Ineens denk ik hieraan en ben ik niet ‘bang’ maar wel ongerust. Wéér een ‘wat als’ erbij hé… Ik keek de film ‘The Notebook’ en dwaal af met mijn gedachten en denk ineens: “Hoe kunnen mensen hun stil geboren kindje vergeten?” Dit neem je toch voor altijd met je mee? Er gaat toch geen dag voorbij dat je niet aan je kindje denkt? Ik sta ermee op en ga ermee naar bed. GELUKKIG zijn er momenten op de dag dat ik anderen dingen aan mijn hoofd heb, maar ik kan mij echt niet inbeelden dat het mogelijk zou zijn dat ik langer dan een dagdeel NIET aan Noah zou denken. En toen kwam de gedachten: dement worden. Wat als je dement wordt en je vergeet je stil geboren kind? Je vergeet dat je voor het eerst moeder bent geworden van een kindje die je je niet meer kan herinneren EN het enige wat je dan in je handen gedrukt krijgt zijn foto’s. Wie zegt en garandeert jou dan dat dat écht jouw kindje is? Jouw kindje wat niet langer dan een paar uur in je armen heeft gelegen? Misschien herken ik mezelf niet eens meer op de foto’s, misschien weet ik niet eens wie Steef is … Die gedachten maken mij niet bang, maar wel ongerust. Wat zou ik NU al kunnen doen om ervoor te zorgen dat ik dan zeker weet dat Noah mijn kind is? Of andersom: stel Steef overkomt iets waardoor hij niets meer weet. Hoe en wat kan ik hem verzekeren wie ik ben, wie Noah is. Hoe leg ik hem uit dat hij zijn eerste kindje is verloren? Gelukkig is mijn brein er voor gemaakt om overuren te maken. Op dit moment kan ik mij niet eens voorstellen dat ik ooit geheugenverlies kan krijgen met wat er 24/7 door mijn hoofd spookt. Maar toch. Ik durf nu toch met zekerheid te zeggen dat niéts in het leven vanzelfsprekend is, dus ook mijn eeuwig draaiende brein niet.
Mijn moeder zegt dan heel geruststellend: “Oh lieve Nina, dat komt niet voor in onze familie. Ga jij maar lekker Sudoku maken elke dag, dat houdt je brein jong en actief.” Ik wil spontaan naar de winkel rennen om zo een boekje aan te schaffen… Neemt niet weg dat ik een ongeluk of iets dergelijks kan krijgen waarbij ik dingen niet meer kan herinneren. Helaas heb ik in mijn directe omgeving moeten meemaken dat een hersenbloeding ook heel veel van je geheugen kan wegnemen. Het feit dat ik nu wel ‘al’ ben vergeten hoe Noah rook na de geboorte, maakt mij verdrietig. Ik sprak eens met andere lotgenoten die hun kindje na een voldragen zwangerschap waren verloren en die hebben expres hun kindje laten wassen met een lekkere shampoo zodat ze altijd de geur terug kunnen halen. Noah was te fragiel om te wassen. Als we hem hadden gewassen dan hadden wij het tedere huidje kapot gemaakt. Hij rook zo lekker. Zo eigen. Dat weet ik nog wel. Maar omdat hij zo eigen rook zal ik nooit meer een ‘reminder’ krijgen als ik iets ruik wat in de buurt van zijn geur zou komen. Hoe stom is het dat ik mij hier druk om kan maken? Hoe stom is het dat dit mogelijk zou kunnen zijn, vroeg of laat?
We zijn nu 6 maanden verder. Pás 6 maanden. En ik wil niet dat anderen Noah vergeten. Ik wil niet dat er een moment komt dat hij niet meer bestaat voor de buitenstaanders. Helaas merk ik op dat er steeds minder naar hem gevraagd wordt. Minder vaak hoor ik zijn naam uit iemand anders zijn of haar mond komen en dat knijpt m’n hart samen. Dat maakt dat er een té strak elastiekje om mijn hart heen word gespannen en dat ik weer meer slechte dagen heb. Weer meer dagen waarin ik mij zo ontzettend verdrietig voel, het gevoel heb dat ik weer van voor af aan moet beginnen. Als jullie mij ooit tegenkomen, ooit aanspreken (waar dan ook), noem dan alsjeblieft zijn naam. Laten we Noah nooit vergeten.
CARINA (klik hier voor haar Instagram)
