Dat een zwangerschap en bevalling niet loopt zoals je verwacht weten we allemaal. In mijn tweede trimester kreeg ik veel pijn in mijn buik en had ik continu harde buiken. Ik werd opgeslokt door werk moest er een tandje bijzetten in verband met zieke, ontslag en nieuwe functies. Ik voelde mij steeds labieler en ongelukkiger worden. Ik ben twee keer naar de huisarts geweest en deze zei: “Als je nu niet stopt, heb je kans op een vroeggeboorte.” Oké, Sabrina was wakker geschud en ik meldde mij direct ziek. Ik was toen vijf maanden zwanger.
Op 14 mei was mijn lieve man kampioen geworden in de tweede divisie met darten. Natuurlijk moest ik daarbij zijn ik had mijzelf opgeknapt (lees drie uur voor de spiegel gestaan, make-up opgesmeerd, haren gestyled). Er was een afterparty die ik mee moest maken. Ik lag om half 4 in bed. NO WAY dat ik mijn make-up eraf ging halen. Ik wilde slapen. Om half 9 draaide ik mij om in bed en ik verloor een druppeltje urine… “Oeps, ik moet plassen”, dacht ik. Ik stapte uit bed en flats, de hele vloer onder het vocht. Stond ik dan in mijn (sexy) ondergoed…Shit, shit, shit, ik ben pas 35 weken zwanger. Hand eronder en ik rende naar de badkamer… Ergens had ik geleerd dat je vruchtwater op moest vangen. Er stond nog een glas in de badkamer. Hup, glas eronder, het glas liep bijna over. Shit, shit, shit. Handdoek tussen mijn benen en ik liep terug naar de slaapkamer. “Uhhhh schat, mijn vruchtwater is gebroken”. Oké en nu? Ik zei: “De verloskundige moet gebeld worden”. Hij: “Oké, wat is het nummer?” En ik bedacht mij: “Waarom moet hij bellen? Dat kan ik net zo goed zelf doen.” Dus ik liep met die handdoek tussen mijn benen naar bed, ging zitten met het glas vruchtwater in mijn ene hand, telefoon in de andere hand. “Nou mevrouw er komt zo meteen gelijk een verloskundige langs” Ik vroeg: “Mag ik rond lopen?” Dat mocht. Ik zette het glas neer naast het bed en ging als een idioot met nog steeds die handdoek tussen mijn benen mijn ziekenhuis tas inpakken,want dat doe je nou eenmaal pas met 35 weken. Ik was 20 weken zwanger toen mijn man vroeg of ik de tas niet moest inpakken. Ik zei: “Nee ben je gek dat doe je pas met 35 weken ofzo.” Wat een spijt!
De verloskundige kwam. Daarna moest ik naar het ziekenhuis. Snel even geplast en zo’n mega verband in gedaan uit het kraampakket. De handdoek liet ik in de wc. Mensen, kinderen, wat een vruchtwater kan je verliezen. Alsof er liters uitkwamen. Ik liep het ziekenhuis binnen en stond bij de lift en dacht: “Alles is nat”. Het liep langs mijn benen, mijn broek was nat, mijn shirt, alles. Ik hield mijn jas maar voor mijn broek.
In het ziekenhuis bleek alles goed. Het was nu afwachten of de bevalling door ging zetten. Ik belde mijn moeder. Mijn moeder zei: “Oh, wat leuk! Wat moet ik nu doen? Kan ik jullie huis misschien opruimen?” ”Nou mam, graag. Het is een ravage nadat wij weg zijn gegaan. Oh en uhhh mam, er ligt echt overal vruchtwater. En uh, mam, dat glas daar op mijn nachtkastje, uhhh, dat is ook vruchtwater, niet dat je het opdrinkt ofzo.” Mijn moeder moest hard lachen.
Langzaam werden de weeën steeds heftiger. Er werd niet gevoeld hoeveel de ontsluiting was in verband met de infectiegevaren. Wat logisch was. Toen de weeën heftig werden, gingen ze toch kijken. “Mevrouw u bent op 1 centimeter“. Oké, dat was niet echt wat ik gedacht had, maar oké. “Ik ga vandaag bevallen”, was het enige wat door mijn hoofd ging. Na negen uur weeën wegpuffen zat ik op 2 centimeter. ik zei: “Als dit zo doorgaat, ben ik volgende week nog niet bevallen. Ik wil nu iets tegen de pijn.” Ik kwam in aanmerking voor een ruggenprik. Wat was ik blij! Dan krijg je een infuus. Oh heerlijk, die vrouw prikte twee keer verkeerd. Ik voelde eindelijk een andere pijn waar ik mij op kon focussen (In de tussentijd lag de tens in mijn tas die was ik straal vergeten). Ik had het idee dat ze mij ook wat drugs hadden gegeven. Ik werd opeens zenuwachtig en wel heel erg vrolijk. Ik begon allemaal dingen uit te kramen. Wat zullen ze wel niet gedacht hebben. De anesthesist vroeg over ons aanstaande kind. Ik zei: “Oh het wordt het knapste kind op aarde. Kijk maar naar mijn man. Door die genen wordt het een plaatje.” Ik werd opgehaald door de verpleegkundige en die zei: “Jeetje, wat zit je make-up nog goed zeg!” Die zat er inmiddels al 24 uur op. “Ja, ik geloof dat ik een goede review voor het merk moet schrijven”, zei ik nog. Eenmaal boven terug op de afdeling zag mijn man mij weer met open ogen. Mijn moeder was ook in het ziekenhuis. Haar hoorde ik op de gang naar mij zoeken (het was 01.00 uur). Ik schreeuwde: “Mam, HIER LIG IK!” Mijn moeder had een creperende vrouw verwacht. Ze kwam binnen en zag mij daar stralend in bed liggen.
De verloskundige kwam kijken en ik had in anderhalf uur opeens volledige ontsluiting. “Druk maar op de bel als je druk van onderen voelt.” Na zo’n driekwartier voelde ik druk. “Mam, kijk jij eens l! Volgens mij is het hoofdje er al hoor, echt”. Maar nee. Ik kraamde maar uit dat ik zo zenuwachtig was om onze dochter te ontmoeten. De verloskundige kwam en na 40 minuten was onze lieve dochter er. Ze was op 16 mei om 3.20 uur.l geboren en ze woog 2830 gram. Ik zei: “2830 gram?! Hoe moet mijn onderkant eruit hebben gezien als ik 40+ weken zwanger was geweest.”
Dezelfde zuster die mij van de verkoeverkamer had gehaald, bracht mij om 6 uur naar het toilet en zei wederom: “Jeetje, die make-up van jou zit nog steeds zo goed.” Na een aantal uren had ik het idee dat er iets niet goed was met mijn dochter. Artsen, zusters en verloskundigen zeiden dat ze prematuur kreunde. Na 60 uur geen slaap, kreeg ik een slaappil. Ik sliep van 00.00 uur tot 7.30 uur, heerlijk. Eenmaal wakker drukte ik op het alarm. Ik wilde onze dochter naar mijn kamer. Daar kwam ze hoor, alleen had ze wat nieuwe accessoires erbij gekregen namelijk: een couveuse, een infuus, een maagsonde en drie blauwe lampen. Ik wist dat ze geel begon te zien, dus ik verbaasde mij niet over de lampen, maar de rest? Blijkbaar had mevrouw in de nacht hoge koorts gekregen en zag ze er grauw uit. Ze had een infectie onder de leden. De arts twijfelde om mij wakker te maken en het te vertellen. Ik was blij dat ze het niet hadden gedaan, ik had mijn slaap nodig. Ze hadden de infectie niet verwacht omdat mijn kanjer geen echte pijn had aangegeven (Had ik toch gelijk). De volgende dag bleek ze een urineweginfectie te hebben. Ze kreeg een scan van haar nieren. De rechternier was aangetast door de infectie. Na tien dagen mochten wij naar huis. Na vier weken kreeg ze een echo. De infectie in haar nieren was gelukkig weg.
Na vijf weken hoorde ik onze dochter voor het eerst huilen tijdens haar prikjes. Topper dat het is. Ook had ze alle schade al ingehaald en liep ze met de groeicurve van een normaal kindje van vijf weken al mee. Na zes maanden kreeg ze een scan van haar nieren. De kinderarts zei dat wij ons geen zorgen hoefden te maken. Ze deed het tenslotte zo goed. Twee weken later kregen we de uitslag. De arts zei dat hij het niet verwacht had, maar haar rechternier was verschrompeld (extra klein) ook deed hij het maar voor 20%. Gelukkig pakte haar linkernier alles verder op. Of het te wijten is aan de infectie wisten ze niet. In april 2019 krijgen we meer te horen. De kinderarts gaat eerst met de kinderuroloog in gesprek.
Voor nu ga ik mij geen zorgen maken (of dit komt door mijn medische achtergrond als verpleegkundige weet ik niet). Het meisje groeit goed en is enorm lief. We gaan zien wat de toekomst ons gaat brengen. Lieve mama’s en papa’s luister naar je instinct je zit altijd goed!
WORDT VERVOLGD…
SABRINA
