Ken je dat knagende gevoel ‘Doe ik het wel goed’? Ik kan er echt van wakker liggen…
Ik heb drie heerlijke kids, een leuke vent en een drukke baan die ik in vier dagen doe.
En ik kom voor mijn gevoel overal tijd tekort, want als werkende moeder wil ik uiteraard ook het beste doen voor mijn kids. Wat er dus voor zorgt dat ik in situaties kom zoals ik die een paar weken geleden heb beschreven, die over onze rommelkamer…
Toen ik in verwachting was van onze eerste stelde ik mijzelf steeds de vraag; Zal ik stoppen met werken? Tot nu was het antwoord steevast ‘nee’, omdat ik een hele leuke baan en een super oppas heb, maar die gaat ermee stoppen. Dus de kids moeten naar de BSO en crèche. NU komt de vraag: ‘Zal ik stoppen met werken weer op?’… En met die vraag ook direct het schuldgevoel wat ik mijzelf vijf jaar geleden, bij de eerste, heb geprobeerd af te schudden ook weer naar boven.
Want, tja als werkende moeder kun je het niet goed doen, aldus mijn directe omgeving. Ik probeer al vijf jaar het tegendeel te bewijzen, maar dat kost megaveel energie. Mijn moeder en zus zijn hierin mijn grote voorbeeld en steunen mij volop. Voor de overige mensen sta ik op verjaardagen zelf de taarten te bakken en te versieren want als werkende moeder heb jij daar vast geen tijd voor ‘Ow nee, nou dat zullen we nog maar eens zien’, waarbij ik mij ‘s nachts om 1 uur met mijn vingers in de marsepein toch afvroeg wat mij bezield had… of toen ik voor de zoveelste keer op mijn enige vrije dag in de week weer hulpmoeder was, terwijl al die niet werkende vrouwen koffie zaten te leuten in het plaatselijke koffietentje…
De laatste tijd hoor en zie ik steeds vaker van die reclames van mensen die dolblij zijn dat ze het roer hebben omgegooid. Hup, hun baan opgezegd zonder dat ze iets nieuws hadden en voor zichzelf zijn gaan bedenken wat ze nu eigenlijk met hun leven wilden bereiken of gewoon gestopt zijn om fulltime voor de kids te zorgen. Altijd lopen die verhalen goed af, ik ben er nog geen een tegengekomen die zegt spijt te hebben en nu aan de bedelstaf zitten, omdat ze geen vast inkomen meer hebben. Ach ja, wat maakt nu gelukkig? Waar doe je het beste aan?
Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn baan nu nog veel te leuk vind en dat ik zeker weet dat ik niet de slechtste moeder ben als mijn kinderen naar de BSO en creche moeten… Toen ik vannacht weer wakker lag en dacht ‘Doe ik het wel goed?’, kwamen de herinneringen van het weekend voorbij en trok ik al snel de conclusie ‘Ach, vast niet fantastisch maar we maken wel mooie herinneringen met elkaar’. En misschien ben ik wel gewoon een leukere moeder als ik ook werk, hulpmoeder op school ben en en en…Dat ze af en toe tussen de boodschappen in slaap vallen, ach dat overkomt iedere moeder toch weleens? 🙂
