Anonieme brief voor gescheiden ouders

| ,

Kids en Kurken kreeg een anonieme blog binnen voor gescheiden ouders. Er kon geen gezicht bij, geen naam onder en al helemaal geen Instatag bij… Erg speciaal! We hebben besloten het te publiceren. 

Lieve ouder, 

Ooit kozen jullie voor elkaar, ooit waren jullie gelukkig samen en bezegelden dit met een fantastisch kind en later nog één. Ooit was alles anders. Toen ging het mis, daar ben je zelf ook schuldig aan. Waar twee vechten hebben er twee schuld, dat weet jij ook. Je bent nu weer gelukkig in de liefde en hebt een heerlijk fijn (samengesteld) gezin opgebouwd. De warmte en liefde is duidelijk zichtbaar voor allemaal. Jullie hebben een veilig thuis opgebouwd. Zo jammer dat er altijd een gevecht op de achtergrond aanwezig is, altijd die spanning, zorg en strijd…. En ik, ik kijk vanaf de zijlijn mee.

Vanaf de zijlijn zie ik de pijn in je ogen. Vanaf de zijlijn zie ik hoe je vecht voor hen. De strijd tussen wat goed voor hen is en het niet willen opgeven, is van je gezicht af te lezen. En ik snap het. Het is niet eerlijk, je bent machteloos. Iedereen maakt fouten maar je bent een fantastisch liefdevolle ouder. Je hebt te dealen met wat er aan de andere kant over je gezegd wordt. Je probeert er boven te staan en een goede ouder te zijn. Maar je staat altijd met 1-0 achter. Niemand is perfect ook jij niet. Maar het is niet eerlijk. Je weet dat deze situatie voor twee personen op deze aarde nog slechter is dan voor jou. En dat zijn zij. Die twee waar jij met heel je hart van houdt. Je bent zelfs bereid je terug te trekken uit de strijd omdat je weet dat dit echt niet goed voor ze is. Je weet niet wat een keuze als deze met ze zal doen. En je wil het niet, je wil het echt niet. Ik zie het vanaf de zijlijn en ik weet dat zij jou nodig hebben. Je hebt ze zoveel te geven. Maar houdt dit ooit op? En wat levert dit gevecht op? Twee getraumatiseerde kinderen in strijd met zichzelf en in strijd met hun gevoelens.

Vanaf de zijlijn zie ik niet alleen jou? Maar ook hen…

Ik sta aan de zijlijn. Ik kijk toe. Wil jou helpen en hen helpen, ik wil iets doen. Maar ik kan niets. Machteloos blijf ik kijken en zie ik hoe zij van je houden en hoop ik dat er ooit een einde komt aan dit, voornamelijk eenzijdig, gevecht. Dat ooit echt zij het allerbelangrijkste worden en alle strijdbijlen worden begraven. Laten we het hopen.
Tranen prikken in mijn ogen bij het zien van jouw verdriet en onmacht en tranen prikken in mijn ogen bij de gedachte aan hun worsteling. Ik blijf kijken en er is echt niets dat ik verder kan doen. Hoe frustrerend is dat…. Diepe zucht…  

Liefs van mij

Plaats een reactie