Mijn scheiding was een intense strijd
Een echte vechtscheiding. Mijn kinderen toen 14 en 10 jaar zaten er letterlijk tussenin. Ik wilde geen ruzie en al helemaal geen strijd. Ik maakte de grootste fout van mijn leven en besloot bij een vriendin in te trekken, voor de lieve vrede. Ik probeerde samen te werken met mijn ex-man. Maar hij veranderde de sloten en maakte me helemaal zwart bij de kinderen. Hier moest ik op reageren. Hij lokte iedere keer een ruzie uit. Hoewel ik vrede wilde, ging dat gewoonweg niet. Hier ging “Waar twee ruziemaken, zijn twee schuldig”, niet op. De kinderen glipten tussen mijn vingers. En ik kon er niets tegen doen. De kinderen wilden uiteindelijk geen contact meer met mij. Mijn ex heeft allerlei roddels en onwaarheden over mij verteld.
Volgens mijn ex vond ik alle kinderen belangrijk behalve mijn eigen kinderen
Ik werkte op de kinderopvang. Mijn man zei dat ik mijn werk belangrijker vond, dan het gezin. Hij zei dat ik erg vaak op mijn werk was en mijn eigen kinderen dan naar de BSO stuurde. Dat laatste klopte. Ik moest het geld verdienen. Mijn ex zat thuis in een revalidatietraject. Hij kon makkelijk praten. Uiteindelijk heb ik gewerkt voor het gezin, voor hem, en mijn kinderen. Dit kon ik nooit aan de kinderen vertellen. Maar hij heeft ook andere lage dingen gezegd, zoals dat ik een ander had. Ook dit was gelogen. Hij deed werkelijk alles om me kapot te maken. En dat is gelukt. Welke dingen hij nog meer heeft gezegd weet ik niet, maar ik geloof dat hij de hele wereld bij elkaar heeft gelogen.
Natuurlijk liet ik het hier niet bij zitten
Ik heb de Raad voor de Kinderbescherming ingeschakeld. Zij wilden ook dat er een omgangsregeling met de moeder zou komen. Dat was positief voor iedereen. Dit is er echter nooit van gekomen. Mijn ex bracht de kinderen gewoon nooit. Zijn deur bleef letterlijk gesloten als ik aanbelde. Ik leefde in een nachtmerrie. Ik wist dat ik een betere ouder was voor de kinderen, dan hij. Het was wrang. Ik voelde dat het niet de beslissing van de kinderen was, maar van hem. Onder zijn invloed. Mijn geld is nu op om te procederen.
De ware reden heb ik nooit gehoord van de kinderen
Hoewel ik beter weet, voelt het toch alsof er iets mis is met mij. Want waarom is het zo gelopen? Ik krijg dat nooit meer opgehelderd en kan alleen maar gissen. Het knaagt aan mij: “Ben ik een slechte moeder?”. Ik weet dat dat niet zo is. Ik heb altijd goed voor mijn kinderen gezorgd, ik hield en houdt van ze. Ik neem het mezelf kwalijk. Hoe heb ik me zo kunnen vergissen in een man? Hoe heeft hij die macht gehad om mijn kinderen van mij af te pakken? Je zou denken dat zoiets in Nederland niet kan. Ik bewijs het tegendeel.
Mensen denken automatisch dat ik een slechte moeder was
Want de kinderen zijn niet meer bij me. Ze denken dat dat een keuze was van mijn kinderen of de Raad voor de Kinderbescherming. Dat is echter niet het geval. Nog even en dan zijn de kinderen volwassen. Ik hoop dat ze me dan opzoeken. Uit zichzelf. Ik hoop dat de invloed van mijn ex minder wordt. Ik ervaar intens verdriet. Ik heb een hoop van mijn eigen kinderen gemist. Dat komt nooit meer goed. Ik heb veel nachtmerries. Als iemand naar de kinderen vraagt, klap ik dicht. Thuis stort ik in en laat ik de tranen lopen. Ik heb al mijn hoop gevestigd op 2025, dan wordt mijn oudste zoon 18. Als hij geen contact met me opneemt, zal ik in een diep zwart gat vallen. Ik leef volledig naar die datum toe. Ik houd mezelf voor dat hij contact gaat zoeken. Het is mijn enige sprankje hoop.
ELINE
Waarom zou een kind op of daags na zijn achttiende verjaardag opeens contact opnemen?
Wat een rotopmerking zeg, je leest hoe moeilijk deze vrouw het heeft en dan ga je dat zo zeggen.
Lieve dame, het lijkt erop dat je te maken hebt met een narcistische ex partner. Ik hoop heel erg dat je kinderen zullen terug keren. Veel sterkte.
Het is een vraag. Een legitieme vraag. Het is misschien direct, maar wel oprecht. Misschien wat minder oordelen?
nou het mag wel wat minder bot. een hoop geruzie en druk van de vader kan ervoor zorgen dat de kinderen niet durven nu. en als ze 18 zijn volgens de wet in staat hun eigen keuzen te maken durven ze het misschien wel!!!!!!! dit gun ik haar van ganse harte. Als dit haar houvast geeft .( houd dan vast lieve poster, ikzelf zit in precies de zelfde situatie met mijn oudste kind dit is de zwaarste en moeilijkste strijd van je leven maar het gaat ooit goed komen. dat geloof ik heilig. )
Het klinkt misschien bot wat Joris zegt maar het klopt wel wat hij vraagt. kinderen hebben vanaf hun 16e n.k. beslissingsrecht. De kans is groter dat haar kind contact gaat opnemen als het ouder is en meer op eigen benen staat. Dit is niet negatief bedoeld maar wel wat meestal gebeurt. Wesdus niet te erg teleurgesteld als het langer duurt
mij het zelf overkomen kinderen al 31.29.27.22.20 jaar en ik heb nog altijd geen Kontakt met ze ik weet heel goed wat u voelt ik heb alles geprobeerd.