Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Ik leerde Frenk 6 jaar geleden kennen
Hij was een vriend van mijn broertje. We begonnen te daten en al gauw kregen we een relatie. We deden allerlei leuke dingen zoals bowlen, naar de bioscoop, minigolf, zwemmen en dansen. Ik zag hem als ideale partner, en daarmee ook als goede toekomstige vader. Hij nam echt de tijd voor mij en we waren veel samen. Na drie jaar woonden we samen, met als kers op de taart ons huwelijk.
Ik kwam thuis van mijn werk als apothekersassistente en voelde een golf misselijkheid
Ik rende naar een emmer in de kelderkast en gaf over. Dat luchtte op. Toch voelde ik me anders. Ik kon mijn vinger er niet echt op leggen. Ineens schoot het door mijn hoofd: “Misschien ben ik zwanger!”. Ik werd al warm van binnen bij dat idee. Ik sprong op de fiets en kocht een zwangerschapstest bij de drogisterij. Mijn man Frenk was nog op zijn werk. Hij werkte in de bouw als dakdekker. Thuis plaste ik op het staafje. Al enkele seconden daarna verscheen er een dikke paarse streep. “Ik ben zwanger!”, jubelde ik. Ik maakte een foto van de test en stuurde deze naar Frenk.
Mijn man belde me direct op
Hij schreeuwde van blijdschap over de telefoon. “Ik kom vroeger thuis schatje. Ik hou van jou”, sloot hij af. Toen hij thuis was, besloten we het te gaan vieren. We reden naar een restaurant en gingen heerlijk uit eten. De weken van de zwangerschap vlogen voorbij. Frenk ging altijd trouw mee naar elke echo. Hij leek een toegewijde man. Hij hield altijd rekening met mij en mijn zwangerschap. Hij knuffelde veel en vaak. Niets leek er op te wijzen dat hij een slechte toekomstige vader zou zijn.
Met 38+6 begonnen de weeën
Ik stond aan het aanrechtblad en voelde een kramp in mijn buik. Hoewel ik nog nooit weeën had ervaren, wist ik: “Dit is de start van de bevalling”. Ik belde Frenk op en zei dat hij naar huis moest komen. “De bevalling is begonnen”, vertelde ik. Het ging erg snel allemaal. De weeen werden gauw intenser en kwamen frequenter. Ik pufte, zuchtte en pufte weer. De bel ging. Frenk sloot me in zijn armen. Hij deed zijn jas uit en masseerde mijn onderrug. Ik wilde graag thuis bevallen en ik vroeg aan Frenk of hij de verloskundige wilde bellen. Binnen een kwartier stond ze op de stoep.
“Wauw, je hebt al 6 centimeter ontsluiting”, fluisterde de verloskundige
Ik wilde op de bank in de woonkamer liggen. Ik schreeuwde het uit. “Ik blijf hier”, knipoogde de verloskundige naar Frenk. Een klein uurtje later zat ik op volledige ontsluiting. Ik mocht persen. Ik wilde dat staand doen. Frenk hielp me omhoog en hield me aan zijn arm. Ik zette mijn voeten wijd, de verloskundige gooide een matje op de grond en zat op haar knieen. Na 6 flinke persweeen, ving de verloskundige onze zoon Don op. Ik gilde zijn naam uit blijdschap. De verloskundige gaf Don aan mij. Frenk aaide zijn wangetje. Ik wilde weer op de bank liggen. Daar volgde al gauw mijn placenta.
In de kraamweek zag ik een hele andere Frenk
Hij wilde nauwelijks taakjes doen met onze Don zoals luiers verschonen, hem omkleden of een badje klaar maken. “Hij moet vast nog wennen”, dacht ik. Hoe had ik me zo kunnen vergissen in de vader van mijn kind? Het kwam er op neer dat ik alles rondom Don moest doen. Ik gaf geen borstvoeding en ook de flesjes gaf alleen ik aan onze zoon. Ik vond het uiterst vreemd. Frenk leek wel een andere man. Ik hoopte dat hij zou bijtrekken, maar ik had een naar onderbuikgevoel.
We vierden Don zijn eerste verjaardag
Frenk draaide nog steeds niet bij. Hij werkte veel, en als hij thuis was besteedde hij nauwelijks tijd met Don. Zijn aandacht in mij was ook weggezakt. Ik voelde me eenzaam. Maar ik vond het vooral zo erg voor Don. Zij hadden geen goede band. Ik besloot het gesprek aan te gaan met Frenk. “Waarom geef je geen fruithap aan Don of speel je niet even met hem”, vroeg ik gefrustreerd. Frenk keek me lang aan, en toen voelde ik direct dat dit niet goed ging komen. “Hij is zo klein en kan nog niets. Moeder kunnen veel beter voor kinderen zorgen. Als Don groter is trap ik wel een keertje een balletje met hem”. Frenk sloeg de plank volledig mis. Hij brak mijn hart. En die van Don. Deze afwijzing zou Don geen goed doen.
Ik weet me inmiddels geen raad
Don is ruim 1.5 jaar nu. Wat kan ik aan de situatie doen? Frenk gaat zijn gedrag niet veranderen, dat is duidelijk. Moet ik dan gaan scheiden? Is dat het beste voor Don? Een alleenstaande moeder? Ik ben echt radeloos. Ik wil dat Frenk de man wordt, die hij vroeger was. Ik begrijp niet dat hij zo is veranderd. Vindt hij het vaderschap stom? Valt het hem tegen? Houdt hij niet meer van mij? Ik ben onzeker, maar vooral erg verdrietig.
LINDE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Er zijn , vooral vaders, die het geweldig vinden als de vrouw zwanger is. Als het kind er eenmaal is dan blijkt dat ze niks hebben met zo’n klein hummeltje. Op het moment dat ze een jaar of 4 zijn gaat het beter. Dan kunnen ze er wat mee. Spelen, praaten. Vervelend? ja. Maar het gaat over.
Heb je de vragen die je onderin stelt ook al eens aan hem gesteld? En daarbij misschien ook wat de reden is dat hij voor een kindje wilde gaan samen met jou en hoe hij dat nu ziet… Misschien krijg je niet de antwoorden die je graag zou willen horen, maar heb je wel duidelijkheid en kan je daar uiteindelijk je keuze op baseren. Hebben jullie hetzelfde idee over hoe jullie je leven voor je zien? Zo niet, kunnen jullie elkaar tegemoet komen op een manier dat jullie beide nog gelukkig zijn? Apart verder gaan is natuurlijk nooit wat je zou willen als je samen voor een kindje kiest, maar in sommige gevallen is het wel het beste: zowel voor jullie beide als voor jullie kindje. Heel veel sterkte gewenst in ieder geval! Liefs
Hoi Linde,
Mijn partner is ook zo. Hij vindt babies en peuters niks aan. Pas als ze goed kunnen praten en fietsen, krijgt hij iets meer ineteresse.
Succes, ik begrijp je teleurstelling, frustratie en twijfels.
Jamaika
Hallo Linde,
Je verhaal en emoties en twijfel zijn herkenbaar voor me.
Mijn man was vrijgezel en samen met hem was het goed.
We gingen uit, hij gaf me aandacht, was zorgzaam.
Na de geboorte van onze zoon nam hij ook afstand van het kind.
Het heeft 6 maand geduurd voordat hij zelfs onze zoon in zijn maxi cosi mee wou nemen in de wagen.
Na de geboorte van onze tweeling liep het nog stroever.
De spontaniteit en intimiteit verdween tussen ons.
Hij leek soms ook verzonken in zijn eigen gedachtenwereld.
Uiteindelijk hebben we test laten doen voor autisme.
Hij bleek autisme te hebben. Je kan het autismegen dragen en er nooit last van hebben. Tot er iets gebeurd in de omgeving wat het autisme als trigger neemt en zich uit. Dan zie je andere gedragingen herken je de persoon niet meer zoals voorheen.
De trigger was de bijkomende stress van onze tweeling voor hem.
Als partner is het moeilijk. Toen ik het Cassandrasyndroom vond op internet. Vielen vele puzzelstukjes op zijn plaats.
Ondertussen zijn we nog samen. De kinderen blijken ook autistisch en volgen speciaal onderwijs.
We leven van dag tot dag.
Ik hoop dat je terug jullie goeie band kan bestendigen.
Van hieruit wens ik je veel energie, moed en doorzettingsvermogen toe.
Dikke knuffel,
An
mocht je besluiten bij hem weg te gaan troost je dan met de gedachte dat er niets veranderd voor Don, je bent nu ook al single moeder maar dan binnen je eigen huwelijk. ik zou mijn man in deze situatie zonder er doekjes om te winden op de man af vragen wat de basis van het probleem is, als je moet gaan gokken dan wordt je alleen maar onzekerder en het lost ook niets op. als hij dit leven niet ziet zitten dan kun je het beter nu weten voordat Don groter is en er meer van meekrijgt. hetzelfde geldt als hij veranderen wil, nu kan hij het nog fixen met Don.
kan mij bij alle reacties alleen maar aansluiten.. communicatie is het grote sleutelwoord…. alleen ik zou zo graag weten hoe het nu verder gaat met jullie… jammer dat wij dat nooit te weten komen…