Mijn limd zit in groep 8 en doet aan mediaten. Dat betekent sat ze de jongerenl kinderen meehelpen met het oplossen van ruzies op het schoolplein. Als ze er echt niet uitkomen, mogen ze hulp inroepen van de pleinwachten natuurlijk. Ik ben zo enthousiast omdat ze op een heel bewust niveau leren bedenken welke stappen ze moeten nemen: om de beurt praten, elkaar uit laten praten, luisteren naar elkaar, zo leer je ook weer zelf hoe je ruzies kunt oplossen. Ik geloof echt in peergroups, dat je meer aanneemt van je leeftijdsgenoten en dat dat meer beklijft (dan dat volwassenen van alles roepen). Ze vinden het supercool. Ze lossen het wel even op. De schijnbare achteloosheid waarmee ze uitlegt dat je echt geen ruzie oplost door tegen de ander te schreeuwen, terwijl vanmorgen de borstel door de kamer ging omdat haar haar niet volgens haar normen in een staart wilde, dan gniffel ik wat
Maandag
Twee vriendinnen, F en J, komen mee uit school. Bij mijn vraag: “Hoe was jullie dag?“, was het vooral: “Mam, laat ons even”. Waar de dames meestal kletsen en giebelen, was het nu stil en zaten ze onder het drinken ieder op hun telefoon…. Er bleek geen zinnig woord mee te voeren. Ik denk dan: “Moet ik er iets mee? Zeggen dat de telefoons weg moeten?”. Maar toch, gezelligheid kun je niet dwingen. Dus maar even laten die dames. Voor het werk moest ik nog even weg, dat was geen probleem. Hetzelfde riedeltje als altijd afgedraaid: “Niet zomaar de deur open doen, even checken wie er voor de deur staat”. En ga zo maar door…. Na driekwartier was ik terug. De dames verdwenen naar boven en er zat weer leven in, YES! Het klonk gezellig en uiteraard aten de meiden weer mee. Dat zijn altijd enorm leuke momenten waar ik zo van geniet. Dan vertellen ze vaak over de klas, wie op wie reageert, wat ze leuk en stom vinden en wordt er een theater opgevoerd. Pak drinken en popcorn en ik heb mijn eigen theater in de woonkamer. Hilarisch als ze elkaar mega over the top nadoen, elkaar plagen en uitdagen. Voor F en J opgehaald worden, wordt nog even een tiktok gemaakt, met een dansje waar behoorlijk hard op geoefend is.
Bedmomentje
“Mam….we gaan even kletsen over vroeger. Wat zijn de grootste verschillen tussen toen jij jong was en nu? Noem er vijf” (Ze is van de getallen en feitjes). Ik begin over haren, gepermanent en getoupeerd haar met heel veel haarlak en dat nu gezonde lokken mooi zijn en zeker geen permanentje. “Hahahahah had jij dat?”. ”Uuuh ja…. Lach niet!”, antwoord ik. En dan muziek. “Als mijn lievelingsliedje langs kwam op de radio, dan deed ik snel een cassette erin. Hup, opnemen. Als ik pech had, kletste zo’n stomme presentator door het eind van het liedje maar…. Dan had je hem wel. Nu kun je overal muziek opzoeken op het moment dat jij wil en wenst”. Dit leidt uiteraard tot de discussie van het ontzettend oneerlijke feit dat ZIJ nog geen spotify betaald heeft en als ze naar de middelbare gaat, ze heel lang moet fietsen (maximaal een kwartier) zonder muziek. “Pffff….. Schatje, zit je al op de middelbare? Fiets je wel eens alleen?”. Tijd voor wat pedagogische interventie: “Luister popje, ALS JE TWAALF BENT dan worden dingen anders en niet eerder!”. Zo ben ik mooi onder de andere punten uitgekomen, want het was serieus bedtijd.
Zaterdagavond
Vriendlief Ed is bij mij. Hij krijgt een telefoontje van zijn zoon van 17 jaar. “Pap, even Facetimen, want ik moet een blouse strijken, maar ik weet niet hoe het moet”. En daar gaan ze. Men neemt de strijkbout, stopcontact en strijkplank! Paps legt stap voor stap uit hoe de blouse er goedgestreken uit komt. “Je legt je blouse eerst zo op de strijkplank. Dan strijk je er rustig overheen. Dan zet je de strijkbout even weg, verleg je de blouse”. En zo waar, na 10 minuten is zoon klaar zonder een aangebrande blouse. Hij kan op stap. Nog even kletsen en dat is zo grappig om aan te horen! Puber krijgt een compliment. “Jongen, ik merk dat je goed nadenkt en niet met iedereen meedoet”. Ondertussen moppert puber door en 5 seconden later valt het kwartje: mijn vader zegt iets aardigs en bedoelt het ook nog zo! Murmelmurmel. “Ja, ja, ja, dank je en weet je pap….”. Dan komen de echte verhalen. Een ruzie tussen vrienden waar hij tussen was gesprongen. Uiteindelijk dacht hij dit zoeken jullie zelf maar uit. “Waarom vertel je me dat niet meteen dan?”, zeft mijn vriend. “Ja maar pap, ik kan niet alles vertellen en je hoeft je er niet mee te bemoeien hoor”, antwoordt zoon. “Neeeeeeeee, dat doe ik ook niet, maar het is wel handig om te weten! Vertel het gewoon. Je kan het gewoon delen!”, gaat manlief weer. “Ja, ja, ja, maarre, ik moet nu gaan. Kun je nog even geld overmaken?”. Zijn zoon komt ter zake. “Ok… Maar wat is met je zakgeld gebeurd dan?”, vraagt papa na. “Ik had boodschappen gehaald en nu is het op. Van de week was je veel weg voor je werk weet je nog?”.”Zeg dat dan! Daar krijg je geen zakgeld voor. Dat is slim en tof van je, maar mag je zeggen!”, sluit mijn vriend af.
Wat later op de avond. Een vriendinnetje zit op de trap. “Heeee, waarom ben je niet boven met de andere meiden?”, vraag ik. Huilen. “Ik heb vaak ruzie met mijn vader en moeder en dat vind ik niet leuk!”.”Nee meis, dat snap ik. Weet je ook waarom?”. “Nee, maar ik zeg dan dingen die ik niet meen, maar dan hebben we al ruzie!”. Aan vriendinnetje uitgelegd dat als je 11 jaar bent er vaak storm in je hoofd is. Je weet niet waarvan of waarom, maar het gebeurt. Vooral vader en moeder kunnen dan precies die dingen zeggen die je nog bozer maken. Dat gebeurt Ed ook, dan is het niet goed als ik niet reageer, of rustig en redelijk ben of juist boos. Niets is goed. Die storm moet overwaaien en pas dan is er weer ruimte. “En het is makkelijker om dit tegen mij te zeggen dan tegen je eigen ouders. Ik ben namelijk je mama niet. Klopt het dat je papa en mama eigenlijk lief vindt?”, vraag ik. “Jaaaaa…. antwoordt ze en toen kwamen er nog meer tranen! Ik hen afgesproken dat ik haar moeder even app met dat haar dochter haar heel lief vindt. En toen huppelde ze naar boven om lekker met de andere twee geiten te grappen! Hoezo moodswing?
MARIJE
