Lees de eerdere blogs van Ilja hieronder.
Ilja was even gestopt met bloggen, lees hier waarom
Afgelopen Kerst was zwaar door de pijnlijke Kerst het jaar er voor
Papa krijgt de knuffels en kusjes, en ik de poepluiers
Ik ben de moeder van Emma, het meest dappere meisje op deze aardkloot en ik mis haar elke dag
Nu weet ik het zeker, Emma had al epileptische insulten in mijn buik
Ik praat graag open over mijn overleden meisje Emma
Het is een tijd geleden dat ik een blog voor Kids en Kurken heb geschreven. Er is zoveel gebeurd in de tussentijd. Inmiddels ben ik uit elkaar met de vader van Emma* en Demi. Na een hele moeilijke periode waarin ik eigenlijk kort gezegd ben ingestort, kwamen wij er samen niet meer uit.
Ik kwam bij GGZ op de crisisdienst terecht, waarbij ik voor het eerst écht open was over mijn suïcidaliteit
Het verdriet, de schuldgevoelens en alles van de afgelopen twee jaren kwamen eruit. En toen mijn lieve vriendin suïcide pleegde, barstte de bom. Ik kon de zorg voor Demi niet meer aan en eigenlijk was alles te veel. We besloten dat mijn (ex)man bij zijn moeder zou logeren, drie weken, met Demi. Omdat ik ook het verzorgen van de hond eigenlijk niet meer trok, ging het hele gezin weg. We spraken een periode af van drie weken, maar al gauw werd het duidelijk dat het mij beter ging.
Ik maakte stappen, kleine stappen, maar wel stappen
De suïcidale gedachten verdwenen en ik kon ging op de dagen dat het beter ging langs bij Demi. Toch kwam er een kink in de kabel. Want hoe anders ons leven was geworden, hoeveel ik met therapie bezig was en mijn partner eigenlijk daar ook geen energie meer voor had…. Besloten wij samen, tijdens een gesprek bij mijn psycholoog, dat het op was. Ik had nooit gedacht dat dit mijn leven zou zijn. Ik zou het anders doen dan mijn ouders, bewijzen aan de wereld en aan mijzelf dat je als ouders overal doorheen komt. Voor altijd bij elkaar. Maar na acht jaar samen, drie jaar getrouwd, twee kinderen en veel, heel veel ellende later, was de koek op. We vonden het een hoger level van liefde. Elkaar loslaten wanneer het vasthouden niet meer goed is. Toen voelde dat zo, maar met een scheiding, waar ook kinderen bij zijn betrokken, is het altijd lastig om de rust te bewaren.
Ik ging dagelijks naar het strand om mijn hoofd te legen
Ik huilde bij de zonsondergang, ik ontmoette nieuwe mensen en liet heel heel veel mensen achter. Ik besloot niet meer achterom te kijken, maar te kiezen voor mij. Ik ontmoette drie maanden na het besluit mijn nieuwe vriend. Dit is voor sommige mensen snel, voor sommige mensen laat, voor mij precies op tijd. Er is veel gebeurd. Ik ga daar niet in detail over bloggen, want ik wil niet dat er een verkeerd beeld online komt van mij of mijn ex. Mijn ex heeft ons huis gehouden, zorgt voor het grootste deel voor Demi en ik ben opnieuw begonnen.
We hebben elkaar veel verweten
We waren elkaar echt een lange periode zat. Het is zoals het is en scheiden is gewoon zwaar. Ik probeer vooral in mijn hoofd te houden dat ik dit doe voor Demi. Voor de toekomst en voor haar volwassen leven. Als zij zonder trauma mag opgroeien, heb ik het goed gedaan als moeder. Als zij ziet dat papa en mama goed met elkaar omgaan ondanks alles, dan weet ze dat wij voor haar alles doen. Ondanks dat ze nu twee huizen heeft, twee bedjes en twee bonus-ouders erbij, zijn wij haar haven. En die haven mag nooit kapot.
Ik vertelde mijn nieuwe vriend gelijk de gehele inhoud van mijn rugzak
Ik vertelde bij het tweede afspraakje al mijn ellende. Tsja, hoe reageer je daarop? I don’t know. Maar het houden van kwam van zijn kant onverwachts heel snel. In september zijn wij een jaar samen. Demi en hij moeten nog wel aan elkaar wennen, maar het gaat steeds beter. De band tussen mij en mijn ex begint ook langzaam weer te lijmen. Voor Demi doen wij ons best. Voor haar. En ondanks dat ik de zorg nog niet aankan zoals ik zou willen, zien wij haar nu 2 a 3 dagen in de week. Door acceptatie wordt het nu wel weer wat rustiger en merk ik ook aan Demi dat zij aanvoelt dat het goed is zo.
Het missen is groot als Demi weg is, maar mijn overprikkelde hoofd is blij als ik weer even de dagen voor mijzelf heb
Het verwijt dat ik als moeder faal, zit nog wel ergens in mijn onderbuik. Maar ik weet ook dat ik nu niet anders kan. Ik ben inmiddels met EMDR gestart en het is een zwaar proces. Voor de moeder met struggles: “Je bent niet alleen”.
ILJA
