Waarom wij het besluit hebben genomen om met het gezin te emigreren naar Spanje…

Ik ben Nicole en samen met mijn man en onze kinderen woon ik in Spanje. Zo’n beslissing neem je natuurlijk niet zomaar. Emigreren was stiekem altijd al een beetje een droom van ons. Ik zag mezelf als tiener al niet in Nederland blijven. Mijn man zag zichzelf ook meer in de zon oud worden. Toen we net samen waren, hebben was dit ook vaak een gespreksonderwerp. Maar je hebt je baan, je huis en echt actie ondernamen we nooit.

Maar toen gebeurden er dingen in het leven, die we helaas niet zagen aankomen. Ons leven in Nederland was de laatste jaren niet altijd even makkelijk. Een jaar voor de geboorte van onze twee mannetjes verloor ik mijn vader op 53-jarige leeftijd. En tegelijkertijd ging ook mijn eerste zwangerschap mis. Maar wat waren wij gelukkig met de geboorte van Quinn en Xem, onze eeneiige tweeling, een jaar later. Twee hele makkelijke mannetjes, die ons leven zoveel leuker maakten. De jongens waren 1,5 jaar toen het noodlot opnieuw toesloeg. Er werd longkanker bij mijn moeder geconstateerd. Zij was 50 op dat moment. Veel te jong. Vanaf dat moment kwam ons leven in een rollercoaster. Na de diagnose besloten wij binnen drie weken te trouwen. Want aan het idee dat ik zonder mijn vader moest trouwen, was ik al gewend. Maar het idee dat ik mijn bruiloft ook nog zou moeten vieren zonder mijn moeder, dat weigerde ik te accepteren. Dus drie weken later trouwde ik met de liefde van mijn leven, Roland. Een mooie dag, maar met ook heel veel verdriet. De diagnose van mijn moeder was dat ze nog zes tot twaalf weken te leven had… Een jaar later leefde ze nog. Maar dat jaar stond wel in het teken van ziekenhuizen en vooral in het teken van heel veel verdriet. Mijn moeder kon geen rust vinden in de wetenschap dat ze zou overlijden, zij kon niet meer genieten. Soms hoor je dat mensen na een dergelijke diagnose nog alles uit de resterende tijd proberen te halen, mijn moeder kon dat niet. Dus het was moeilijk. Om te vieren dat ze alsnog 52 mocht worden, gingen we samen naar Disneyland Parijs. Dat waren leuke dagen. Maar bij terugkomst kwam de volgende klap. Die avond dat we terugkwamen, werden wij opgewacht door mijn nichtje en kregen we het nieuws dat mijn tante, peettante van de kinderen, in het ziekenhuis lag na een beroerte. Zij was 42. Twee maanden later overleed ook zij. En vier maanden na het overlijden van mijn tante besloot ook mijn moeder het op te geven en door middel van euthanasie een einde te maken aan haar leven. Je kunt je ons verdriet misschien wel voorstellen.

En daarmee was het niet klaar. Mijn broer was 24 toen hij onze beide ouders kwijt was en kon dit niet verwerken. Hij kon het verdriet niet aan en besloot zijn toevlucht te nemen tot drugs. Daarna ging het bergafwaarts. En uiteindelijk leefde hij zelfs op straat. Ook dit was een moeilijke tijd. Want ik was niet alleen bezig met mijn eigen verdriet en het afhandelen van een negatieve erfenis, maar ook met het redden van mijn broer. Wat niet lukte. En wat weer een totaal ander verdriet en schuldgevoel met zich meebracht. Ik denk dat deze periode ook weer zo’n 1,5 jaar duurde.

Toen besloten wij dat wij het anders gingen doen. We kwamen in rustiger vaarwater en we besloten te gaan reizen en meer van het leven te gaan genieten. Want de mensen van wie ik het meeste hield, hadden die wens ook. Maar hebben nooit de mogelijkheid gekregen om het ook daadwerkelijk te gaan doen. Zij zeiden altijd: “Dat doen we later wel…” of “Dat komt wel…”. Maar later kwam nooit. En dat ging mij niet gebeuren. Ik wilde gaan leven en genieten. We maakten reizen naar Florida, gingen op een cruise door de Bahama’s, reisden door Zuid-Afrika, ontdekten het mooie Toscane en noem maar op. Van het leven genieten en tijd met elkaar is zo belangrijk. En dat hoeft natuurlijk niet altijd op een verre reis, dat kan ook dicht bij huis. Maar na ellende hadden wij dit nodig en wij vonden echt onze rust terug.

En zo kwam er een reis naar Lanzarote. Ik weet nog goed dat we op weg naar het strand waren, met Xem op mijn schouders en dat het ineens ter sprake kwam dat wij wel graag in het buitenland zouden willen wonen. Een wens die altijd wel was blijven sluimeren, maar inmiddels na de komst van de kinderen wel heel ver naar de achtergrond was verdwenen. Het kwam zomaar ineens ter sprake, zonder verdere bedoeling. De reactie van onze twee mannetjes verraste ons. Want zij zagen het wel zitten. En ineens durfden we wel weer te dromen over een leven in het buitenland. En gingen we de mogelijkheid serieus onderzoeken. En met het motto, het leven is veel te kort, dus waarom wachten, namen wij de beslissing te emigreren naar Spanje. Dat het Spanje moest worden, was vrij snel duidelijk. Want in Spanje voelden wij ons altijd het meeste thuis. Die herfstvakantie na onze zomer in Lanzarote, besloten wij op onderzoek te gaan in Spanje. Nog een keer serieus kijken of we hier wilden wonen. En dan kijk je ineens wel door hele andere ogen dan op vakantie. Want als je dan rondloopt in de supermarkt, mis je toch ineens van alles. En als je op huizenjacht gaat, verwacht dan geen mooie huizen met een mooi interieur zoals in Nederland. Maar na die herfstvakantie, wisten we het zeker. Zomer 2018 zouden wij gaan emigreren. Spannend was het wel. En dat jaar tot aan de emigratie ging echt niet vanzelf, want het zat vol hobbels. De verkoop van ons huis verliep niet vlekkeloos, het vinden van een huis in Spanje was niet makkelijk …. Het verdriet en de angst van de kinderen kwam toch soms wel even naar boven. Maar we maakten samen met de jongens de afspraak om niet op te geven. “Wij gaan het in ieder geval twee jaar proberen en na die twee jaar evalueren we opnieuw.” En zogezegd, zo gedaan.

Sinds Juni 2018 wonen wij in Spanje en genieten we van de Spaanse zon. Het leven loopt soms niet altijd zoals je verwacht, maar het heeft ons nu wel hier gebracht. Wij leven echt in het nu en wat er over een paar jaar komt… Dat zien we dan wel weer. Maar voordat het nu helemaal als een sprookje klinkt, ons leven hier in Spanje is ook echt niet altijd perfect hoor. En met twee kids op een Spaanse school en de hele Spaanse mentaliteit maken we echt altijd genoeg mee. Dus superleuk dat ik daar nu over mag schrijven voor Kids & Kurken.

 NICOLE