Tanja: “Ik zei tegen zijn juf: ‘Dus u ontkent het?’, ze keek vastberaden, ik voelde boosheid én verdriet, wat moest ik hier nu mee?”

Ik vind het knap dat de verhalenschrijver kan zeggen dat ze WEET wat er gezegd is, ondanks dat ze er niet bij is.

Kinderen kunnen dingen verkeerd begrijpen, horen of vertellen of graag de onschuld spelen Er blind van uit gaan dat het klopt is niet verstandig.

ik mis het voordeel van de twijfel en zie meteen een veroordeling. Aangezien er geen ruimte in het gesprek was voor mogelijke andere scenario’s, is er ook geen sprake van “het gesprek aan gaan” en puur sprake van “juf moet zich verdedigen”.

Ik zou het laten. Vervelend, maar je maakt het ook wel heel groot. Je hebt je zegje gedaan bij de juf, ze weet nu , of het nou wel of niet is gezegd, dat je haar voorlopig in de gaten zult houden. Hoppa en door. Want wat zou je er verder nog mee willen dan? Gesprek met directie? En dan? Het is haar woord tegen het jouwe en dat van je kind, dat win je toch niet. En laten we wel wezen, je was er niet bij, dus je kunt niets zeker weten. Houd de komende tijd kind en juf in de gaten en laat het voor nu gewoon los.

Ik zou het laten. Vervelend, maar je maakt het ook wel heel groot. Je hebt je zegje gedaan bij de juf, ze weet nu , of het nou wel of niet is gezegd, dat je haar voorlopig in de gaten zult houden. Hoppa en door. Want wat zou je er verder nog mee willen dan? Gesprek met directie? En dan? Het is haar woord tegen het jouwe en dat van je kind, dat win je toch niet. Houd de komende tijd kind en juf in de gaten en laat het voor nu gewoon los.

Kwartjes bestaan niet meer,
vraag op welk gebied je kind, volgens haar, kansen heeft en achter blijft.
Blijf weg van dat welles/nietes van de uitspraak, tussen de regels hoor je misschien ook of en waarom de juf een hekel aan je kind heeft. Mvg

Ik zou het niet helemaal laten zitten. Er zijn een aantal opties die ik zou overwegen. Eerste zou kunnen zijn om ‘getuigen’ te zoeken in klasgenoten, maar wellicht schaadt het Vigo meer als er op deze manier actie wordt ondernomen. Als tweede optie zou ik op zijn minst melding maken bij de directrice en in ieder geval benoemen dat je weet dat het zijn woord tegen het hare is, maar dat je het wilde melden omdat als het vaker voorkomt en er komen andere kinderen of ouders naar voren, dat er een dossier is en actie kan worden ondernomen. Dat maakt dat er in de toekomst wellicht wel gelijk naar een kind geluisterd kan worden.

Ik word hier zo moe van.

‘Ik weet het zeker’ – nee, dat weet je helemaal niet. Je was er niet bij.
Je gelooft je kind en dat snap ik wel, maar houd er alsjeblieft ook rekening mee dat kinderen liegen. Ja, ook jouw kind.

Ik sta zelf voor de klas en je wil niet weten hoe vaak ouders beweren dat IK lieg als ik ze weer eens betrapt heb op spieken of het pesten van een ander kind. Ik kan het bewijs in handen hebben, de spiekbrief overhandigen en nog beweren ouders dat hun kind dat noooooooit zou doen. Hoe durf ik niet toe te geven dat ik die spiekbrief zelf heb gemaakt om hun kind dwars te zitten? Hoe durf ik te beweren dat hun kind voor mijn ogen een ander kind in zijn gezicht sloeg? Heb ik soms de pik op hun kind?
Wat??? Wat voor hersenkronkels gaan hier aan vooraf?

Kinderen proberen van alles uit. Ze horen iets, ze verzinnen iets, ze hebben soms de grootste fantasie en kunnen het met de grootste overtuiging vertellen. Soms hoor ik letterlijk de verhalen van een ander kind in een kringgesprek van twee maanden terug uit hun mond. In volle overtuiging gebracht. Navraag bij ouders: nee hoor, ze zijn helemaal niet bij een pretpark geweest, er is niet ingebroken en papa en mama zijn niet uit elkaar.

Daarmee zeg ik niet dat Vigo in dit geval gelogen heeft. Ik zeg ook niet dat we niet alert moeten zijn op verhalen van kinderen, ook al lijken ze vergezocht en niet waar. Natuurlijk is het goed om alert te zijn.

Maar alsjeblieft, ouders, ga er niet bij voorbaat vanuit dat jouw kind ALTIJD gelijk heeft en dat de school/leerkracht het ALTIJD slecht of verkeerd bedoelt.

Het zou fantastisch zijn als ouders niet altijd meteen op hoge poten verhaal komen halen en bij voorbaat al overtuigd zijn van hun eigen gelijk (of dat van hun kind).

Niks laten rusten! Naar de directie hiermee en wel direct! Dit soort mensen hoort niet voor de klas. Geloof mij, die worden alleen maar erger. Mijn zoon is door zijn middelbare school docenten weggetreiterd van school. Waarom? Omdat hij weleens een weerwoord had, géén brutale mond, maar een weerwoord. En dat kunnen ze niet tegen die haantjes. Te walgelijk voor woorden. Onderwijzers worden als een soort heiligen beschouwd terwijl het in werkelijkheid gewoon maar mensen zijn hoor, met tekortkomingen.

Als je het verhaal vanaf het begin leest staat geschreven dat Vigo in groep 7 zit 😉

Ik zou deze situatie laten rusten, ook al voelt dat oneerlijk. Het is niet te bewijzen, dus zorgt alleen maar voor frustratie. Je hebt Vigo laten zien dat je hem gelooft en dat je vertrouwen in hem hebt.

was jij er wel bij dan ?.. dus waarom zou je dit overdreven vinden.. het is geen spreekwoord van deze tijd !, ben je misschien fam / partner van deze juf ??.. dat zou dan verklaren waarom je zo vol strijd zit tegen deze mama die ff niet weet wat ze hier mee moet

staat alleen nergens dat Vigo in groep 7 zit.

en gezien dat hij thuis zit te kleuren denk ik eerder dat vigo in groep 4 ofzo zit. en rond de 7 a 8 jaar is…

Ik zou er juist voor Vigo niet teveel aandacht meer aan besteden.
Je kunt er toch niets mee. Ga gewoon door, positief. En als er weer zoiets plaats vindt, zou ik een gesprek aan vragen met de directie erbij.

ik zou het aan zijn vriendjes vragen. maar ook laten, je bereikt er helaas niks mee.

ik zou dit uitzoeken en zsm. andere klasgenoten navragen en bespreken met de directie

Zwak van haar om niet toe te geven maar ze weet duidelijk dat ze fout zat en dat dat consequenties kan hebben.
Zolang ze blijft ontkennen blijven de consequenties uit en komt ze er mee weg maar ze weet echt dat dit niet kon en ze weet dat jij het weet. Ze zal hopelijk een lesje geleerd hebben!
En Vigo weet ook dat je hem geloofd en dat de juf fout was en dat sterkt hem.
Laat het rusten zou ik zeggen. Hopelijk heeft Vigo volgend jaar een goede juf of meester!

hij heeft vast een vriendje in de klas en ik zou aan die vriendjes vragen of ze het ook gehoord hebben, zo ja, actie! dit soort opmerkingen en uitspraken kennen kinderen van die leeftijd niet, het is inderdaad ouderwets en niet passend bij hun leeftijd om dit zelf te bedenken en te zeggen!
dus werk aan de winkel mama en uitzoeken tot op de bodem, want zulke figuren horen niet thuis in het onderwijs!

Nou… ik zou dit tot op de bodem uitzoeken, vragen aan andere kinderen uit de klas of ze hebben gehoord wat de juf heeft gezegd. En dit dan opnemen. Dan heb je keihard bewijs en kun je haar weer confronteren. Desnoods met de directeur erbij!! Bij mij kwam ze hier mee niet weg!!