
Toen ik 27 jaar was kregen mijn huidige vriend en ik een relatie. We wisten al snel dat we kinderen wilden. We kenden elkaar al lang en waren er beide klaar voor. Ik stopte met de pil en binnen vijf weken was het raak. Bizar dat het zo snel kon gaan. Ik was echt ontzettend misselijk. Ik kon niet werken en lag dagen op bed. Na acht weken kregen we eindelijk de eerste echo. We maakten nog grapjes: “Stel dat het een tweeling is, dat zou toch wat zijn”.
Twee baarmoeders
Ik ging liggen en de echoscopiste pakte het apparaat. Er was inderdaad één vruchtje zichtbaar. Het hartje klopte en voor deze termijn was alles normaal. Voor de zekerheid onderzocht ze mijn onderbuik. Al snel kwam er wat vreemds in beeld. Er was nog een holte te zien met een vruchtje erin. Ook dit hartje klopte. De echoscopistehad had dit nog nooit eerder gezien: twee baarmoeders met beide een baarmoedermond én in beide een vruchtje. Dit heet ulterus didelphys, weet ik sindsdien. Ik raakte in paniek. Er was duidelijk een verschil te zien tussen het eerste en het tweede vruchtje. En een tweeling, dat is überhaupt niet niks.
50% kans
Ons werd verteld dat we er rekening mee moesten houden dat één van de twee vruchtjes het niet zou halen. De ene die het wel zou redden, zou mogelijk niet levensvatbaar zijn, omdat mijn baarmoeder heel klein was. De kans dat ik een gezonde baby op de wereld zou zetten was eigenlijk 50/50. Dit was een onwijze schok. Desondanks besloten we het risico toch te nemen.
Spannende echo’s
De 12-wekenecho was heel spannend. Eén hartje klopte nog, de andere helaas niet meer. Ik was eigenlijk niet teleurgesteld of verdrietig. We waren immers voorbereid. Ik was vooral blij dat we nog een kans hadden op een baby in onze armen. Het andere kindje had het nu niet gered, maar dit kindje hoorde al bij ons gezin. We besloten de zwangerschap door te zetten. Om de twee weken kregen we een echo. Wonder boven wonder bleef alles goed gaan.
Een plens water
Ik voelde mij de hele zwangerschap al niet goed. Ik sliep slecht en was de hele dag door ziek, zwak en misselijk. ‘s Nachts sliep ik haast niet. Ik moest veel naar de wc en lag uren en uren wakker. Zo ook in de nacht van 12 op 13 februari. Ik was net 32 weken zwanger en stond weer op om naar de wc te gaan. Ik voelde ineens een plens water langs mijn benen lopen. Ik rende naar de wc en onderweg gleed ik uit over het vocht. Dit voelde heel anders dan in mijn broek plassen.
De bevalling startte
Ik maakte mijn vriend meteen wakker. We hadden nog geen auto en ik belde mijn ouders midden in de nacht op of ze ons naar het ziekenhuis konden brengen. Nog geen tien minuten later stond mijn vader op de stoep en reden we richting het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen begonnen de weeën direct. Ze kwamen zo snel achter elkaar, dat er geen houden meer aan was. Nog dezelfde ochtend werd onze dochter geboren. Ondanks haar vroeggeboorte kon ze gelukkig zelfstandig ademen en moest ze nog ‘maar’ vier weekjes in het ziekenhuis blijven.
Inmiddels is ze een zeer gezonde en vrolijke meid van alweer bijna vier jaar én grote zus van Rosie. Ondanks de spannende zwangerschap door de ulterus didelphys en haar vroeggeboorte, is alles onwijs goed verlopen. Wat een geluk!
KIRSTEN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
