Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Dit is een minireeks. Lees hieronder de eerdere delen.
Nina: “Ik las een stukje uit het dagboek van mijn dochter (12 jaar) waar ik van schrok”
Mijn dochter (12 jaar) is een dief
Het was zaterdagochtend
Ik en mijn man Bram zaten al vroeg beneden en hadden alles voorbereid. We horen Shelly de trap afstormen, zoals ze de laatste tijd wel vaker deed. Bram en ik wisselden een snelle blik uit en zaten met ingehouden adem te wachten op Shelly. “Wat is hier aan de hand?”, vroeg ze, toen ze ons zag. “Ik heb in je dagboek gelezen”, begon ik.
“Je hebt wàt gedaan?!”, gilde mijn dochter
“Mijn dagboek is van míj en je blijft er met je poten van af”, Shelly startte flinke ruzie. “Daar heb je gelijk in, maar wat er in stond, was niet mooi. Ik ben geschrokken dat jij wil gaan stelen. Waarom Shelly?”, antwoordde ik. Mijn hart sloeg over. Bram en ik hadden haar altijd geleerd om eerlijk en rechtvaardig te zijn. “Shelly,” zei Bram voorzichtig, “kun je ons vertellen waarom je wil gaan stelen?”
Ze zuchtte opnieuw en staarde naar de grond
“Ik weet het niet. Het was gewoon… ik weet het niet.” Ik keek naar Bram, en ik zag dat hij boos begon te worden. “We moeten hierover praten,” fluisterde hij tegen me, en ik knikte. Uiteindelijk besloten we om met Shelly te praten en haar de ruimte te geven om haar kant van het verhaal te vertellen voordat we een beslissing zouden nemen over hoe verder te gaan. We hoopten dat ze ons meer inzicht zou kunnen geven in haar motivatie en gevoelens, als ze een dagje kon nadenken over haar gedrag.
De volgende avond zaten we opnieuw in de woonkamer, dit keer met Shelly tegenover ons aan tafel, in plaats van schreeuwend in de deuropening. Ze zag er angstig uit, maar ook boos, alsof ze al had verwacht dat we haar zouden veroordelen. “Shelly,” begon ik voorzichtig, “we willen gewoon begrijpen waarom je wil gaan stelen. Kun je ons dat alsjeblieft vertellen?”
Ze zuchtte en begon te praten, haar woorden waren stotterend en aarzelend
Ze vertelde ons over haar vrienden op school, over hoe ze zich buitengesloten voelde omdat ze niet altijd mee kon doen met de dingen die zij deden. Ze vertelde ons over de druk die ze voelde om erbij te horen, om cool te zijn, om niet anders te zijn dan de rest. “Toen dacht ik dat als ik dezelfde dingen had als zij, ze me misschien aardiger zouden vinden,” snikte ze, “en nu hebben jullie het verpest”.
Mijn hart brak bij het horen van haar woorden
Bram legde zijn hand op haar schouder. “Shelly, we begrijpen dat het moeilijk kan zijn om jezelf te zijn in deze leeftijd, maar stelen is nooit de oplossing.” Ze schudde boos haar hoofd. Niets had ons kunnen voorbereiden op wat er vervolgens gebeurde. Nadat ze had bekend dat ze spullen wilde stelen, barstte ze uit in woede en begon ze te schelden. “Waar bemoeien jullie je mee? Jullie begrijpen me toch niet!” schreeuwde ze, haar ogen vol tranen en frustratie.
Bram en ik keken elkaar geschokt aan, niet wetend hoe we op deze plotselinge uitbarsting moesten reageren
Shelly was altijd een rustig meisje geweest, en dit gedrag was volkomen onverwacht. “Shelly, schreeuwen lost niets op,” probeerde ik kalm te zeggen, hoewel mijn hart bonsde van bezorgdheid. “Laat me met rust!”, brulde ze en rende naar de voordeur. Ze sloeg hem dicht met een harde klap, waardoor de ramen trilden. In de stilte die volgde, voelden Bram en ik ons verward en verdrietig. Bram stond op en liep naar de deur, terwijl ik achter hem aan ging. We vonden Shelly zittend op de veranda, haar hoofd in haar handen. “Shelly, alsjeblieft, we willen alleen maar helpen,” smeekte Bram terwijl hij naast haar ging zitten en een arm om haar heen sloeg.
Ze keek op, haar ogen rood van het huilen
“Jullie begrijpen het gewoon niet. Jullie zijn nooit twaalf geweest in deze tijd, met al die druk om erbij te horen, om cool te zijn!” Bram zuchtte en gaf haar een begripvolle knuffel. “Je hebt gelijk, we kunnen ons niet voorstellen hoe moeilijk het is. Maar we willen er zijn om je te steunen en te begeleiden, zelfs als we het niet volledig begrijpen.” Ik knielde naast Shelly neer en legde mijn hand op haar schouder. “Schat, we houden van je en we willen je gewoon helpen om goede keuzes te maken. Stelen is niet de juiste manier om met problemen om te gaan.” Shelly keek ons aan. Langzaam leek haar woede af te nemen, en ze begon te beseffen dat we er waren om haar te steunen, niet om haar te veroordelen.
“Ik wilde gewoon dat alles weer normaal was,” fluisterde ze, met gebroken stem
Bram veegde voorzichtig een traan van haar wang: “Het komt wel goed”. In de weken die volgden, praatten we veel met Shelly. Maar ook met haar vriendinnen. Langzaam maar zeker begon Shelly zich beter te voelen over zichzelf. Er waren momenten van wrijving en conflicten tussen ons, vooral als Shelly zich weer buitengesloten voelde of als de druk om ‘cool’ te zijn haar overweldigde. Het hielp ook dat we haar kleedgeld gaven, zodat ze zelf keuzes kon maken wat betreft kleding, parfum en make-up. Het einde leek in zicht …. Het bleek dat dit verhaal nog lang niet afgelopen was. Dit was helaas nog maar het begin.
Lees HIER het vervolg
Wat een slechte ouders zeg, hun kind geen zakgeld geven, in het dagboek lezen, op zo’n dominante manier de confrontatie aangaan en vervolgens alles lekker op intenret plaatsen zodat al haar vrienden het kunnen lezen en haar nog meer kunnen pesten.
Waar slaat deze serie op?
als je 1 van de andere delen leest, lees je dat “dat kind” van 13 elke maand € 150 krijgt! mijn zoon van 16 jaar krijgt dat niet eens. ben ik dan ook een slechte ouder?
slechte ouders? wauw dat is pas een slechte opmerking🤨