Het is vrijdag 3 september 2021. Ik vertrek samen met mijn partner en een vriend van hem richting het zuiden van Nederland. Daar woont op dat moment namelijk mijn schoonzus met haar gezin. Ze hebben een huis met een zeer riante tuin die toe is aan een onderhoudsbeurt. Mijn partner en zijn vriend gaan hen hierbij helpen deze dag. Zij hebben een dochtertje van bijna twee jaar en aangezien ik net met verlof ben, besluit ik mee te gaan zodat ik me bezig kan houden met de kleine meid en de rest hun handen vrij heeft om te klussen.
Ik ging even liggen en viel onverwacht in slaap
Toen ze in de middag naar bed ging voor haar middag slaapje, besloot ik om even op de bank te gaan liggen. Tegen alle verwachting in, omdat het best rumoerig was, viel ik even in slaap. Ik had het gevoel dat ik dit echt even heel erg nodig had. ‘s Avonds haalde mijn schoonzus bij de snackbar in het dorp friet en sloten we de dag af met zijn allen. Mijn schoonzusje vroeg nog aan mijn vriend: “Een biertje, broer?” Waarop mijn vriend antwoordde: “Doe maar een 0.0% dan kan ik zelf terug rijden.” Wij waren allemaal verbaasd, want hij drinkt graag een biertje na zo’n lange klusdag. Waarop mijn schoonzusje nog zei: “Ben je soms ziek broer?” Waarop mijn partner zei: “Je weet maar nooit wat er kan gebeuren nu.”
Ik ging er vanuit dat de kleine nog een aantal weken zou blijven zitten
Nadat we zijn vriend thuis hadden afgezet, zei hij tegen mij “Nog niet vanavond gaan bevallen he.” Waarop ik zei: “Nou, ik heb nog bijna vier weken te gaan, dus dat zal wel loslopen.” We rijden naar huis, springen snel onder de douche en duiken ons bed in. We waren beide helemaal op van deze warme en vermoeiende dag. Rond middernacht werd ik wakker en voelde ik een enorme pijn in mijn onderrug en bekken. Ik dacht: “Ik zal wel te gek gedaan hebben waardoor ik nu op de blaren moet zitten.”
De pijn leek alleen maar heftiger te worden
Ik beluit een paracetamol in te nemen en ga weer terug naar bed. Rond 01.30 uur schrik ik weer wakker en is de pijn niet weg, maar voor mijn gevoel zelfs heftiger. Het was mijn eerste zwangerschap dus ik had geen idee wat ik kon verwachten van een bevalling. Ik besloot mijn vriend te laten slapen en even onder de warme douche te stappen. Maar de warme douche haalde alleen het scherpe kantje eraf maar de pijn niet weg.
De app gaf ook aan dat het was begonnen
Na ongeveer half een uur onder de douche te hebben gestaan, heb ik toch mijn vriend wakker gemaakt. Hij zei: “Je bent gek, je moet nog vier weken totaan je uitgerekende datum.” Ik dacht: “Ja je hebt gelijk, maar wat ik nu voel is geen geintje.” Mijn vriend ging een app downloaden waarmee we de weeën konden timen. Hij gaf al vrij snel aan “schakel je verloskundige in”.
Ik voelde me bezwaard maar belde toch de verloskundige
Na nog 30 minuten te hebben gewacht, hebben we toch maar gebeld. Ik voelde me toch een beetje bezwaard zo midden in de nacht omdat ik ervan overtuigd was dat het wel vals alarm kon zijn. De verloskundige was binnen een half uur bij ons en checkte of ik al ontsluiting had. Het bleek wel 1 hele centimeter. Ze gaf aan dat dit best al een week zo had kunnen zijn, dus mochten we in de ochtend terug bellen.
Op naar het ziekenhuis
Rond 9.30 uur kwam de verloskundige opnieuw voor controle. Ze gaf aan dat de bevalling inderdaad was begonnen, want ik zat inmiddels op 4 cm ontsluiting. Ik wilde in eerste instantie graag thuis bevallen maar omdat ik voor de 37 weken van mijn zwangerschapsduur was, werd ik overgedragen aan het ziekenhuis. Na wat rondbellen was er gelukkig plek bij ons in de buurt. Ik zag het namelijk niet zitten om nog een half uur in de auto te moeten met been- en rugweeën. Wat doen die zeer!
Ik had enorme pijn aan mijn bekken en wilde pijnstilling
Eenmaal aangekomen en gesetteld in het ziekenhuis werden na een aantal uur mijn vliezen gebroken om zo de ontsluiting nog wat verder op gang te helpen. Ik zat inmiddels op 5 cm maar dat was natuurlijk nog lang geen 10 cm. Na het breken van mijn vliezen kreeg ik ineens een enorme druk op mijn bekken. En ik heb toen ik 9 jaar oud was mijn stuitje gebroken waardoor ik al bijna 20 jaar bekkenklachten had die in de zwangerschap alleen maar erger waren geworden. De verloskundige gaf aan dat als ik een ruggenprik zou willen, ik dat nu zou moeten beslissen. De anesthesist was immers nu op de afdeling en anders was ik wellicht te laat. Dus ik dacht: “Kom maar op met die ruggenprik, mijn bekken/stuitje barst al uit elkaar voor mijn gevoel.” Toen eenmaal de ruggenprik erin zat dacht ik eindelijk rust te hebben. Ik voelde heel weinig van de weeen en mijn lichaam kon eindelijk een beetje ontspannen.
We hadden nog geen naam
Ik dacht lekker bijkomen en wellicht even slapen, maar daar stak mijn vriend een stokje voor. Die zei: “Schat, we móeten nu echt een naam gaan bedenken voor onze kleine man. Anders komt hij straks naamloos ter wereld.” Ik had al wel 100 suggesties gegeven en hij ook een hele hoop, maar we zaten we niet op één lijn. Op het moment dat ik daar lag dacht ik echt: “Kies maar iets, maar laat mij nu even met rust. Ik ben nu al kapot en ik moet straks nog verder.” Uiteindelijk kwam mijn vriend terug op de naam “Louá”, mijn favoriet. Waar ik op antwoordde: “Maar als jij het niks vindt, gaan we het niet doen want dan blijf ik dat de rest van mijn leven horen.” Mijn vriend vroeg of ik het oké vond als hij even zou bellen met zijn zusje om te vragen wat zij ervan vond. Ik gaf aan dat prima te vinden en stiekem moest ik hard lachen. Zij had die naam ook wel eens naar me toe had gestuurd, terwijl die al jaren bovenaan op mijn lijstje stond. Ik wist dus dat zij die naam ook leuk vond. De naam was besloten.
Het schoot niet op en het moment van een knip naderde
Toen kwam de verloskundige terug. Ze deed wat onderzoeken en gaf aan dat ik volledige ontsluiting had. De ruggenprik werd uitgezet en de wee opwekkers aan, zodat ik wat meer druk zou gaan voelen. Ik mocht voorzichtig mee gaan persen als ik een wee op voelde komen. De kleine man had het op een gegeven moment wel lastig dus vroegen ze of ik er oké mee was dat ze een draadje in zijn hoofd zouden schroeven om zijn hartslag goed in de gaten te kunnen houden. Ik gaf aan dat ze moesten doen wat nodig was maar wel alles in overleg. De persfase was van start gegaan. Na ongeveer 25 minuten persen gaf de verloskundige aan dat ik de aankomende twee weeën echt alles op alles moest zetten, omdat ze anders een knip moesten zetten. Onze kleine man had het zwaar en zijn hardslag was niet stabiel. Ik dacht: “Hell no, alles oké maar geen knip. Al duurt het voor mijn gevoel 10 minuten per wee, hij komt eraan en ik ga dit flikken!”
No way dat ik een knip zou krijgen
Zo gezegd zo gedaan bij die tweede wee lag onze kleine man op mijn buik. Om 18.41 uur kwam onze zoon ter wereld. Met maar 46 cm lang en nog maar 2515 gram. Onze kleine dappere ventje. De navelstreng was erg kort waardoor hij vrij laag werd neergelegd. Nadat de navelstreng was uitgeklopt had papa hem doorgeknipt en hebben we samen het gouden uur beleefd. Een uur huid op huid bij mij, wat een bizar gevoel.
Alles ging heel makkelijk na de bevalling
Nadat er nog wat controles waren uitgevoerd, twee inwendige hechtinkjes waren gezet en ik had gegeten, mocht ik gaan douchen. Toen de verpleegkundige binnen kwam was ze verbaasd dat ik alles zelf en zo makkelijk deed. De meeste vrouwen kunnen immers niet op hun benen staan na de bevalling. Ik zat denk ik zo vol van de adrenaline dat ik gewoon door ging alsof er niks aan de hand was.
We moesten nog 2 nachten blijven
Na het douchen mochten we naar de overkant van de afdeling. We moesten namelijk twee nachten blijven omdat Louá voor de 37 weken geboren was. Dan wordt iedere 6 uur de glucose geprikt om te kijken of dat niet te ver daalt. Eenmaal op de kamer vroeg de verpleegkundige of ik al had geplast. Ik gaf aan wel te willen maar het lukte niet, dit kwam door de ruggenprik. Ze wilde me voor de nacht een katheter geven zodat mijn blaas echt goed geleegd zou worden. Dit vond ik prima.
Iedereen was verbaasd
We hebben die avond nog even gebeld met familie en vrienden die totaal verbaasd waren, omdat niemand onze kleine man al verwacht had. Mijn moeder is ‘s avonds nog langs geweest maar vanwege de corona maatregelen mocht ik maar 1 bezoeker ontvangen per bezoekuur. Dus de volgende dag kwamen mijn schoonouders op bezoek. Nadat we 48 uur in het ziekenhuis waren gebleven en alle controles stabiel bleven mochten we naar huis.
Daar gingen we als kersvers gezin, onze kleine Louá Florian voorstellen aan de rest van de wereld.
DIEUWERTJE
