Eén jaar geleden ging ik al puffend, maar vooral niets vermoedend naar een controle in het AMC. Ik was immers nog niet bij mijn doel: 36 weken. Ik had veel harde buiken, maar ach, die had ik al zo lang, toch? Eenmaal aan het CTG werd het voor mijzelf duidelijk dat de harde buiken wel wat vaker kwamen dan normaal en kon ik het niet meer verbloemen. Shittt, ik was pas 33+ zwanger. Het toegeven en het overgeven aan de contracties was een dingetje. Er werd snel besloten dat ik longrijping zal gaan krijgen en weeënremmers om hopelijk alles nog even te rekken. Toen dat er eenmaal in zat en het na een uur nog niet afnam, stonden de artsen naast me bed met de vraag: “Hoe snel kan je man er zijn?” Als je die vraag krijgt weet je genoeg…. “We gaan haar halen. We durven het risico niet meer aan.” En daar was je…. Mexx. Ons wonder.
En vandaag Mexx, ben je gewoon één jaar! Jeetje Mexxie één jaar, hoe dan? Het jaar is voorbij gevlogen en anderzijds ook weer niet. We hadden nooit durven dromen dat het de ‘tweede’ keer weer zou lukken. Weer zou lukken dat we een kindje mee naar huis mochten nemen. Maar je bent er, en je bent bij ons.
Lieve Mexx, je had een moeilijke start: geboren met 33 weken. Heel veel mensen zullen denken: “Woooooowwww, dat is echt veel te vroeg!” Maar weetje lieve Mexx, voor ons was het al heel ver. Natuurlijk had ik gehoopt dat je langer zou blijven zitten, warm en veilig. Maar elke dag boven de 24 weken was voor ons al winst. En moet je zien, je bent gewoon ‘pas’ met 33 weken geboren. Je hebt een tijdje in het ziekenhuis moeten liggen om groter te worden en dingen te leren. Zo vond je het in het begin heel lastig om te drinken en dan ook nog te ademen. Je hebt je moeder meerdere malen voorzien van een hartverzakking. Maar he, kijk je nu zitten. Eén jaar oud! Al met al heb je de ziekenhuisperiode heel goed doorstaan, want zo makkelijk was dat allemaal niet. Prikje hier, prikje daar, zuurstof, plakkertjes op de borst, slangetje in jouw neus en steeds vreemde gezichten om je heen. Gelukkig mochten papa en mama bij je zijn zo vaak als we wilden. Ook bleven we bij je slapen, zo was je nooit alleen.
Na een paar weken mochten we je dan eindelijk meenemen naar huis! Wat was dit fijn, maar ook heel spannend. Vertrouwen in jou krijgen zonder de zuster en dokter op de achtergrond, zonder de piepjes en controles. Je was zo’n tevreden baby’tje, ja ook jij had krampjes en baaldagen, maar buiten dat, was je chill. Wat genoten we van jou en vooral van het samen zijn met elkaar. Gewoon twee meiden thuis, hoe bijzonder.
In januari werd je opeens verkouden en benauwd. Eerst dronk je nog de flessen, maar binnen een paar uur deed je ook dit niet meer en werd je steeds zieker. RS was the name and the HELL. Lieve Mexx, je was zo ziek, wat voelden wij ons machteloos. Ja, jij was te vroeg geboren en je lag in het ziekenhuis, maar dit was om te groeien en bloeien. Nu was je echt ziek en dat was heftig. Onze dagen bestonden weer uit piepjes, plakkertjes en monitoren, alleen voelde het nu zo anders. Maar jeetje Mexx, je hebt het zo goed gedaan! Na een dikke week mocht je gelukkig weer mee naar huis. Je was nog niet de oude, maar je was ‘goed’ genoeg om met ons mee naar huis te mogen.
Toen we thuis waren, bleef je toch wel benauwd. Omdat ik die tijd ook gestopt was met borstvoeding hadden wij het idee dat je misschien wel koemelkallergie zou hebben, want tja, van het virus kon het toch niet meer zijn? In samenspraak met de kinderarts begonnen we met de pepti. Arm meisje, wat vond je dit vreselijk vies. Het wende voor je, maar de benauwdheid werd niet beter. Toen je er ook nog een griepje bovenop kreeg en de pepti helemaal weigerde, hebben je weer gewone melk gegeven. Alsof je uitgehongerd was, dronk je het gulzig op, maar je bleef benauwd. Weer naar de kinderarts, toch wel het vermoeden van ‘wellicht’ astma. Dat kunnen ze alleen nu nog niet bij jou testen. We kregen Ventolin mee naar huis en tja, that’s it. En ach Mexx, wat zijn we vaak in het ziekenhuis met je geweest, omdat je weer te benauwd was en wat extra’s nodig had. En wat is en blijft het naar om jou zo te zien. Maar ook zo super moeilijk voor ons om in te schatten wat nog normaal benauwd is en wat niet. Inmiddels lukt ons dat steeds beter.
En toen was het juni en kreeg jouw zus de waterpokken. Een dagje koorts en hangerig was ze, maar veder had je zus er niet zo’n last van. Een week later kreeg jij het natuurlijk ook, alleen dan wat extremer en dat is nog zacht uitgedrukt. Het was zo mega extreem dat er amper stukjes normale huid te zien was en dan vooral in je gezichtje. En arme Mexx, wat was je er ziek van. Wat wilde ik die stomme pokken graag van je overnemen om het je wat makkelijker te maken. Gelukkig gingen wij al vrij snel daarna op vakantie, daar waren we allemaal wel aan toe. Wel waren we een beetje zenuwachtig, aangezien we met de caravan gingen en jij nog nooit had door geslapen. Beetje lullig voor onze campingburen. Wonder boven wonder heb jij vanaf dag één doorgeslapen, 3,5 week lang ongestoord! Ook droogden jouw waterpoken mooi in en was je plotseling niet meer benauwd. We hebben je voor het eerst sinds tijden normaal horen ademen. Geen gepiep, geen gegrom, gewoon normaal. Hoe gek was dat? Want eerlijk Mexx, ik was gewend aan je gegrom. Ik heb de eerste dagen van de vakantie wel 100 keer gecheckt of je nog leefde. Je sliep gewoon door.
Eenmaal thuis waren we een stuk uitgeruster dan toen we heen gingen, al is een vakantie met peuter en baby gewoon heftig. De eerste nacht thuis, Mexx what’s gebeurd? Je pikte je oude ritme weer op. Twee keet wakker in de nacht. Wel tof dat je ons echt vakantie gunde, alleen had deze wel wat langer mogen duren. We waren net zo’n drie weken thuis en jij kreeg opeens allemaal uitslag. Het bleek eczeem… En ach, ach, meisje, wat had je daar last van. Krabben tot bloeden aan toe… Gelukkig is het nu aardig onder controle! Ik durf het bijna niet op te schrijven. Natuurlijk direct afgeklopt. Want dit was echt vreselijk. Alles, maar dan ook alles, hebben we geprobeerd. Om te beginnen zijn we weer gestopt met koemelk en gestart met geitenmelk. Ook kreeg je probiotica, vitamines en niem badjes. We smeerden vooral heel veel paraffie, wat jou hielp tegen de jeuk. Ja, we hebben je ook gesmeerd met hormoonzalf, maar dat hadden we liever niet. En vooral niet op je gezichtje waar het juist het ergste was. Maar wat moet, dat moet. Alleen probeerden we met al die andere dingen ook een soort van ‘verlichting of vermindering’ te geven. Ieder uur werd je wakker van de pijn en jeuk, het was intens. En als je denk dat je alles heb gehad, kwamen ook je tandjes door. Iets met spuitluiers en de boel kapot van beneden! Thank god, voor Calendula en Maïzena, want na een paar dagen was je onderkantje weer geheeld, want ook dit was er vreselijk aan toe. En als je hem al vergeten was, daar was weer die ellendige BENAUWDHEID! En zaten we naast de geitenmelk, probiotica, vitamines, niem, paraffine, calendula en maïzena ook weer aan de ventolinpuffer. En toen je moeder echt dacht: “Help!”, werd jouw eczeem ineens wat dragelijker en kon je de nacht weer slapen zonder je elk uur open te krabben. Nou ja, slapen, slapen? Laten we het zo zeggen: “Je pikte je oude ritme van twee keer per nacht wakker worden weer op.” En echt, ik kan je vertellen dat dat op dat moment voelde als uitslapen. Inmiddels voelt dat gewoon weer als ‘ik ben kapot’. Ohja, Pseudokroep kwam ook nog even langs! En op dit moment zitten we midden in de hand-, voet- en mondziekte (of andersom). Eerst jouw zus in lichte mate en toen jij. Jij zal Mexx niet zijn om het in ere te houden iedereen te overtreffen. Alles zat onder de rode bulten en blaasjes. Gelukkig wordt het nu minder maar man, man, man! We vinden je heus ook echt zielig genoeg als je de helft minder zou hebben.
lieve kleine Mexx, je kan wel zeggen dat jij het niet makkelijk heb gehad en nog steeds niet hebt. Ik vind het zo super stom om je de benaming ‘zorgenkindje’ te geven, maar op dit moment ben je dat ‘soms’ wel. Helemaal met je eczeem en benauwdheid geeft me dat kopzorgen. Hoe kan ik er nou voor zorgen dat jij je beter gaat voelen? Ach Mexxie, ik doe mijn best. Ik hoop dat alles wat we nu doen jou in elk geval verlichting geeft. Jouw eerste jaar lijkt nu alleen maar ellende als ik het zo terug lees! Dit was het gelukkig absoluut niet. Wat hebben we al een hoop mooie herinneringen gemaakt lieve Mexx! Ondanks alle stomme dingen, ben je voor ons de chillste baby (buiten de nachten om). Je bent zo’n vrolijk, lief, leuk meisje. Nu je kan kruipen, vermaak je je uitermate goed en ga je op onderzoek uit. Wat genieten we van jou en van je ontwikkelingen. Je bent dan wel te vroeg geboren, maar je doet aan niks onder kleine kanjer! Jij bent gewoon Mexx. Onze dappere en vooral stoere Mexx die de hele wereld rockt, ondanks de stomme dingen. We noemen je trouwens ook wel Bem Bem! Waarom, leggen we je nog wel eens uit.
Wat zal het fijn zijn als het je wat makkelijker afgaat vanaf nu. Dat verdien jij, en wij stiekem ook wel een beetje toch? Ons WONDER!
GABY (klik hier voor haar Instagram)
