Toen ik voor het eerst zwanger raakte en alles nieuw was, en ik zeer onwetend, had ik het al helemaal in m’n hoofd hoe ik het ging doen. Mijn baby zou weinig huilen en tja als ze dan zou huilen, moest ze maar leren om op haar beurt te wachten. Borstvoeding wilde ik wel graag geven, maar ik dacht serieus dat het gewoon makkelijk zou gaan, zonder slag of stoot en de baby zou heerlijk nachtenlang doorslapen op haar eigen kamer. Je raad het al: na een traumatische bevalling en kraamperiode en een doodziek baby’tje was ik zo veranderd, ik zou haar echt nooit alleen laten slapen. Borstvoeding was enorm knokken, maar ik wilde geen flesvoeding gaan geven. Ze sliep altijd op mij en nooit huilde ze om mijn aandacht: ik was er helemaal voor haar. Ze had mij nodig en ik haar. Eylin was (en is!!) mijn alles.
Het leven als nieuwe moeder vond ik wel ontzettend heftig. Het leven draait niet meer om jezelf, maar om je mini me, in mijn geval dan! Ze wilde niet bij mijn moeder, eigenlijk alleen maar bij mij. Toen rond de 9 maanden ben ik voor het eerst sushi met vriendinnen gaan eten. Nou moet ik zeggen dat ik ook PTSS had en dat misschien ook meewerkte, maar Eylin had net zo goed trauma’s.
Je hoort zo veel verschillende ideeën over hoe het moet en hoe een baby zich hoort te gedragen. En ook wordt er vaak gelogen over bijvoorbeeld doorslapen of je treft net een paar gelukkige moeders die wel mazzel hebben met een doorslaper: dat kan je onzeker maken. Ik vond het altijd een enorme onderneming om het huis uit te gaan en dan die borstvoeding in het openbaar te geven. Ik deed het, maar my god, het zweet gutste dan alle kanten uit en ik voelde me een kluns. Ik vond het altijd, zo knap hoe moeders met hun newborn overal heen gingen. Ik denk dat dit pas makkelijker werd voor mij na een maand of 11. Eindelijk voelde ik mij wat zekerder worden over alles, over het samenslapen en over het vele dragen met draagdoeken. Over borstvoeding was ik gelukkig wel heel erg zeker en het ging ons goed af, op het openbaar voeden na dan. Steeds meer vond ik mijn weg die bij ons paste: het natuurlijk ouderschap met een eigen draai. Gelukkig was ik niet alleen in mijn stijl van opvoeden! Naast de vele internet forums en FB-groepen had ik ook mijn zusje die een baby had en een goede vriendin die ook net moeder was geworden. Beiden gaven dezelfde soort opvoeding met onder andere langdurig samen slapen en borstvoeding. Toen ik mezelf eindelijk zeker en fijn voelde als moeder, begon ik na te denken over een tweede kindje. Eylin was ondertussen bijna drie jaar en mijn leven was weer op orde nadat ik PTSS had overwonnen. En jawel: Ik was direct zwanger. Soort van onverwachts, maar hey, zo welkom!
Bij mijn tweede zwangerschap was ik al een stuk relaxter. Het ging erg goed allemaal op een paar nare kwaaltjes na zoals bekkenpijn en misselijkheid, maar niets bijzonders. Ik wist precies hoe ik alles wilde doen; mijn baby zou bij mij in bed slapen, in de kraamweken op mij slapen, in de doek of op mij of op papa op de bank. Ik gaf nog steeds borstvoeding, dus daar maakte ik me weinig zorgen over. Mijn bevalling, daar was ik wel bang voor, dus besloot ik een cursus hypnobirthing te volgen. Dit heeft mij onwijs geholpen en ook de ervaring in het ziekenhuis was fantastisch. Ik had een hele mooie fijne bevalling van mijn tweede kindje Yulan! Mijn kraamweek was hemels en ik zat echt op de blauwe verliefde wolk! De babytijd van Yulan is zo relaxt verlopen, ik voelde mij niet schuldig omdat ik het anders deed dan het CB zei en ik wist ondertussen dat samenslapen niet uitzonderlijk was. Voeden durfde ik overal, zelfs in de rij in Disneyland waar ik voorheen nooit heen durfde met een baby. Ik genoot van alles van de babytijd. Nu moet ik zeggen dat hij ook echt een droombaby was. Natuurlijk huilde hij wel eens, maar dan had hij echt last van iets.
Yulan heeft mij wat dat betreft geheeld en mijn kijk op zwangerschap en baby’s veranderd: waar ik eerst altijd een zenuwachtig gevoel kreeg van baby’s en ook het gevoel van ‘jeetje wat zwaar en heftig’, kreeg ik na Yulan meer dat gevoel van “ahhh zo schattig” en genieten. Hij is nu een dreumes en nog steeds geniet ik! Eylin is bijna vijf jaar en nog steeds een pittig, maar lief kind! Ok, ok, terrible 2’s is er niets bij, hahahaha…
Wat ik nieuwe moeders altijd wil meegeven is: volg jouw gevoel, volg je baby en laat niemand het beïnvloeden. En heb je een ‘moeilijke’ eerste baby? De tweede kan makkelijker zijn. Heb je bij je eerste iets gedaan wat je bij je tweede anders wilt doen? Gewoon doen. Laat niet de mom guilt toe: we doen allemaal maar wat!
CATHY
