Sarah: “Mijn dochter zei terloops: ‘Ik ben toch thuis vanavond’, we droomden van een kindloos huis, maar onze 28-jarige dochter komt met 3 ton nergens, de irritaties lopen op”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

We zijn altijd op zoek naar nieuwe verhalen, zowel verhalen met een lach als met een traan! Heb jij iets unieks, bijzonders, of emotioneels meegemaakt? Iets unieks of ludieks? Wil je je bevallingsverhaal bij ons delen? Heb jij of je kind een (bijzondere) aandoening? Een dilemma waar je voor staat wat betreft de opvoeding? Of wil je juist een hele mooie gebeurtenis delen? Dit kan uiteraard ook anoniem! Stuur ons een email naar: [email protected] voor meer informatie.

Sarah en haar man hadden uitgekeken naar de tijd dat hun kinderen het huis uit zouden gaan. Hun dochter Yinthe is inmiddels 28, werkt fulltime en wil dolgraag op zichzelf wonen. Maar met een maximaal leenbedrag van €315.000 en een te hoog inkomen voor sociale huur komt ze nergens tussen. Een koopwoning is onhaalbaar, particuliere huur onbetaalbaar – en dus woont ze noodgedwongen nog steeds thuis. Ze voelt zich gevangen in haar ouderlijk huis, en Sarah en haar man inmiddels ook.

We fantaseerden al jaren over een kindloos huis

Toen mijn man en ik jaren geleden fantaseerden over “later”, ging dat altijd over de tijd dat de kinderen uit huis zouden zijn. Hoe we de woonkamer dan opnieuw zouden inrichten zonder dat iemand met chipsvingers op de bank zou kruipen. Hoe we elke avond stilletjes een boek konden lezen zonder onderbroken te worden door het geluid van een blender of het gezeur over een volle wasmand. We zagen onszelf in een iets te dure strandtent aan een glas witte wijn zitten, een dagje weg op een doordeweekse dag, spontaan. Alles leek ons mogelijk, als het huis maar leeg zou zijn.

Voor de helft is dat gelukt

Martijn is inmiddels dertig, woont samen met zijn vriendin Brechtje in een prachtig appartement net buiten de stad. Ze hebben beiden een goede baan en samen konden ze nét dat huis bemachtigen in een tijd dat er nog af en toe iets op de markt kwam wat niet gelijk door vijftig mensen werd overboden.

Beeld: Canva

Voor de andere helft is het vooralsnog uitzichtloos

Yinthe is 28. En woont nog thuis. En begrijp me niet verkeerd: Yinthe is een lieve, zorgzame dochter. Ze helpt mee in huis, kookt geregeld, betaalt een bijdrage, werkt hard in het ziekenhuis. Maar het voelt alsof onze levens in de wacht staan. Alsof we met drie volwassenen in een jas proberen te passen die eigenlijk voor twee gemaakt is. We gunnen haar alles. En ze wil ook echt wel weg. Maar er zijn weinig opties…

Hoe kan dit als je 315.000 euro kan lenen?

Ze kijkt al jaren op Funda. Ze heeft zich ingeschreven voor huurwoningen, maar daar komt ze óf niet voor in aanmerking (te veel inkomen voor sociale huur volgens de inkomensgrenzen van Rijksoverheid), óf ze wordt telkens overgeslagen omdat ze pas drie jaar staat ingeschreven. En particuliere huur? Dan betaal je gerust 1300 euro voor een tweekamerappartementje. Dat is de helft van haar inkomen. Als ze iets koopt, kan ze op basis van haar inkomen maximaal 315.000 euro lenen. Voor dat bedrag staat hier in de buurt misschien een fietsenhok te koop, maar zeker geen woning waar je ook daadwerkelijk in kunt leven.

Ze voelt zich gevangen, en wij ook

We proberen echt rekening met elkaar te houden. Maar het schuurt. Kleine dingen stapelen zich op. Als ik thuiskom van mijn werk wil ik rust, maar dan staat Yinthe met een vriendin in de keuken – en dan ben ik ineens gastvrouw in mijn eigen huis. Of ze maakt plannen om het weekend weg te zijn, denken dat we het huis even voor onszelf hebben, en dan zegt ze op vrijdagavond ineens: “Oh, ik heb toch bedacht om thuis te blijven.” En dan kan ik moeilijk zeggen: “Dat komt even niet uit.” Het is háár huis ook. En dat maakt het zo lastig.

WIST JE DIT?: Steeds meer jongeren in Nederland zitten ongewild vast in het ouderlijk huis. Volgens het CBS is het aandeel thuiswonende jongeren dat wíl verhuizen maar geen geschikte woning vindt, gestegen van 13% in 2021 naar 27% in 2024. Dat betekent dat 1 op de 4 jongeren tussen de 18 en 30 jaar geen kant op kan.

De gevolgen zijn groot: meer dan 40% van deze jongeren stelt belangrijke levenskeuzes uit, zoals samenwonen of kinderen krijgen.Bron: Binnenlands Bestuur & Woonbond, mei 2025: verergering wooncrisis bij thuiswonende jongeren en NOS / WNL, januari 2025: jongeren stellen levensplannen uit.

Mijn man vindt het allemaal wat minder erg dan ik

Die kijkt naar de hypotheek die door haar bijdrage makkelijker te dragen is. Of hij roept: “Ze is er toch bijna nooit?” Maar ik merk het aan alles. Het is geen logeetje, het is geen kind van dertien die je nog kunt aansturen, het is een volwassen vrouw. Met haar eigen ideeën, haar eigen ritme, haar eigen plannen.

Wat moet ik tegen mijn dochter zeggen?

“Je moet weg”? Dat kan ik niet. Want wáár moet ze dan heen? Ik kan toch moeilijk tegen mijn dochter zeggen dat ze maar in een studio van achttien vierkante meter moet gaan wonen met schimmel op de muur en een gedeeld toilet voor 900 euro per maand. waar studenten wonen die ’s nachts feesten, terwijl zij een verantwoordelijke baan in het ziekenhuis heeft waarvoor ze om 6.00 uur al op moet staan. Ik zie haar af en toe naar kamers kijken in flatgebouwen waar ik zelf nog niet eens zou durven parkeren, laat staan wonen. Ik voel me soms schuldig dat we haar niet kunnen helpen en Martijn het wel voor elkaar heeft. Maar ja, toen Martijn een huis kocht was de markt nog nét iets normaler. En hij had natuurlijk het voordeel van twee inkomens. Yinthe staat er alleen voor.

Ondertussen sluipt de irritatie ons gezin binnen

We willen graag zelf bepalen wanneer we een filmavondje houden samen op de bank. We willen een logeerkamer maken van haar kamer. Of de zolder ombouwen tot een atelier. Maar zolang Yinthe thuis woont, staat alles stil. En ik weet dat het haar pijn doet. Laatst zei ze: “Jullie willen gewoon dat ik wegga.” En ik slikte. Want dat wil ik niet. Ik wil dat ze gelukkig is. Ik wil dat ze haar eigen leven opbouwt, dat ze een plek vindt waar ze zich thuis voelt. Maar ik wil ook mijn eigen leven terug. Mijn eigen ruimte.

Het huidige systeem is van de zotten

Ik vind dat het huidige systeem maar piept en kraakt. Een generatie die vastzit tussen regels en prijzen. En ouders die hun kinderen niet willen laten vallen, maar zichzelf ook niet helemaal willen opofferen. Soms droom ik stiekem van een wooncoöperatie waar jonge mensen voor een schappelijke prijs kunnen huren en langzaam op eigen benen leren staan. Waar wij, als ouders, niet hoeven kiezen tussen liefde en ruimte. Ik hoop dat er snel ergens een deur open gaat, letterlijk en figuurlijk!

SARAH

We vroegen aan Sarah wat zij met de kennis die ze nu heeft, anders zou doen:

“We zouden eerder zijn gaan inschrijven voor huurwoningen, al in de periode zonder concrete plannen”
“We hadden haar eerder gestimuleerd om te zoeken in andere regio’s, hoe moeilijk dat ook is”
“We zouden eerder hulp vragen aan een financieel adviseur – om álle opties in kaart te krijgen, zo bestaan er ook familiehypotheken of gespreid kopen heb ik sinds kort begrepen”

Lees HIER het verhaal van Cindy die na haar scheiding ondanks een mooie overwaarde geen huis kan vinden. Ze woont noodgedwongen in een stacarvan, totdat haar ouders met een mooie oplossing kwamen.