Mijn leven stond halverwege 2016 totaal op zijn kop. Al snel besloot ik dat ik het wel fijn vond om weer onder de vleugels van mijn moeder te leven. Ik verbleef dus bij haar. Ik leerde mijn huidige vriend kennen en begin februari 2016 kregen wij een relatie. In maart kreeg hij de sleutels van zijn huis en op 1 april ging het pannenkoekenrestaurant open waar ik zou gaan werken. Een aantal maanden reed ik dagelijks op en neer van Spijkenisse (waar ik bij mijn moeder woonde) naar Maassluis (waar mijn vriend woonde). We hadden het enorm gezellig, maar van echt samenwonen was nog geen sprake, we waren tenslotte pas vier maanden samen.
Ik kreeg ineens een harde buik
Na een drukke werkdag in het pannenkoekenrestaurant en een roerige week met het overlijden van een vriend sloot ik mijn zondag af bij vriendinnen. We haalden herinneringen op over onze overleden vriend toen ik aangaf dat ik sinds zijn dood steeds een hele harde buik had. Een vriendin reageerde hier op dat zij al langere tijd dacht dat ik zwanger was, in mijn ogen onmogelijk, omdat ik de prikpil gebruikte. Haar gevoel klopte wel vaak, dus ben ik diezelfde avond nog naar mijn vriend toe gereden om vervolgens de volgende ochtend een test te doen. “3+ weken”, gaf die ontzettende dure zwangerschapstest aan. “Dat ding is stuk”, was mijn eerste gedachte. Totaal overrompeld is mijn vriend vrijwel direct naar zijn werk gegaan. Nadat mijn vriend naar zijn werk vertrok ben ik terug gereden naar mijn vriendinnen in mijn woonplaats. “Wat nu?!”, dacht ik, “ohja, de dokter bellen”. Na de paniek die de assistente in mijn stem hoorde, mocht ik gelijk komen. Mijn huisarts zei: “Ja, als twee testen aangeven dat je zwanger bent, zul je naar de verloskundige of een abortuskliniek moeten gaan.” Dit was niet het antwoord wat ik wilde horen natuurlijk, vooral niet als je totaal niet weet wat je wilt. Ik was tenslotte pas 19 en nog niet zo heel lang samen met mijn vriend.
Mijn moeder dacht al dat ik zwanger was
Nadat ik het eerste de beste verloskundigebureau had gebeld, stond er een afspraak voor ruim een week later. Ik had mijn ouders nog niets verteld. Hoe vertel je in hemelsnaam als 19-jarige thuiswonende tiener aan je ouders dat je een baby in je buik hebt, maar niet weet hoe lang je al zwanger bent? De dag daarna heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en mijn moeder een appje gestuurd. Er stond in dat ik met haar wilde praten. Ze had me al vrij snel door en ook mijn allerliefste moeder gaf aan dat zij al langer het gevoel had dat ik zwanger was. Met de humor die wij in de familie hebben grapte ik nog of ze het dan niet wat eerder had kunnen vertellen, zodat ik het ook eerder wist. Mijn familie reageerde ontzettend goed op mijn zwangerschap. Ze stonden achter mij wat we ook zouden beslissen. Ik had ook niet anders verwacht, maar toch overheerste mijn eigen angst op dat moment. Mijn moeder belde de verloskundige op om de afspraak te vervroegen, omdat er best wel enige haast achter zat. We moesten duidelijkheid hebben over het aantal weken, zodat we konden gaan starten met vervolgacties. We konden na twee dagen daarna al terecht, ondanks dat het voelde als weken. Ik maakte me best wel zorgen: “Hoe kan het dat ik zwanger ben? Hoelang ben ik zwanger? Is het wel gezond? Ik rook. Ik ben een aantal keer behoorlijk dronken geweest. We zijn nog maar zo kort samen. Hoe kan het het nou dat ik niks heb gemerkt? Ik ben wel wat vermoeider, maar dat kan liggen aan mijn werkdrukte. Ik ben wel wat aangekomen, maarja, ik eet vier dagen per week pannenkoeken op het werk. Wat moet ik doen?”.
Er verscheen een gigantische baby op het scherm
Na een kort gesprek met de verloskundige besloot ze snel het echoapparaat aan te zetten om te kijken hoe ver ik was. Ze hoefde niet lang te zoeken, want er verscheen vrijwel direct een gigantische baby op het scherm. Mijn vriend, zijn moeder, mijn moeder en ik keken elkaar aan en begonnen allemaal vrijwel direct te huilen. Ja, volgens haar berekening was ik 20 weken en 5 dagen zwanger. Totaal in de war vertrok ik hierna naar mijn werk om daar het nieuws te vertellen: “Ik dacht dat je het niet meer naar je zin had. Dit had ik echt niet zien aankomen zeg!”, reageerde ook de manager verbaasd. Hierna volgden er thuis veel gesprekken met mijn vriend. We besloten er samen voor te gaan, hoe kort we ook samen waren. Ik was al zo ver, dat er voor mij eigenlijk al geen andere optie was. Anderhalve week later hebben wij alsnog de 20-wekenecho gehad in het ziekenhuis waar werd verteld dat wij een zoontje kregen en dat hij gezond was. Hij deed het hartstikke goed.
In de kleine 15 weken dat ik bewust zwanger ben geweest is er een hoop gebeurd, maar vooral veranderd
Mijn contract werd niet verlegd door mijn zwangerschap, ik verhuisde naar mijn vriend naar een andere woonplaats, we hebben hals over kop alles voor een baby moeten kopen, we hebben een aantal aanpassingen gehad in huis en daarnaast heb ik ook nog de laatste week van mijn zwangerschap in het ziekenhuis gelegen. Onze zoon groeide ineens niet meer goed en had weinig vruchtwater. Daarnaast lag hij in stuit en dacht de arts dat ik een zwangerschapsvergiftiging had. Ik besloot dat ik een keizersnede wilde, dus was het wachten op een beschikbare plek op de OK. Op 9 oktober was ik precies 37 weken. De arts wilde hem halen, omdat hij het buiten de buik waarschijnlijk beter zou hebben. Opeens ging mijn kamerdeur open en kwam de gynaecoloog binnen. Hij zei dat het rustig was op de OK, dus dat ze de keizersnede wilden uitvoeren. Ik kreeg stress, want mijn vriend was er helemaal niet en hij moest er wel bij zijn. De arts probeerde de keizersnede iets later te plannen. “Gelukkig” kwam er nog een spoedgeval tussen waardoor mijn vriend het precies haalde. Ik werd rond 17:30 naar de OK gereden en om 18:41 werd onze Lucas met 2272 gram geboren. Op het moment dat Lucas op mijn borst werd gelegd, kwam het besef dat ik hem 37 weken in mij heb gedragen en het zo lang niet heb geweten binnen. Het was het allemaal waard, alle stress die wij in die weken hebben gehad, alle veranderingen die er zijn geweest. Het was het ècht allemaal waard. Ons leven is zoveel kleurrijker, mooier en gezelliger geworden sinds zijn komst.
Vandaag is Lucas twee jaar oud
Die twee jaar zijn echt omgevlogen. Lucas is een lieve, behulpzame, eigenwijze, slimme peuter die precies weet wat hij wel en niet wilt. Hij doet het zo enorm goed (en wij ook wel, denk ik dan). Mijn vriend en ik zijn nog steeds samen en het ouderschap past ons goed. We vullen elkaar aan waar nodig. Ik zelf werk niet meer in de horeca, nadat Lucas 10 maanden was heb ik de stap genomen om weer naar school te gaan. Ik zit momenteel in mijn tweede jaar van mijn opleiding tot gespecialiseerd pedagogisch medewerker en is mijn doel om over een aantal jaar een eigen kinderdagverblijf te openen. Ik ga drie dagen per week naar school en twee dagen per week naar stage en ja, het is soms ontzettend zwaar. Maar ik heb geleerd dat ik met Lucas bij mijn zijde alles aan kan.
“You make me believe that miracles happen.”
CHANTAL
