Mijn tweeling is 24 Feb 2019 geboren na 27 weken en drie dagen zwangerschap. In mijn blogs op Kids en Kurken neem ik jullie graag mee in mijn verhaal van het afgelopen jaar en wat ik allemaal tegen kom in mijn leven na het verlies van mijn ene dochter. En hoe we zoeken naar een zo goed mogelijk leven voor onze andere prematuur geboren dochter met longproblemen.
Twee kloppende hartjes! Dat is waar het allemaal mee begon. Nadat ik de positieve test in mijn handen had draaide mijn hoofd overuren. Ik heb een verleden met een psychische kwetsbaarheid. Als puber heb ik jarenlang anorexia gehad en later heb ik een angststoornis ontwikkeld. Ik ben niet altijd de meest stabiele persoon geweest.De jaren ervoor had ik zo hard geknokt om al mijn angsten en de nasleep van trauma’s vanuit mijn puberteit te overwinnen. Ik had eindelijk sinds een aantal jaren een stabiele relatie, een leuke baan en een aantal heerlijke reizen achter de rug met mijn grote liefde. Ik was klaar voor de grote stap nieuwe stap, toch?
Met de positieve test kwam ik ineens voor het begin van de grootste verantwoordelijkheid van mijn leven te staan. Een bosbes in mijn buik. Direct begon mijn psyche te wankelen. De angsten gierden door mijn hoofd. Ondanks dat ik dit al heel lang heel graag wilde én ondanks dat ik dankbaar was dat ik überhaupt zwanger was geworden, werd ik bang. Heel bang. De vanzelfsprekendheid om zwanger te worden was er zeker niet. In mijn anorexiatijd ben ik jarenlang niet ongesteld geweest. Ik heb mijn lijf toen zo kapot gemaakt, dat mijn zwangerschap echt als een cadeautje voelde. En toch de angst. De angst voor de verantwoordelijkheid en ook de angst om in een depressie te raken, of om een psychose te krijgen. Mijn hoofd had me al zo vaak in de steek gelaten en een zwangerschap en de daarbij veranderende hormonen is natuurlijk een extra trigger. Wekenlang liep ik met angst, vanaf de positieve test tot het moment van de eerste echo. De echoscopist deed de gel op mijn buik en mijn angstige hoofd dacht alleen maar: “Ja hoor, straks zit er niets en lukt het toch niet om zwanger te worden”. Het tegendeel was waar. “Zien jullie wat ik zie, ik zie er twee!”
“HOLY SHIT”, riep ik, terwijl er normaal geen scheldwoord mijn mond verlaat. Alles wat er daarna werd gezegd kwam maar half binnen. Er zat een tweeling in mijn buik! Twee mensjes! Twee! Ik zweefde door de kamer en mijn man zat naast mij met stralende ogen. Weg angst voor mijn psyche, weg angst voor de verantwoordelijkheid. Ik wist het weer, ik wil dit. Ik word mama, van een tweeling!
De geruststelling duurde maar kort. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis omdat een eeneiige tweelingzwangerschap risicovol is. Ik kwam onder controle te staan in het ziekenhuis. ‘s Avonds speurde ik direct op het internet en ik kwam van alles tegen. Naast de trots sloop er ook weer een klein beetje angst in mijn hoofd. Controles in het ziekenhuis, kans op complicaties, kans op vroeggeboorte. Het maalde door mijn hoofd. Toch won de trots het van de angst. Ik was gewoon het huis voor twee mensjes, hoe tof is dat. Ik stelde mezelf gerust, angsthaas die ik ben. Het is maar goed dat ik op dat moment nog niet wist dat al mijn angsten werkelijkheid zouden worden, en nog veel erger dan dat…
MARJOLEIN (klik hier voor haar Instagram)
