Lisa: “Onze pasgeboren baby werd steeds grauw…”
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Lisa schrijft een reeks over haar pasgeboren dochter Leia. Dit is deel 1.
Onze dochter Leia werd op 13 juni 2022, na een goede, ongecompliceerde zwangerschap van 40 weken en 4 dagen, geboren. Het was een fijne hypnobirthing bevalling. Haar APGAR-score was 9 en 10 en ze dronk meteen goed aan de borst. Na een paar gouden uurtjes bijkomen, mochten we ‘s avonds laat nog naar huis. De kraamzorg stond net na middernacht voor de deur: Willy, een vrouw van middelbare leeftijd die van aanpakken wist, maar ons wel goed lag. Toen ze rond 2.00 uur ‘s nachts naar huis ging, bleven wij wat onwennig, maar gelukkig met een boel instructies voor de zorg voor Leia achter.
Fijne kraamzorg
Willy stond die morgen om 8.00 uur alweer voor de deur en vroeg me meteen waarom ik eigenlijk al uit bed was? “Omdat ik honger had”, was mijn antwoord. Ik werd terug naar bed gestuurd en kreeg daar ontbijt. Willy hielp mijn man Steven met Leia de ochtend door. ‘s Nachts hadden we haar niet goed wakker gekregen om te drinken aan de borst, maar deze ochtend ging het goed.
Ineens werd Leia blauw
We zaten nog wat te kletsen en ik zag opeens dat ze erg grauw was. Ik schrok en zei: “Volgens mij ziet mijn kind blauw. Ademt ze nog wel?!” Willy schrok ook en pakte meteen Leia van me over. Ze legde haar op bed en begon hard over haar ruggetje te wrijven en onder haar voetje te knijpen. Na wat wel een eeuwigheid leek (maar misschien een halve minuut was), begon Leia te huilen en kleurde ze weer roze. “Niks aan de hand”, zei Willy. “Misschien gewoon wat voeding die omhoog kwam. Is eng, maar niks ergs”. Ze stelde wel de verloskundige op de hoogte en drukte ons op het hart niet bang te zijn. Dit gebeurde zelden en we hadden nu gezien wat we moesten doen als het nog eens voorkwam. Indien het toch gebeurde, mochten we de verloskundige weer bellen.
Ik stond stijf van de adrenaline
Willy ging weg en wij bleven met zijn drietjes achter in bed. Het was een rustige dag waarin ik nog wel stijf stond van de adrenaline, en Leia op mij of mijn man lag te slapen. Toen ze aan het eind van de middag bij Steven op zijn borst lag, leek ze weer grauw weg te trekken. “Ze doet het weer hoor!”, riep ik. “Welnee, niks aan de hand”, zei Steven, maar hij tilde haar op en ze was slapjes. Hij schrok ook en legde haar meteen op bed om over haar ruggetje te wrijven en in haar voetje te knijpen. “Bel de verloskundige. Nu!”, zei hij haastig. Paniekerig probeerde ik me te herinneren onder welke naam de verloskundige in mijn telefoon stond en belde.
Voor de zekerheid toch even langs
Ze vond het vreemd maar nog niet zorgwekkend, vooral omdat Leia ook weer snel bijkwam en huilde. Ze zou contact opnemen met de kinderarts in het ziekenhuis waar Leia was geboren. Even later belde ze terug dat we toch langs moesten komen. Geen haast, maar voor onze geruststelling werd Leia even nagekeken. Geen haast… Ik vind het nu nog onbegrijpelijk hoe ik op dat moment nog de rust had om toch even te douchen en wat spullen te pakken, alvorens de auto in te stappen. We moesten nog ruim 20 minuten rijden naar het ziekenhuis.
De verpleegkundige drukte op de noodknop
De rit ging goed en eenmaal op de neonatologie werd Leia opgenomen op een kamertje waar wij ook konden blijven slapen. Ze werd gewogen en getemperatuurd. Toen de verpleegkundige haar terug legde op het bedje trok ze weer weg. “Daar gaat ze weer!”, riep ik. Ik vond het doodeng, maar ergens was ik ook blij dat het nu weer gebeurde en ze meteen konden zien wat we bedoelden. De verpleegkundige schrok ook en legde haar snel op de onderzoekstafel. “Niet schrikken, maar ik ga een knopje indrukken en dan komen er wat mensen binnen”, zei ze. Ik ben zelf verpleegkundige van beroep, en normaal ben ik degene die dit zegt. Maar nu stond ik aan de zijlijn met mijn man en ging het om òns kind.
Haar zuurstofgehalte bleek gevaarlijk laag
De kamer stroomde vol en Leia werd aangesloten aan allerlei draadjes en monitoren. Ik wilde niet naar de cijfers kijken, maar uit gewoonte keek ik toch en zag dat haar saturatie (zuurstofgehalte in het bloed) maar 46% was op dat moment (waar 95% en hoger normaal is). En terwijl wij daar maar stonden, huilden en in paniek waren, kreeg Leia aanval op aanval en duurde het steeds langer voor ze er weer uit kwam. De toegesnelde kinderarts besloot dat ze op een apart kamertje met meer apparatuur om haar te monitoren moest. Ze werd direct verhuisd.
Waar kwamen de aanvallen vandaan?
Wij bleven beduusd achter. Ik herinner me nog dat ik dacht: “Ach, zolang hebben we nog niet aan haar kunnen wennen, dus zal het afscheid wel meevallen”. Heel raar wat er in je hoofd omgaat op zo’n moment. Het duurde erg lang, maar uiteindelijk kwam de kinderarts terug om de stand van zaken door te geven. Leia had nog meer aanvallen gehad en lag nu aan een infuus, een monitor die haar hartritme, ademhaling, saturatie volgde, en een c-pap, die haar onder druk zuurstof gaf. Ze wist niet precies waar de aanvallen vandaan kwamen, maar dacht aan hersenvliesontsteking…
Lees HIER het vervolg.
LISA
Insta: @nayrukarta
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.