Het is donderdag en mijn nieuwe werkweek begint weer. Ik word meteen gebeld en krijg een gezinnetje voor vandaag, morgen en zaterdag. Nog drie dagen. Via het bedrijfsbureau, die alles regelt krijg ik wat informatie. Het kindje is al acht dagen oud en heeft in het Radboud gelegen in verband met een te snelle hartslag tijdens de zwangerschap. Hiervoor heeft hij na de bevalling medicatie gehad en moest daardoor onder controle blijven. Het is het eerste kindje. Moeder heeft een medische achtergrond. Hierdoor mocht het kindje (Siem) mee naar huis. Ze kregen duidelijke instructies mee. Zodra Siem een verstelde hartslag had of suf werd dan moest er weer contact worden gelegd met het Radboud. Moeder kon zelf even luisteren wanneer ze twijfelde met haar stethoscoop.
Het is vrijdag ochtend. Om 7.55 uur sta ik voor de deur. Mama doet de deur open. Ze is erg moe, dat zie ik meteen. Ik zie dat ze op de bank heeft gelegen en dat Siem daar ook ligt. Ik vraag hoe de nacht is geweest. Ze geeft aan dat Siem erg kreunde, jammerde en niet wilde slapen. Ook zei ze dat zijn temperatuur om 5.00 uur 38,5 graden was. Gebaseerd op haar verhaal gingen bij mij alle alarmbellen af en begon mijn hart sneller te kloppen. Ik heb Siem meteen gepakt om te voelen of hij nog gloeide en om zijn temperatuur te checken. Deze is om 8.00 uur 38,7 graden. Niet goed (voor baby’s is een temperatuur boven de 38.0 graden zorgelijk)! Zijn hart gaat ook zo snel dat we het niet goed kunnen tellen. Siem ligt te kreunen en de manier waarop baart mij zorgen. Ik leg uit dat ik me zorgen maak en de verloskundige ga bellen. Ik vertel kort en snel wat er aan de hand is. Ook bij haar zijn er zorgen merk ik. Ik vraag of zij het ziekenhuis wilt bellen om de situatie en zijn medische achtergrond uit te leggen.
Mama barst in tranen uit: ‘Nee, niet weer naar het ziekenhuis. We zijn net thuis met Siem, we konden eindelijk genieten.” Ik heb ook tranen in mijn ogen. Ik zie zo’n ziek baby’tje en een moeder die niet wil dat haar kindje weer weg moet. Ik maak papa wakker en vertel dat hij zich snel moet aankleden en spullen moet pakken, omdat we naar het ziekenhuis moeten. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis ligt op dit moment vol, dus we moeten een ziekenhuis verder. De ouders pakken snel wat spullen. Op dat moment heb ik Siem vast. Hij kreunt veel en ligt tegen mijn schouder. Ik loop langzaam rond, want dan wordt hij iets stiller en opeens is hij heel stil. Mijn hart begint sneller te kloppen. Shit! Siem… Ik haal hem van mijn schouder af en blaas in zijn gezicht. Hij schrikt ervan! Fjieeuw… Hij hield me even voor de gek.
We bellen het ziekenhuis dat we er nu aankomen. Er is gevraagd of we een ambulance wilden, maar toen ik vertelde hoe hij op dat moment was, is er samen met de ouders besloten om er zelf heen te rijden (15 minuten rijden). We komen aan in het ziekenhuis en de moeder en ik hebben beide het idee dat de verpleegkundige ons niet heel serieus neemt. Ze belt op aandringen toch even de kinderarts. Zij ziet onze zorgen en ziet hem kreunen. Ook heeft hij dipjes met de ademhaling. Zij denkt aan een hersenvliesontsteking en daarop wordt Siem getest. Maar de uitslagen komen pas de dag erna. Daarom besluit het ziekenhuis om Siem toch alvast antibiotica te geven. In de middag gaat het slechter met Siem, hij komt aan de beademing en weer aan de monitor voor zijn hart.
Zaterdag komt de uitslag. Het is het Entero virus in combinatie met hersenvliesontsteking. Heftig! Maar omdat ze op tijd begonnen zijn met de antibiotica, vormt dit geen direct gevaar. Het Entero virus heerst erg onder de baby’tjes in het Radboud ziekenhuis en daar heeft hij dit ook opgelopen. Op maandag mag Siem gelukkig weer mee naar huis. Hij was echt even flink ziek maar knapt snel op. Maandagavond ben ik even langs geweest om toch nog even het kraambed af te sluiten en na te praten wat er is gebeurd. Drie dagen later ging ik ‘s nachts met mijn baby van negen maanden naar de eerste hulp omdat ze 40 graden koorts had. Ze had het virus ook gekregen, maar in een mildere vorm. Ze had alleen koorts en een buikgriep.
Ik merkte dat ik veel meer emotie had dan toen ik nog geen mama was. Ik vond het zo zielig dat het niet goed ging met haar kindje. Het werk heeft nu veel meer diepgang gekregen. Ik voel nu nog meer met de gezinnen mee hoe bijzonder dit is.
KRAAMVERZORGSTER ROSE (klik hier voor haar Instagram)
