Twee streepjes op een zwangerschapstest die ik al ontelbaar keren heb gedaan sinds onze allereerste kinderwens negen jaar geleden. Witte testen, tuurtesten, oplopende testen, aflopende testen, en knaltesten. Ik heb ze allemaal gehad. En nu heb ik dan eindelijk weer de knaltest in handen!
Onze derde kinderwens die ruim twee jaar geleden begon verliep niet zonder slag of stoot. Al vrij snel was ik zwanger, maar ik kreeg wekelijks meerdere bloedingen. Een hematoom was de oorzaak. Met 10 weken kreeg ik zo een heftige bloeding dat ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Ik verloor meer dan anderhalve liter bloed. Het vruchtje bleef leven. Tot een week na deze bloeding. Toen ging het onverhoopt toch mis thuis en kwam er een mini mensje veel te vroeg ter wereld met teentjes en vingertjes, alles erop aan. Twee weken nadien bleek mijn baarmoeder nog niet goed schoon en kon ik alsnog onder het mes voor een curettage.
Een paar maandjes later was ik weer zwanger, maar ik had weer vrij snel licht bloedverlies. Ik vermoedde direct een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en met een echo rond vijf weken werd dat bevestigd. Mijn baarmoeder was leeg, maar ergens daarboven was een holte met vocht en bloed te zien. Mijn lichaam was het zelf al aan het opruimen gelukkig, dus een operatie bleef me bespaard. Wel elke week naar het ziekenhuis om hcg te prikken om te kijken of dit wel goed aan het dalen was. Voordat ik weer ‘schoon’ was, waren we weer een aantal weken verder.
12 Januari 2018 hadden we eindelijk weer een positieve test in handen! Met 11 weken kregen we de uitslag van de NIPT en die was goed. Bij deze test kregen we ook te horen of we een jongen of meisje zouden krijgen. De uitslag van het geslacht stuurde we door naar de banketbakker en met z’n viertjes hebben we die middag de genderreveal taart aangesneden. De meiden kregen een broertje! Wat een verrassing. De zwangerschap verliep goed en ook met mijn bekken ging het redelijk. Wel was ik snel in paniek door een raar krampje of steekje en ik kreeg hier hulp bij van een therapeut. Want het vertrouwen in mijn lichaam was ik verloren door de voorgeschiedenis. Zo na de 30 weken kreeg ik meer rust en kon er niet veel meer misgaan, dacht ik. Als hij nu geboren zou worden zou hij een grote overlevingskans hebben.
Tot we 4 augustus een heftig auto-ongeluk kregen met ons gezin. Liv had haar rug gebroken, Skye alleen een schaafwond, Joost had zijn hand gebroken en ik lag meer in de kreukels. Verschillende botbreuken, een slagaderlijke bloeding en door de klap van de gordel scheurde mijn placenta. Hierdoor ontstond er vrijwel direct zuurstofgebrek bij de baby. 40 Minuten laten kwam ik aan in het ziekenhuis en kreeg ik een echo. Er was nog maar minimaal hartslag te zien bij de baby. Ik probeerde nog of een spoedkeizersnede geen zin meer had. Maar hij had al een poosje zuurstofgebrek en dat was al veel te lang. En daarbij was ik zelf nog niet helemaal stabiel. Die nacht beviel ik met behulp van morfine, dyclofenac, een ruggenprik (en een paar bloedtransfusies ondertussen) van onze zoon Gray Jones. Een perfect volmaakt mannetje met donkere haartjes, lippen van zijn papa, en al zo groot voor de termijn van 33 weken dan hij niet eens meer in de couveuse zou hoeven als hij levend was geboren. Ruim een week na het ongeluk en het overlijden van Gray hebben we hem intiem met onze families begraven….
De maanden daarna waren pittig. Heel pittig. Ik kreeg mijn angststoornis weer in volle hevigheid terug en elke dag was een gevecht om enigszins zonder stress en angst de dag door te komen. En dan heb je ook nog te maken met rouw, lichamelijk herstel, geestelijk herstel en twee meiden en een man die natuurlijk ook een trauma hebben meegemaakt. Dit was pittig. Maar we zijn nog sterker en hechter geworden dan we al waren. Ook onze relatie samen. Vaak dacht ik hieraan: ‘What doesn’t kill you makes you stronger’
Onze kinderwens bleef, maar de eerste maanden moest ik er nog even niet aan denken. Na een tijd kwam dat gevoel weer wat meer terug, maar bleef ik het zo spannend vinden. Vooral voor mezelf en die paniekstoornis. Kon ik het allemaal nog wel een keer, en wat als de paniek erger werd? Alhoewel ik ook dacht dat ik de bodem van de put al aardig had gezien. Mijn onzekerheid hierin hielp niet mee… Maar ik liet me verdorie niet leiden door angst. En onze kinderwens laten varen door angst? Nee, dat nooit. Dus zijn we het avontuur weer aangegaan.
Nu ik dit schrijf ben ik bijna 14 weken zwanger. Van weer een mannetje! Zo bijzonder en niet verwacht, want we dachten allebei dat het een meid zou worden. De nipt was ook helemaal goed, dus dat was al een zorg minder. Ik ben veel misselijk (geweest), maar tot nu toen gaat het best goed eigenlijk. Onzekere en spannende momenten en gedachten steken ook nog weleens de kop op, maar ik probeer hier niet teveel aandacht aan te besteden. Helemaal zorgeloos zal het niet meer worden, maar zolang het leefbaar is en het vertrouwen de overhand blijft houden komt het allemaal vast wel goed en zitten we over een klein half jaartje met een wolk van een baby in onze armen…
CHRISTEL
