Mijn man ging iedere dag zogenaamd naar zijn werk, in het echt bleek hij werkloos

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen

Ik leerde mijn huidige man Bert op een werkborrel 10 jaar geleden kennen

We werkten in een groot verbouwbedrijf. Ik op kantoor en hij als projectleider. Het klikte gelijk. Er sprong een vonk over. We waren allebei single. Er was chemie. Ik kreeg zijn telefoonnummer. De volgende dag appten we elkaar al. Nadat we samen uit eten gingen, was het keihard aan. We hadden een relatie. Na ongeveer 10 maanden trok ik bij hem in. De maanden gingen voorbij. We leefden jaren erg gelukkig samen.

Ik raakte zwanger

We waren op een roze wolk. Een babybubbel. Alles liep voorspoedig. Met 39 weken startte de bevalling. Deze verliep niet geheel vlekkeloos. Onze dochter Amber zat een op een gegeven moment vast, daarom ben ik tweemaal flink ingeknipt. Amber had desondanks een goede start en na één dag mochten we al naar huis. We genoten van onze kraamtijd. Beiden. Want mijn man had een paar weken vrij opgenomen. Dat vond ik erg fijn.

Toen Amber 4 maanden was, moest ook ik weer gaan werken

Ik vond het wel fijn om weer te starten in het verbouwbedrijf. Mijn man had inmiddels opslag gehad. We hadden het erg naar ons zin in het bedrijf. Hoewel we elkaar nooit zagen, voelde het saamhorig. Tot die ene noodlottige dag, die niemand zag aankomen. Ik niet. Mijn man ook niet. Het bedrijf kwam in financiële moeilijkheden, er moesten banen geschrapt worden. Mijn man voelde de bui al hangen en vreesde voor zijn baan. Er waren meerdere projectleiders en het bedrijf probeerde een aantal van de projecten samen te voegen en in uren te minderen, zodat er minder projectleiders nodig waren. Mijn mag kreeg gelijk: hij werd ontslagen. We waren er best wel kapot van. “Hoe moet dit nu verder?”, vroegen we ons af. Mijn man wilde graag in de (ver)bouw blijven en een soortgelijke functie vinden.

Mijn man keek dagelijks op het internet, in kranten en stuurde al onze vrienden en kennissen appjes, om een mooie baan te vinden

En dat lukte! Het was donderdag 9 februari en hij mocht op sollicitatiegesprek komen. Ik vroeg naar de functie en vond het ietwat vreemd dat hij me die niet eerder had laten lezen, maar wuifde dat snel weg. Ik reageerde enthousiast en liet hem alles over het bedrijf en de functie vertellen. Mijn man was erg enthousiast. “Dat gaat wel goedkomen”, zei ik. “Als je die baan hebt, gaan we proosten op een nieuwe start. Probeer er wel een salaris uit te slepen die net wat hoger is dan bij je vorige baan”, moedigde ik mijn man aan. We waren inmiddels alweer een half jaar verder en konden dat geld goed gebruiken. Bovendien kreeg hij meer verantwoordelijkheden als ik dat zo hoorde.

Mijn man ging de deur uit, stapte de auto in en was een aantal uur weg

Toen hij thuis kwam. Liep hij lachend naar binnen. “Ze zeiden gelijk dat ik de baan had”, juichte hij. Hij omhelsde mij stevig. Ik kon het nauwelijks geloven. “Wilden ze geen tweede gesprek plannen?”, vroeg ik beduusd. “Nee, niet nodig”, antwoordde hij. “Ze waren er meteen uit. Ik was de laatste sollicitant, en de meest geschikte.” We belden gelijk naar ons favoriete restaurant in de stad en reserveerden voor drie personen. Dit was wel een feestje waard. We konden ons geluk niet op. Vanaf hier konden we weer gaan opbouwen en sparen, voor de vakantie, maar ook voor kleine Amber.

Weken gingen we ieder naar ons eigen werkplek en kwamen we aan het einde van de middag weer samen thuis

Op een vrijdag had ik een lunch buiten de deur. Ik wilde naar een restaurant in de stad gaan en toen gebeurde er iets onverwachts: Ik zag Bert achter het glas aan een tafel zitten. “Hoe kan dat?”, ik staarde van een afstand naar zijn silhouet. Ik was zeker, het was echt mijn man Bert. Hij had niets over een afspraak, lunch of whatever gehad. “Zal hij een affaire hebben”, vroeg ik me direct af. Er kwam buikpijn opzetten. Ik stelde me verdekt op en besloot een kwartier te blijven kijken, maar er was geen vrouwelijk gezelschap te bekennen. Sterker nog, hij had überhaupt geen gezelschap. “Wat is hij in hemelsnaam hier aan het doen?”, fluisterde ik. Na driekwartier zat mijn pauze erop, had ik niets gegeten en was ik nog geen stap verder. Bert bleef alleen aan die tafel zitten, met een koffie en zijn laptop.

Ik besloot hem thuis te confronteren

Om 17.00 uur hoorde ik de deur. Bert was binnen. “Waar was jij vandaag?”, blafte ik. “Op mijn werk”, verklaarde mijn man. “Niet waar! Ik zag je in een restaurant zitten, in de stad!”, gilde ik, “Zeg op! Heb jij een affaire?”. Mijn man zakte op de bank. Wreef in zijn ogen en keek me weer aan. Hij kon zich hier niet meer uit kletsen en moest de waarheid zeggen. “Ik ben werkloos Marieke. Ik had die baan, maar slechts voor een paar weken. In de proeftijd hebben ze me laten gaan. Ik schaamde me zo en ik wilde hier niet eerlijk over zijn. Het was makkelijker om te doen alsof.” Ik staarde Bert aan. “Is hij serieus?”, vroeg ik me oprecht af. Ik kon niet geloven dat hij zoiets zou verzinnen. Het was echt een deuk in onze relatie.

We zijn samen in therapie gegaan om hier doorheen te komen

We hebben het samen erg zwaar gehad. Uiteindelijk heeft onze relatie het gered. We gingen ook voor Amber samen in therapie. De therapeut heeft ons door een moeilijke periode geloodst. Het vertrouwen in Bert is enigszins hersteld. Maar vergeten doe ik dit nooit meer.

Lees HIER andere verhalen

MARIEKE