“Het is een faaaaase, het is een faaaaase!” Hoe vaak ik deze mantra al niet heb geroepen sinds ik moeder ben. Ik roep het om alles goed te praten. Mijn baby huilt de hele dag; “het is een faaaasse!” Mijn peuter gooit zijn doperwten tegen de muren; “het is een faaaaase!” Mijn kleuter wil alleen in fluoriserende glitter jurken naar school; ‘het is een faaaaase!’ Als je in zo’n fase zit denk je dat je er nooit meer uitkomt, ben je bang dat je kind altijd die terroriserende etter blijft. Maar inmiddels weet ik beter. Het gaat allemaal over. Ooit. Ik zeg het nu ook tegen de ploeterende moeder met huilende baby in een draagzak, tegen de vader die maar rondjes loopt met de kinderwagen, tegen de moeder met een stampende peuter in de supermarkt, tegen de vader met de vlekken van het spinaziehapje op zijn overhemd. Het gaat over!
Ik vond de fase van ‘de huilende baby die net te groot is om dutjes op je borst te doen, maar net te klein om al wat te spelen’ heel pittig. De baby wil van alles, maar kan precies niks. Baby gefrustreerd, jij oververhit en gefrustreerd. Deze fase vond ik lang duren. En niet leuk. De fase dat mijn dochter iedere dag als een soort dragqueen on drugs naar buiten wilde, vond ik wel leuk. Ik genoot ervan om te zien hoe zij haar eigen stijl ontwikkelde. Haar stijl was niet mijn stijl en ook niet altijd passend bij de gelegenheid (denk in je Elsa jurk met knipperlichtjes en roze plastic klepperhakken naar een ziekenhuiscontrole), het was wel vrolijk en gezellig. Ze wil nu steeds meer zwart en tijgerprint aan, dus deze hysterische fase is helaas ook weer definitief voorbij.
Een fase die ik ook niet mis, is de fase van de driftbui. Liggend in de supermarkt, liggend in een bushokje, liggend voor de klas van je zus, liggend voor mijn fiets. En dit alles onder luid gekrijs en dramatisch gegil. Mis ik niet. Missen mijn buren ook niet, denk ik. Hij had ze namelijk ook om 2.30 in de nacht, omdat hij geen beschuitje met hagelslag mocht. Stomme moeder. En dan de volgende ochtend schaapachtig grijnzen naar de buurman. ‘Het is een fase he’.
De fase waarin we nu zitten, had ik ook nog niet veel over gehoord. Mijn zoon zit in de fase ‘ik wil eerst, ik wil vooraan, ik wil het nu, jij moet luisteren, ik wil het meest, mijn zus mag niks, jij bent alleen mijn moeder, en ik dram totdat iedereen gek van mij wordt, want ik heb ineens testosteron’. Pittig, zeg ik je. Mijn dochter zit in de fase ‘ik denk dat ik al 16 ben, jij snapt er niks van, maar je moet wel alles voor mij doen, want jij bent mijn bediende, ik wil alles in tijgerprint, ik stamp naar boven als ik iets niet mag, en gil daar hard bij, en ik luister nergens naar, want eigenlijk ben ik al een puber’. Ook pittig. Deze twee fases in combinatie met elkaar zorgt ervoor dat wij met zijn allen al ruzie hebben om 7.15 uur. Doodvermoeiend.
Het houdt me op de been dat ik weet dat dit weer een fase is. En dat ook dit ophoudt. En dat ik bij de volgende fase denk, ooooh zo erg was die fase niet. Dat hou ik mij dan maar voor. Het is een fase. Het is een fase.
In welke fase zit jij?
X
MARLOES (klik hier om haar Instagram te ontdekken)
