Ik ben nu 29 en mijn man Robert is 59
We hebben één kindje van 1.5 jaar, Veronica. Ik leerde mijn man 4 jaar geleden kennen. Op een feestje van mijn vader. Robert was een vage kennis van mijn pa. Het klikte gelijk. We wisselden stiekem nummers uit en begonnen te daten. Weinig mensen wisten hier van af. En mijn vader al helemaal niet. We deden dit in het geheim.
Toen onze relatie echt werd, moesten we het naar buiten brengen
Dat vonden we moeilijk en spannend. Vanaf het moment dat we samenkwamen, werden we geconfronteerd met afkeurende blikken en gefluister achter onze rug. Ik heb meerdere keren het woord “golddigger” horen vallen. En dat terwijl ik hartstikke veel geld zelf verdien. Mensen begrepen onze liefde niet. Ze hadden hun oordeel klaar voordat ze zelfs maar de kans kregen om ons te leren kennen. “Hoe zullen onze dierbaren reageren?’, dacht ik. Ik vreesde vooral om mijn vader.
Mijn moeder vond het ‘apart’, maar uiteindelijk mijn eigen besluit
Zolang ik maar gelukkig was, was het goed. Het gesprek met mijn vader verliep helaas heel anders. Hij werd ontzettend kwaad, vooral op Robert. “Hij moet beter weten”, schreeuwde hij. Volgens hem werd mij een rad voor mijn ogen gedraaid. Mijn vader kon niet geloven dat dit ware liefde was. “Kom op meisje, open je ogen”, zei hij. Mijn vader begreep niet wat me bezielde. Ziedend was hij. Hij wilde geen contact met Robert. “En ook niet met jou! Pas als je bij zinnen komt, kan je weer langskomen”, schreeuwde hij opgefokt. Ik hoorde van mijn moeder dat mijn vader Robert een viespeuk heeft genoemd. Dat deed me veel verdriet.
Ik begreep dat het moeilijk te accepteren was
Toch bleef ik bij Robert. Ik hield van hem. Hij was míjn keuze. Snel daarop raakte ik in verwachting. Mijn vader hoorde het van mijn moeder. Mijn moeder wilde er wel voor me zijn. Mijn vader nam een drastisch besluit. Hij nam definitief afscheid van me. Volgens mij is zijn trots gekrenkt. Hij had dit alles anders voor zich gezien.
Het laatste appje van mijn vader
“Noor, ik hoorde van je moeder dat je in verwachting bent. Wat een schande! Ik had altijd gehoopt dat dit een bevlieging was. Helaas. Ik wens geen contact meer met jou of Robert. Desondanks wens ik je alle goeds in het leven. Groet, Rien” Dat was het. Het allerlaatste wat ik van mijn vader heb vernomen. Mijn moeder probeert nog steeds te lijmen, maar dat lukt niet. Mijn vader is erg koppig.
Het doet me erg veel pijn
Veel mensen oordelen over ons, maar ik had altijd op steun van mijn ouders gehoopt, misschien ook verwacht. Het doet me pijn dat mijn eigen vader mijn keuze niet steunt. Dat hij afscheid neemt, zegt veel. Op familiebijeenkomsten groet hij mij en Robert, meer niet. Hij gaat zo ver mogelijk van ons vandaan zitten. De hele familie is van de toestand op de hoogte. Er heerst altijd een spaninning als mijn vader en ik ergens zijn. Ik denk dat dit nooit zal veranderen…
