“Mam, ik bel je zo terug”, was het laatste wat mijn dochter tegen mij zei

| ,

Lees het eerste deel hieronder

De dag dat mijn leven stil stond, de dag waarop mijn dochter werd vermoord

Gerold heeft jullie later een brief geschreven. Kan je vertellen wat de strekking van die brief is?

Gerold heeft 3 jaar nadat hij Nadine heeft vermoord een verzoek ingediend via de organisatie Perspectief Herstelbemiddeling om in contact te komen met Jacques en mij om zijn excuus aan te bieden voor het vermoorden van ons kind. Ik wilde totaal geen contact met hem, laat staan hem ontmoeten. We hebben hem wel laten weten dat hij ons een brief mocht sturen via die organisatie. En zo geschiedde, hij heeft via een brief zijn excuus aangeboden en geschreven dat ’t hem heel erg speet. Hij wilde dat persoonlijk naar ons uitspreken…

Jullie hebben hem ook ontmoet. Hoe was dat?

Er valt heel veel te zeggen over deze ontmoeting die uiteindelijk 8 jaar na Nadine haar dood plaatsvond. Ik ben er momenteel heel uitgebreid over aan t schrijven in mijn nieuwe boek. Gevoelsmatig heb ik kunnen uitspreken tijdens de ontmoeting wat er op mijn hart lag. Ik heb er geen spijt van. Het heeft me zeker een klein stukje rust gegeven.

    Hebben jullie Gerold vergeven?

    Vergeving is een item waar ik intensief mee ben geconfronteerd. Op allerlei manieren kwam dit thema op mijn pad. Jacques, Jacqueline en ik gaan er alle drie totaal anders mee om. Jacques heeft hem ook nog een andere keer alleen gesproken in de gevangenis en Jacqueline sprak hem in de TBS-kliniek waar hij verbleef. Waar het op neer komt, is dat Jacqueline hem heeft kunnen vergeven en Jacques en ik niet. Of ik hem ooit zou kunnen vergeven, daar zou ik een uitgebreid hoofdstuk over kunnen schrijven, wat ik nu ook doe. Ik realiseer me overigens wel dat vergeven in de eerste instantie helend kan zijn voor jezelf.

    Gerold is weer op vrije voeten. En hij heeft een relatie. Wat vind je daarvan?

    Hij is weer op vrije voeten onder voorwaarden. Hij moet zich nog regelmatig melden bij de reclassering. Het feit dat hij zijn leven leeft en Nadine het leven door hem is ontnomen, heb ik geparkeerd in een kistje met een slot erop. De sleutel ligt in een laatje waar ik het niet kan zien. Misschien raak ik het wel kwijt. Ik heb geen reservesleutel.

    Er zijn heel wat jaren (bijna 17 jaar) verstreken. Wat is er allemaal in de tussentijd gebeurd?

    We hebben vlak na haar dood de Nadine Foundation opgericht. Eind 2022 is, na 16 jaar, een dik boek over de stichting verschenen, ‘Verbonden door Nadine’.  We zijn zeer intensief met onze stichting tegen geweld bezig geweest. De uitgave van het boek was naar aanleiding van het opheffen van de Foundation. Privé hebben we onze draai redelijk kunnen vinden. Jacqueline heeft ook twee dochters gekregen. De komst van deze twee meisjes geeft heel veel vreugde in ons leven. Het is heerlijk om veel met ze te ondernemen, wat we dan ook doen. De band met onze drie meiden is liefdevol en krachtig. We zijn daar dankbaar voor.

    Je schrijft een tweede boek. Waar gaat het over?

    Ik krijg regelmatig de vraag van mensen hoe we omgaan met de gewelddadige dood van ons kind. Hoe we het op kunnen brengen er zoveel mee te doen: lezingen geven, in gesprek met de politiek, veel organiseren, zoals bijvoorbeeld de hardloopwedstrijd de Nadine OK Run, open staan voor de media. Ik heb mezelf die vraag ook gesteld. Ik kan daar geen eenduidig antwoord op geven. Het is teveel omvattend. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Daar ben ik dus mee begonnen. Het gaat over gevoelens, over vergeving, over de ontmoeting met de dader, over relaties, over femicide (vrouwenmoord), over alle veranderingen in ons leven. Over overleven. De rode draad in het boek is Nadine. Ons leven is na haar dood 180 graden gedraaid. Niets is meer zoals het was. Ze zit diep in mijn hart. Ik kan haar intens missen. Mijn opgekropte tranen vinden nog regelmatig de weg naar buiten. Dat moet ook, anders stik ik erin. Maar dat er meer is tussen hemel en aarde is voor mij inmiddels een soort troostend weten geworden. Ik hoop dat de lezers ook uit mijn tweede boek kunnen halen wat ze op dat moment in hun leven nodig hebben.

    1 gedachte over ““Mam, ik bel je zo terug”, was het laatste wat mijn dochter tegen mij zei”

    1. Ik heb het eerste boek gekocht destijds, huilend gelezen, intens heftig. Zelf woonde ik in Amsterdam en kwam uit de kop nabij Hoorn, dus zeker mee gekregen.
      Respect hoe de ouders er mee omgaan.

      Beantwoorden

    Plaats een reactie