Ik heb altijd al de wens gehad (jong) mama te worden. In mei 2015 besloten wij om ervoor te gaan. Een halfjaar later had ik een positieve test in handen. Op dat moment vond ik een halfjaar al lang, niet wetende wat er komen ging. Ik heb altijd een hele strikte cyclus, dus ik wist het meteen, ook voelde ik mij meteen zwanger. Ik vertelde het zelfs al aan mensen, gewoon uit blijdschap, totaal niet het idee dat het mis kon gaan. Het wachten op de eerste echo begon.
Rond de 7 weken zit ik koffie te drinken met mijn moeder, heb ik het ijskoud en ben ik doodmoe. Mijn moeder heeft meteen een slecht gevoel. Ik denk; “Ach kan je niet een beetje positief zijn”. Maar mij zit het ook niet lekker. De dagen erna blijft het rustig. Toch knaagt er iets aan mij. Voordat mijn vriend en ik met vrienden weg gaan, ga ik naar het toilet. Bloed. Een beetje en daar blijft het bij. Google, haha, Google. Je wilt een antwoord, maar je wordt niets wijzer. Ik besluit de verloskundige te bellen. Zij adviseert rustig af te wachten, ze kan nu toch niets. Dat is zo verschrikkelijk frustrerend. Je hebt er zelf totaal geen controle op. Je wilt het verlossende antwoord, maar moet toch afwachten.
De dag van de echo breekt aan. Daar lig ik dan. De verloskundige zegt; “Ik zie twee vruchtzakjes, maar geen hartslag”. BAM, zo de grond onder je voeten weg. Had mijn moeder toch weer gelijk. “Wil je medicijnen om het proces te versnellen?” Nee, ik laat de natuur zijn gang gaan. “Kijk het de komende dagen even aan”, zegt ze, “als het niet vanzelf weg gaat, kun je je laten curetteren”. HET! Nu gaat het niet om de manier waarop de verloskundige praat, maar om de manier waarop mensen in het algemeen met miskramen omgaan. Het is zo erg om mee te maken. Hoe vaak heb ik wel niet te horen gekregen; “Het is nog niks, oh gelukkig zijn het vroege miskramen, ach het hoort erbij, volgende keer beter, laat het los”, en ga zo maar door. In mijn ogen waren het al mijn kindjes. Ze waren dan niet volgroeid, maar dat maakt niet uit. Ik denk dat als je nog nooit een miskraam hebt gehad – en dat heb ik niet over alle mensen – dan is het moeilijker te begrijpen. Toch denk ik dat we met z’n allen wel wat meer rekening met het gevoel van een ander kunnen houden. Inmiddels een jaar na onze start, ben ik weer zwanger. Dat weet ik zelf dan nog niet. Op een avond zit ik met buikpijn op de HAP. Er wordt gedacht aan een blindedarmontsteking, maar na onderzoek komt er niks uit. Er wordt gevraagd of ik zwanger kan zijn, maar ik antwoord nee. De volgende dag word ik wakker en sta op het punt om naar mijn werk te gaan. Ik sta bij het aanrecht, krom van de pijn. Ik meld me ziek en ga naar de huisarts. Ik word doorgestuurd naar het ziekenhuis en daar wordt mijn HG gemeten. Ik blijk zwanger. Ik krijg meteen een echo. Foute boel. Het is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Het vruchtje zit in mijn eileider en wordt tussen de 7 en 10 weken geschat. Het hartje is gestopt. Omdat het niet accuut is en ik nog vrij jong ben, besluit de arts het af te wachten en niet meteen de eileider te verwijderen. Ik moet drie keer per week naar het ziekenhuis om alles in de gaten te houden en dat zeven weken lang. Op een dag zegt de arts; “Als het over twee dagen nog niet uitgedreven is, gaan we actie ondernemen”. Ik zou dan het middel MTX krijgen, dat wordt gebruikt om celdeling te beperken (zoals bij kanker). Ik schrik me kapot en de volgende dag laat het vruchtje los. Een geluk bij een ongeluk. Apart hoe ons lijf werkt. Ik was heel erg opgelucht dat ik die troep niet in mijn lijf zou krijgen. Dan zou mijn kans om zwanger te raken het komende jaar sowieso verkeken zijn in verband met de stoffen van het medicijn. Een paar maanden daarna krijg ik nog twee miskramen, dicht op elkaar en dan is mijn energie even op. We besluiten om een break te nemen. Ik ben helemaal kapot. Wel krijgen we allerlei onderzoeken maar er komt weinig uit. Ergens fijn, maar waar komt het dan toch door dat het niet lukt? Mijn baarmoederslijm is niet de optimale dikte, maar dat zou een goede zwangerschap niet tegen moeten houden. Toch zit dat mij niet lekker en ik oriënteer mij op een second opinion en eventuele medicijnen om het baarmoederslijm te verdikken. Ik besluit dat dat iets voor de toekomst is.
Negen maanden daarna was ik zwanger. Wat waren dat spannende weken, maar gelukkig kreeg ik elke week een echo vanaf 5,5 week en elke week nam de onzekerheid iets af. Het gekke was wel dat een paar weken voor de zwangerschap mijn baarmoederslijm ineens een dikte van 7,5 had. Het dubbele van wat het normaal was. Voor ons heeft het uiteindelijk iets meer dan twee jaar geduurd voordat ik echt zwanger raakte en bleef. Na elke teleurstelling dacht ik dat ik niet meer kon hebben, maar ik bleef mijzelf verbazen. Het was zeker niet makkelijk, maar ik ben veel sterker dan ik dacht. Maar of het mij nou echt iets gebracht heeft, nee, ja, veel verdriet en onzekerheid. Ik werk in de kinderopvang, dus je kunt je wel voorstellen hoeveel vrouwen, moeders en collega’s er om mij heen zwanger zijn geworden, soms zelfs twee keer, in de tijd dat wij bezig waren. Ik was altijd blij voor hun, maar ik heb ook vaak zat een traan gelaten. Niet omdat ik het hun niet gunde, maar omdat ik het mijzelf ook gunde. Het voelt niet altijd eerlijk als iemand al na een maand zwanger is, terwijl anderen er vijf jaar over doen. Op een gegeven moment ben ik babyshowers gaan mijden, vroeg ik mensen niet in mijn aanwezigheid super enthousiast over kinderwagens en baby’s te praten. Misschien gek maar het verlichtte de pijn iets. Gelukkig werd daar rekening mee gehouden. Na de geboorte van mijn eerste zoontje begon het na vier maanden alweer te kriebelen. Het idee dat ik over twee jaar weer zwanger zou proberen te raken en dat het dan weer twee jaar zou duren, zat ons niet lekker. We gingen er nu gewoon weer voor. Na zes maanden kreeg ik weer een miskraam. Toen Ezra zeven maanden was, bleek ik weer zwanger. Afgelopen juli is Seth geboren, onze tweede zoon. Ik ben mega dankbaar dat we twee gezonde kinderen hebben. Het voelt niet meer alsof mijn leven stil staat en ook de miskramen hebben een plekje gekregen. Ze doen niet meer zoveel pijn, maar ik zal ze nooit vergeten. Ik denk dat de impact van een miskraam onderschat wordt. Het is verlies. Dat moet een plekje krijgen. Dat moet je verwerken. Helaas wordt van ons verwacht dat we dit allemaal heel snel doen. Wat ik heel moeilijk vond was het onbegrip, de vervelende opmerkingen. Ik vond mezelf niet zielig, ik hoefde niet zielig gevonden te worden, maar ik vond het wel fijn als mensen ernaar vroegen, gewoon open waren en ons moed in praatten.
Neem de tijd als je een miskraam krijgt. Zorg voor jezelf. Onderschat het niet en laat niemand je wat aanpraten. Als je het er niet moeilijk mee hebt, heel fijn. Heb je het er wel moeilijk mee, je bent niet de enige, ik hoop dat je het een plekje kunt geven.
ESMERALDA (klik hier voor haar Instagram)
