29 oktober 2018
Ik moest al vroeg in het ziekenhuis zijn. Ik was één van de eerste die geholpen zou worden. Een paar dagen daarvoor hadden we op de echo gezien dat er geen hartslag was. Ik was rond de 8 weken zwanger. Rond 6 weken had ik de hele dag geen zwangerschapsklachten. Omdat ik eerder een miskraam heb gehad, was ik hier erg alert op. Dit had ik met mijn man gedeeld. We wisten dus allebei dat het waarschijnlijk niet goed zou zijn bij de echo, maar toch komt het binnen als het dan toch echt zo blijkt te zijn.
De curettage was goed gegaan. Het bloedverlies viel mee. Zodra ik zou kunnen plassen mocht ik naar huis. Gelukkig kon ik snel plassen en mocht ik begin van de middag weer weg. Thuis gekomen heeft mijn man mij verzorgd en onze zoon, toen 2.5 jaar, opgehaald bij mijn moeder. De emoties had ik redelijk onder controle. Alleen de vraag waarom, bleef door mijn hoofd spelen. Waarom nog een keer? Met goede hoop gingen we het weer proberen.
11 mei 2019
Het is zaterdag en vandaag vieren we Moederdag. Zondagochtend is onze zoon niet thuis, omdat mijn man en ik vanavond allebei een vrijgezellenfeest hebben, dus we vieren het vandaag. Voordat ik ontbijt op bed krijg, doe ik een zwangerschapstest. Ik ben een paar dagen over tijd. Ik geloof er niet zo in, maar omdat we vanavond een vrijgezellenfeestje hebben en er alcohol gedronken gaat worden, wil ik het toch even zeker weten. Tot mijn verbazing staat er dat ik 1-2 weken zwanger ben. Het is niet in woorden te beschrijven hoe blij we zijn! Maar tegelijkertijd ben ik ook bezorgd. We hebben al twee keer een miskraam gehad. Zou het deze keer wel goed gaan?
Eerste echo: rond de 10 weken zwanger
Ik ga in de middag naar de wc. Daar ontdek ik rood-bruine afscheiding, veel ook. Ik raak in paniek! “Is het weer niet goed? Gaan we weer een miskraam krijgen?” Ik bel de verloskundige. Ik kan net mijn verhaal vertellen voordat ik in huilen uitbarst. Gelukkig kan ik binnen een uur terecht voor een echo. Fit uur duurt voor mijn gevoel ongeveer een dag. Ik bel mijn moeder of ze op mijn zoon kan passen als ik naar de verloskundige ga. Dit lukt. Als ik bij mijn moeder aankom, kan ik niet meer stoppen met huilen. Ik ben zo bang dat dit weer misgaat. Mijn zoon zegt steeds ‘sorry mama’, omdat hij denkt dat hij iets fout heeft gedaan en ik daarom huil. Ik probeer hem te vertellen dat ik niet boos ben op hem. Mijn moeder besluit met me mee te gaan naar de verloskundige. Ik vind alles prima en kan niet zo goed meer nadenken. De verloskundige vraagt of ik een inwendige of uitwendige echo wil. Ik zeg gelijk: “Inwendig, dan kunnen we het gelijk goed zien”. Gelukkig zien we gelijk een hartslag! Pfff, zo blij dat jij er nog bent! Met een gerust gevoel kan ik weer naar huis.
Verder verloopt mijn zwangerschap goed. Wel heb ik een onderbuikgevoel. Ik bid elke avond of jij gezond geboren mag worden…. Als ik 15 weken zwanger ben, doen we een pretecho. We zien dat jij een jongen bent! Wat zijn we blij! Een broertje voor onze zoon, een speelmaatje! We kunnen ons geluk niet op! We houden het geslacht nog even geheim, zodat we lekker samen kunnen genieten van dat we nog een zoon mogen krijgen. Je staat prachtig op de 3D-foto’s. We zijn helemaal verliefd! Je lijkt sprekend op je broer!
Maandag 5 augustus 2019: 16 weken en 6 dagen zwanger
De hele dag heb ik veel afscheiding. Dit kan tijdens de zwangerschap, dus ik maak met niet gelijk zorgen.
Maandag op dinsdagnacht
Ik word wakker en ga naar de wc. Mijn onderbroek is wat nat en ik doe een schone aan. Op dat moment heb ik geen zorgen en ga ik verder slapen. Rond half 7 word ik wakker. Mijn onderbroek is weer helemaal nat. Dit vind ik raar en ik bel de verloskundige. Ik mag gelijk komen en moet de natte onderbroek meenemen. Ik begin me nu wel zorgen te maken, maar hoop dat de verloskundige zegt dat er niets aan de hand is. Mijn man blijft bij onze zoon en ik ga naar de verloskundige. Eenmaal daar neemt ze een kweekje en maakt ze een echo. Dit blijkt allebei niet goed te zijn. Op de echo en het kweekje is te zien dat het vruchtwater is en dat er veel minder vruchtwater is dan de vorige echo. De verloskundige verwijst me door naar het ziekenhuis. Ze belt om te vragen hoe laat ik terecht kan. Degene aan de andere kant van de lijn vertelt dat ik over 1.5 uur kan komen. Ik zeg dat ik echt niet zolang kan wachten! De verloskundige speelt dit door, waarop degene aan de andere kan van de lijn zegt: ‘Met 17 weken zwangerschap doen we echt niets hoor’. De grond zakt onder mijn voeten vandaan… Ze wist niet dat ik haar ook kon horen. Ik wil naar huis, naar mijn man en hem vertellen dat het niet goed is.
Van hoe ik thuis gekomen ben en hoe ik het aan mijn man heb verteld, weet ik niet meer. We zijn in de auto gestapt en hebben mijn zoon naar het kinderdagverblijf gebracht. Mijn man kwam terug in de auto en zei: ‘Het is niet goed he An?’ Ik wist niets meer. Ik wilde zo graag naar het ziekenhuis en horen dat het toch nog goed zou komen. We waren veel te vroeg in het ziekenhuis en moesten in een kamertje wachten. De minuten duurden uren. Volgens mij hebben we de hele tijd samen naar de klok en de deur zitten te kijken met de hoop dat er iemand binnen zou komen.
De verpleegkundige kwam ons eindelijk halen. We moesten naar een andere kamer. De zaalarts legde ons uit wat ze ging doen: een echo maken en een kweekje nemen om te testen op vruchtwater. Als dit positief was, ging ze de gynaecoloog erbij halen. Als ze dit dus zou gaan doen na de echo, wisten we zeker dat het foute boel was en dat ze met 17 weken niets voor ons zouden doen… Na het onderzoek is het enige wat ik heb gehoord: ‘Ik ga de gynaecoloog erbij halen’. Mijn man en ik hebben samen heel hard gehuild toen iedereen uit de kamer was. Na een paar minuten kwam de gynaecoloog binnen en deed dezelfde onderzoeken nog een keer die de zaalarts ook al heeft gedaan. Daarna gingen we met z’n allen weer naar het eerst kamertje. De gynaecoloog nam alle tijd voor ons en onze vragen. Ze konden niets meer voor ons en onze kleine man doen. De kans op overleven van onze zoon was 1%, onze wereld stortte in… Zonder vruchtwater was er voor een kindje in de buik, van 17 weken, geen kans op ontwikkeling en op groei. Ik wilde naar huis, zo snel mogelijk. De volgende afspraak werd gepland op donderdag. De gynaecoloog vertelde dat in deze situatie kindjes tussen de twee en vijf dagen nadat het vruchtwater was gebroken, werden geboren. Ik kon me er nog niets bij voorstellen en hield met toch nog vast aan die 1% overlevingskans.
Eenmaal thuis wist ik niet wat ik met mezelf aan moest. Mijn man belde mijn moeder om te vragen of ze wilde komen. Ze hoorde al aan zijn stem dat er iets aan de hand was. Bij de vraag wat er aan de hand was, brak mijn man en moest hij huilen. Ik vertelde mijn moeder dat het niet goed was met de baby. Ze kwam gelijk onze kant op. Ik vertelde haar wat er gebeurd was, terwijl ik dacht dat ik het over iemand anders had. Het was zo onwerkelijk. Ik weet niet meer goed hoe de dag verder is verlopen. Het was een waas. We zijn aan het eind van de dag naar mijn schoonouders gegaan om het te vertellen. Ook lieten we mijn zus en twee schoonzusjes langskomen om het te vertellen. Het was zo raar om te vertellen terwijl je zelf nog niet eens besefte wat er aan de hand was. Een aantal reacties waren: ‘Dat meen je toch niet?’. Ik snapte de reactie, maar wat dacht je? Dat ik je voor de grap vertelde dat ons kindje waarschijnlijk dood ging? Ik appte mijn vriendin met het ongelofelijke verhaal. Ze bedacht zich geen moment, stapte in de auto en stond binnen een half uur bij mij op de stoep. Dit was zo superfijn! Er waren geen woorden voor dit soort vriendinnen. Dit was echt wat ik nu even nodig had. Zo fijn! De rest van mijn gezin hebben we op de hoogte gesteld via de app. Er kwamen uiteenlopende reacties, medeleven, verbazing, maar ook bemoeienis (met de beste bedoelingen, maar niet heel handig), zoals ‘Je moet naar een ander ziekenhuis’ of ‘Je moet naar het buitenland, daar kunnen ze wel wat’. Alle reacties waren met de beste bedoelingen, dat weet ik, maar ongevraagd advies in zo’n situatie maakte mij nog meer onzeker. “Zou er dan toch een kans zijn? Zouden ze in het ziekenhuis het toch niet bij het rechte eind hebben?” Ik en mijn man wilden alles doen om onze zoon te redden. Er was alleen niets wat we konden doen om hem te redden…
WORDT VERVOLGD…
ANGELA
Lieve schat, zo heftig….
bij familie gebeurde dit ook, na wat een miskraam leek was er toch een vruchtje. Maar ook vruchtwaterverlies. Ze heeft toen weken in een streekziekenhuis gelegen met volledige bedrust. Met 24 weken mocht ze eindelijk naar een academisch ziekenhuis. Uiteindelijk werd met 32 weken een klein kindje geboren. Dit kindje kreeg ook een infectie, maar haalde het. Iedereen was bezorgd over mogelijke gevolgen voor zijn toekomst. Maar dat kleine jongetje zat later op het vwo en een volledig gezonde vent!