Ik (29) heb met Paul (32) al 5 jaar een goede relatie
We hebben kinderen zeker overwogen. We hebben diepe en lange gesprekken gevoerd over familie, carrières en toekomstdromen. Paul wilde best wel kinderen. Hij vond het een toevoeging aan zijn leven. Ik daarentegen had meer behoefte aan avonturen, stappen maken in mijn werk en vrijheid. Paul accepteerde dat. “Als ik maar bij jou ben”, concludeerde hij. Ik vond het zo knap van hem, dat hij zijn droom bijstelde en door ging met zijn leven met mij.
Mijn moeder kon het echter niet accepteren
Iedere vrijdag eten we bij mijn ouders. Zo ook die ene vrijdag in oktober. We zaten aan de grote eettafel. Mijn moeder gaf de aardappelen door. Ze keek me aan en zei: “Wanneer beginnen jullie aan kinderen Leentje”. Het kwam zo uit de lucht gevallen. Het waren zulke directe woorden. Als donderwolk bij heldere hemel. Paul kreeg schrik in zijn ogen. “Zag ik daar ook een stukje verdriet?”, vroeg ik me af. Ik richtte me op mijn moeder. `”Ik ga dit gewoon eerlijk zeggen”, dacht ik. Dat had ik tenslotte ook met Paul afgesproken. Als mensen er naar zouden vragen, zouden we uitleggen dat dat niet aan ons besteed was. “Mama, ik wil geen kinderen. Paul en ik gaan ons leven anders inrichten. We richten ons op elkaar, onze carrières en genieten”. Mijn moeder keek alsof ze een kakkerlak zag. Met open mond zei ze: “Meen je dit Leentje?! Je weet niet wat je allemaal mist!”.
Paul richtte zijn ogen op het plafond
Mijn moeder werd feller. “Ik wil graag kleinkinderen Leen! Jij neemt mij mijn toekomst af!”. Ik was het enige kind van mijn moeder, ik had geen broers of zussen. Mijn moeder plaatste een grote druk op mij. Dit was niet eerlijk. “Het is mijn leven, mama!”, schreeuwde ik, “ik moet voor het kind zorgen en er altijd zijn. Dat wil ik niet. Ik wil een ander leven”. Paul voelde goed aan dat hij zich er beter niet mee kon bemoeien.
Mijn moeder huilde inmiddels
Bij mij brandden de tranen ook achter de ogen. Ik moest toch geen kinderen proberen te maken, omdat mijn moeder het zo graag wilde? “Al mijn vriendinnen zijn allang oma”, gilde ze. “Ik ben zo jaloers op ze”. Er knapte iets in mij. Ik stond op en zei: “We gaan Paul”. We liepen samen gehaast naar de auto, met mijn moeder achter ons. Ze gooide letterlijk de deur achter ons dicht. In de auto kwamen de tranen. Stilletjes reden we naar huis.
Hierna heeft mijn moeder mij veel berichtjes gestuurd
Alle berichtjes hadden een andere toon. Alsof ze mij probeerde op elke mogelijke manier over te halen om kinderen te overwegen. Geen één keer heeft ze haar excuses aangeboden. Haar laatste berichtje was zo: “Leen ik ben zo emotioneel, dat ik je voorlopig niet wil zien”. Dat was het. Ze heeft niet gebeld, niet meer geappt. Niets. Inmiddels zijn er ook al een aantal vrijdagen voorbij zonder diners. Mijn moeder is ontzettend boos. Giftig. Ik weet niet of dit goedkomt. Ze neemt mij dit ongelofelijk kwalijk. Aan de andere kant ben ik ook kwaad. Ik wil mijn eigen leven bepalen. Dat doe ik en niemand anders. Ik ben niemand iets verplicht. Ik vrees dat dit altijd tussen ons in blijft staan.
Mijn opa blijft neutraal
Hij zegt er net zoals Paul niets over. De mannen voelen denk ik, dat het iets tussen ons is. Ik geef ze wel gelijk. Als zij zich ermee bemoeien zal er nog meer stof opwaaien. Dan barst de bom pas echt. In de tussentijd weet ik me geen raad. Ik wil zonder kinderen, maar met mijn moeder door het leven.
LEENTJE
ik snap zulke zaken niet
als ouders heb je je niet te bemoeien met het feit of je kinderen wel of geen kinderen willen
als je kleinkinderen krijgt mag je je gezegend voelen
zo niet dan is het jammer ,maar niet jou keus
Blijf alsjeblieft bij je beslissing. Het is jouw leven. Jouw moeder mag teleurgesteld zijn, maar deze reactie gaat alle perken te buiten. Zij zal haar verwachtingen moeten gaan bijstellen en mag jou dit niet kwalijk nemen. Hopelijk draait je moeder bij.
Ik vind dat het geluk van je kind op de eerste plaats komt te staan. Kiest een kind er voor om gelukkig te zijn zonder kinderen, dan is dat haar keus en heb je dat te respecteren. Zeker is het voor een moeder moeilijk om te weten dat je geen oma wordt, maar om dan je eigen kind hierdoor niet meer willen zien vind ik erg egoïstisch.
ik probeer te begrijpen. Beide partijen heftige emoties.Geef elkaar de ruimte en liefde. Omarm jezelf en begrijp elkaar in de positieve zin.
Sterkte, Sona
kinderen zijn een natuurlijk geschenk, een geschenk van de natuur dat vreugde geeft aan iedereen, hoop; het maakt je volwassen, gezond egoïstisch. Het verhaal hierboven komt best egoïstisch over; iedereen moet zich maar bij mw. neerleggen, haar man, ouders…triestig. ik hoop echt dat ze tot inzicht komt en de natuur zijn gang volledig, niet langer half, mag gaan. Ze zal het zich nooit beklagen.
jij bent net zo’n egoïstische tante als haar moeder.
alsof kinderen zaligmakend zijn.
nou ik ken gezinnen waar dat niet zo is .
dus laat iedereen in zijn waarde en als je geen kinderen wilt is dat jouw keuze en daar heeft niemand zich mee te bemoeien.
alleen je man mag dat en die moet zijn eigen keuze maken.
dus noem iemand niet egoïstisch omdat ze geen kinderen wil.
Zo jammer deze reactie aangezien het jullie leven is. Voor hetzelfde geld zijn jullie erachter gekomen dat jullie geen kinderen kunnen krijgen. Hoe had ze dan gereageerd? De vraag wanneer jullie zouden adopteren of een al draagmoeder hebben gevonden?
Ik snap haar teleurstelling, maar helaas maakt ze hiermee meer kapot dan haar lief is. Als ze dwars blijft kun jij ook zeggen “mam, waarom heb jij niet meer kinderen gemaakt, dan had je nu vast en zeker een kleinkind gehad”… Misschien bindt ze dan in, want jij hebt er ook niet om gevraagd enigste kind te zijn en haar toekomst beeld te moeten waarmaken.
Ik wens jullie allemaal succes en hoop dat jullie eruit komen met elkaar.
Zo jammer dit!
Je zou denken dat ouders een voorbeeld geven hoe met elkaar om te gaan en respect. Dit is helaas een verhaal van eigen eisen voorop stellen zonder ook maar een voorstelling te maken hoe een ander zich kan voelen.
Blijf vooral doen hoe je/jullie het zien en hopende dat het toch een keer geaccepteerd gaat worden.
ik begrijp je keuze heel goed. ik heb immers dezelfde keuze gemaakt en de heb ik nooit spijt van gekregen. je moeder is heel egoïstisch. en dom ook, want nu heeft ze ook geen kind meer met dat gedrag.
at the end..denk ik dat elke vrouw spijt krijgt dat ze het geen kans heeft gegeven..om moeder-natuur. ..te volgen.
Het zit in onze genen;
één voorzorg vr.genetische afwijkingen,lijkt me wel aange wezen.
Dan kan het voor iedereen een lijdensweg worden..GEENSZINS DE BEDOELING.
Op deze manier heeft je moeder geen kleinkinderen en ook geen kind meer. Beseft ze dat?
Ik vind het inderdaad niet kunnen dat mensen hun kinderen als bezit zien. Je bent terecht je eigen pad aan het volgen. Wat jammer dat je hierin niet gerespecteerd wordt.
ik werd (bewust) op latere leeftijd zwanger. ik wist simpelweg nog niet of ik het moederschap wel wilde. Maar nooit voelde ik druk van mijn ouders. Het is tenslotte mijn keuze en het is niet mijn taak om hen van kleinkinderen te voorzien. Dat je moeder roept dat je haar toekomst ontneemt vind ik te zot en onbeschoft voor woorden. Het is egoïstisch ten top en totaal niet rationeel. Verwacht je dat je kinderen op de wereld zet die je van maandag t/m vrijdag in een kastje stopt om ze eruit te halen van het weekend, als oma op bezoek komt en ze hen kan bewonderen?
Blijf bij je standpunt. Probeer alleen te begrijpen dat ze er een emotioneel onder is en dit een plek moet geven wat tijd kost. Maar op een gegeven moment houdt het gedrag op en moet ze het accepteren. Duurt dat te lang, vind ik het niet meer dan normaal dat je vader en partner er ook wat van zeggen. Want jij verdient deze behandeling absoluut niet.
Je moeder en jij hebben blijkbaar hetzelfde temperament. Ik kan me voorstellen dat jullie wel vaker gebotst hebben. Vertrouw op je vader, hij heeft waarschijnlijk een ruime ervaring met dit soort situaties. Zoals jij nu met je partner praat, zal je moeder stoom afblazen tegen je vader. En net als Paul zal ook je vader er belang bij hebben dat de vrouwen in hun leven weer on speaking terms komen. Ze zullen jullie de komende tijd ongetwijfeld helpen om rustig te worden zodat jullie in staat zijn een positief opbouwend gesprek te voeren.
Je kan je moeder geen kleinkinderen geven alleen omdat zij het wil. Maar je kunt wel bespreken hoe jullie jullie eigen moeder-dochter relatie kunnen invullen in de toekomst. Zonder kinderen zul jij waarschijnlijk veel meer tijd hebben om leuke dingen te ondernemen met je moeder/ouders. En, eerlijk is eerlijk, ook om hen te ondersteunen als ze minder mobiel en gezond worden. Dat hoef je niet te doen uit schuldgevoel, maar de meer verzorgende rol zal toch gaan verschuiven de komende decennia. En je kunt er maar beter alvast over praten wat jij dan wel en niet kan betekenen, voordat het zover is en jullie totaal andere verwachtingen blijken te hebben. En je kunt het dan ook zelf nog invullen en wie weet wat voor leuke herinneringen jullie samen gaan maken. Misschien wil mama wel een keer samen met je een mooie reis maken. En reken maar dat de vriendinnen van je moeder daar jaloers op zullen zijn! Want zij maken weliswaar het grootouderschap mee, maar de band met hun dochter zal vooral bestaan uit verbeten appjes over het oppasschema en het pakjesprotocol, even gechargeerd gezegd. En over tien jaar hebben de kleinkinderen hun eigen leven en hebben de dochters/kinderen het veel te druk met het balanceren van werk/relatie/hormonen en het managen van hun pubers om hun moeder te helpen of gezellig een dagje er tussenuit te gaan ;).
4.12.2023 wat een haryeloze laffe reactie van de moeder. ze heeft helemaalniet het recht van spreken om dit te bepalen. ik zou gewoon het contact helemaal verbreken. ook beter voor jezelf en partner.
daar hebben ouders zich niet mee te benoemen
iedereen , moeder , partner moet zich schrikken na de dame die geen kinderen wilt. had moeder het beter kunnen brengen ja. maar bedenk ook zij word niet alleen geen oma . zij krijgt ook te maken met vriendinnen die het wel zijn. en dat gemis zal blijven knagen . daarbij als ik het goed begrijp houd het geslacht op als dochter geen kinderen krijgt. en dat zal bij moeder ook mee spelen.
Precies wat Angela zegt; “mam waarom heb jij niet meer kinderen “gemaakt” zodat je zeker wist dat je kleinkinderen zou krijgen?
Overigens begrijp ik de moeder ook wel een beetje; ze ging ergens vanuit en wordt nu heel erg teleurgesteld. Ze kan hier niet mee omgaan en wordt erg boos.
Probeer elkaar te begrijpen in deze teleurstelling en verdriet.
Zo niet, dan ben jij je moeder kwijt en is zij haar kind kwijt. Dat lijkt mij toch behoorlijk meer verdriet dan geen kleinkinderen.
mijn dochter woont samen met haar vriend,ze hebben een samenlevings contract.,Ze willen beide geen kinderen en dat is hun keuze.Mijn man en ik respecteren dat .Ze zijn heel gelukkig samen en dat is toch het belangrijkste
Het gaat hier om bepaalde verwachtingen die niet worden waargemaakt. Maar je moeder mag niet er vanuit gaan dat je kinderen wil. Iedere ouder zou het geluk van het kind voorop moeten stellen. Komen er geen kleinkinderen, dan is dat heel jammer, ja. Het beeld wordt onderuit geveegd. Ik hoop dat jullie nog een goed gesprek kunnen voeren, waarin je je grenzen aan kunt geven en ook je moeder kunt erkennen. De gevoelens mogen er zijn. Sterkte.
Die moeder ben je beter rijk dan kwijt
Ik zal alleen nog wel in gesprek gaan met je vriend aangezien zijn reactie
kwijt dan rijk bedoel ik