Het hilarische deel 1 gemist?! Lees hier het deel!
“Yes”, dacht ik toen de deurbel ging! De verloskundige…. Nu kon ik naar het ziekenhuis en hoppa, snel die ruggeprik erin, zodat ik bij kan komen. Ralf ging naar beneden om de deur open te doen. Voor mijn gevoel bleef hij een uur weg. Ik probeerde tijdens een wee de douche uit te komen. Dat viel niet mee. Ik zou mezelf wel terug willen zien op dat moment. Ik deed een soort kruising van de kabouterdans in combinatie met sprongetjes van de ochtendgymnastiek van Goedemorgen Nederland. Het douchegordijn was op dat moment mijn danspartner en zo kwam ik op het badmatje terecht. Fuck waar blijft Ralf!!! “Ralf!!!! kun je NU komen”. Ik hoorde hem gezellig kletsen beneden. En ik dacht als die sufferd hun nu ook nog koffie aan gaat bieden, flip ik hem. ECHT! Ralleeeeeeeeffffffff….. En gelukkig hoorde ik de trap. Ik was zo blij toen ik het gezicht zag van de verloskundige. Yes!!! Alsof het dan op zou houden. Ik heb me afgedroogd met behulp van Ralf en mijn mooiste bevallingsshirt aangedaan. Het moest een shirt zijn dat leuk stond op de foto’s maar wat ik daarna ook ritiueel kon verbranden, omdat ik niet meer aan bevallen herinnert wilde worden.
Ik strompelde naar het bed waar ik onderzocht zou worden. Er was inmiddels ook een stagiaire gekomen die mee zou komen helpen met de bevalling. Die zou gaan kijken hoe ver ik was. “Ik ga nu even voelen hoeveel ontsluiting je hebt. Dit kan best even akelig voelen”, zei ze. Ik dacht in een flits…. “Akelig voelen???? Die drie vingertjes??? Er moet dadelijk een hele plofkop uit!!!! Hoe voelt dat dan!!!!!” Ik zag een rare frons op haar gezicht… En ze voelde nog een keer… En nog een keer… Nog een rare frons en toen keek ze de verloskundige aan en zei: “7 centimeter”. “Huh?”, zij de verloskundige, “weet je het zeker? Laat mij eens kijken….” En hoppa weer die vingers erin. Ja…… 7 centimeter. “Goed dat je hebt gebeld Letje”. Ik keek naar Ralf en eindenlijk kon ik het zeggen: “Zie je nou wel!!! Jij had me willen laten wachten tot 8 uur ‘s-morgens!!!! Frikandel!!!”
“Ik bel het ziekenhuis”, zei de verloskundige, “we moeten gaan, anders is het dadelijk te laat.” “Ik krijg toch nog wel pijnbestrijding?”, riep ik…”Toch?????” Ze knikte en zei: “Dat zien we in het ziekenhuis wel. Nu moeten we snel gaan”. Ze wist allang dat ik te ver was voor de pijnbestrijding, maar liet me nog even in de waan dat ik zo een prikje zou krijgen en dan tijdens het eten van mijn M&M’s zou bevallen. De weeën werden steeds heftiger en ik weet nog dat ik tegen het bed aan stond geleund en dat de stagiaire me begeleidde met het wegpuffen van de weeën. Ze telde en pufte mee. Het arme grietje meurde enorm uit haar mond, maar dat kon me op dat moment niks schelen… Ze kwam natuurlijk net uit bed en had waarschijnlijk met haar mond open liggen slapen en dat rook ik!!! Adem in en …1..2..3 4..5..dode lucht 6..7…… Weer de deurbel. Taxi voor de hond. Adem in 1..2.3…4.dode lucht…6. De telefoon van de verloskundige ging, ze had nog een bevalling. Adem in 1…2…dode lucht…3…4..5. Ik probeerde me ondertussen ook aan te kleden. Ik verlangde naar mijn pijnstilling in het ziekenhuis. Ik weet niet hoe ik in de auto terecht ben gekomen, maar het was gelukt.
Daar begin de rit naar veldhoven Maxima Medisch Centrum. Ralf hield zich netjes aan de snelheid. En ik hing over de handrem, mijn benen lagen voorin de auto op het dashbordkastje en mijn hoofd lag bijna in de kofferbak. Ik lag te kronkelen en miste de gore adem en de tellen en pufjes van de stagiaire die in een klein rood autootje achter ons aan reed. Haar kopje kwam net boven het stuur uit. AAAAuuuuw wat deed dit zeer. Tellen!!! “Tel mee Ralf!”, riep ik, “en rij verdomme harder!!!”
Shit mijn zus… Ik moet mijn zus nog bellen. Ik pakte mijn telefoon en dit gespek ging zo. “Hoi zus, ik ben onderweg naar het ziekenhuis en ik heb 7 centimeter onts……….LUITING, AAAAAAAAAAAAAHHHHHH, PFFFF, PFFFF, PFFFF. FUCK, AAAAAUUUWWW, PFFFF. Ik kan niet meer praten….. Daar is er weer een!” Tuut, tuut, tuut…
Daar zag ik het Maxima liggen. Yes!! De redding is nabij. Ze hadden Ralf gezegd dat we naar de hoofdingang moesten rijden, maar daar was alles donker. Ralf stapte uit om te kijken…. Ik zat bijna met mijn hoofd tegen het dak van de pijn en de stagiaire was spoorloos. Dat kleine rode autootje was nergens te bevinden. Zou ze onderweg aangehouden zijn? Wellicht moest ze blazen… Arme politie. “We kunnen nergens naar binnen”, zei Ralf “alles is dicht. Wat nu?”
“Ik moet naar binnen!!!!! NU!!!! Rij maar naar de spoedeisende hulp dan, NU!!!!!!!” Terwijl ik aan het schreeuwen was pakte ik nog even dextro energie. Dat had ik geleerd op de cursus samen bevallen. Het zou me goed doen. Ik propte er drie in mijn mond en daar was de spoedeisende hulp waar ik meteen op een rolstoel werd gezet. De zuster reed me naar de kraamafdeling. Ondertussen was onze geurende stagiaire ook terecht. Ze was ons kwijt geraakt en stond wel bij de juiste ingang (de ingang waar wij ook hadden gestaan en waar Ralf gewoon aan had moeten bellen. Dat was hem ook pas twee keer gezegd). Daar zag ik het grote bord: ROUTE 105. “Eindelijk zou daar mijn pijnstilling zijn”, dacht ik….
Volgende keer het vervolg…
LETJE (klik hier voor haar Instagram)
