Eerder schreef ik HIER een blog over mijn fantastische badbevalling. Maar hoe heb ik mij daar tot in de puntjes op voorbereid? En hoe heb ik er zoveel mogelijk voor gezorgd dat het een positieve ervaring werd? Ik hoop dat ik je met mijn blog kan inspireren.
Allereerst even een disclaimer: alles wat ik schrijf, is vanuit mijn eigen beleving. Het is niet mijn bedoeling om mensen te beschuldigen van slechte zorg. Wat ik schrijf, gaat over mijn eigen ervaring, hoe ik dit heb beleefd en nog steeds beleef. Het gaat over mijn eigen angsten, mijn eigen visie en mijn eigen manier om met het huidige zorgsysteem om te gaan als het aankomt op geboortezorg.
Zwangerschappen, bevallingen, baby’s, al jaren ben ik ermee bezig. Ik raak vertederd door mooie zwangere buiken, ik vind het magisch om een baby te voelen schoppen in een buik, ik kijk veel bevallingsfilmpjes (wat zijn ze prachtig!) en ik ben verliefd op alle baby’s.
September 2016
Ik ben bij de bevalling van mijn zusje: wauw! Aan de ene kant onwijs mooi en wat ben ik trots op mijn zusje dat ze deze klus heeft geklaard. Aan de andere kant ontstaat er bij mij een trauma: angst voor zorgverleners en dan met name als het gaat om bevallen. Want als ik eerlijk en kritisch ben: in mijn optiek komt er in sommige gevallen echt psychisch en lichamelijk geweld kijken bij een bevalling, toegebracht door zorgverleners, zonder dat zij dit zelf doorhebben, want “ze hebben jouw baby en jou gered”. Hoeveel trauma’s zijn er ontstaan bij vrouwen, doordat ze tijdens hun bevalling het gevoel hebben gehad dat ze totaal geen controle hadden? Toucheren zonder toestemming van de barende vrouw, aandringen op een ruggenprik (“Je gaat het echt niet volhouden”), de ontsluiting gaat niet snel genoeg volgens het protocol en er worden weeënopwekkers toegediend (“Je houdt al 12 uur deze kamer bezet”), nog niet mogen persen met volledige ontsluiting, omdat de zorgverlener er nog niet klaar voor is (“Oh, nu krijgt je kind het benauwd, ik moet een knip zetten en de vacuümpomp gebruiken”) en op je rug moeten liggen, zodat de zorgverlener ‘er goed bij kan’. En nee, moeders mogen niet zeuren of klagen achteraf, want “je hebt toch een gezond kind, dat is alles wat telt”. En dat gaat er bij mij dus niet in. Er mag dan misschien een taboe op rusten, maar ik vind dat de gezondheid van de baby EN hoe de moeder de bevalling psychisch en lichamelijk beleeft, even belangrijk zijn.
Voordat ik dus überhaupt zwanger ben, ben ik al bezig met hoe ik zou willen bevallen als het zover is. Wat is er mogelijk? Wat wil ik perse wel? Wat wil ik perse niet? Wie wil ik bij mijn bevalling hebben? Wie wil ik er juist niet bij hebben? Waar wil ik bevallen? In geval van nood, welk ziekenhuis is dan wel een optie voor mij? En naar welk ziekenhuis wil ik absoluut niet? Je kan niet vroeg genoeg beginnen, zullen we maar zeggen. En gelukkig vindt mijn man Gert-jan het allemaal prima.
5 april 2019
Hoera! Een positieve zwangerschapstest! Eindelijk, na ruim een jaar oefenen, is het zover: we krijgen een baby! Als we met 6 weken zwangerschap een kloppend hartje op de echo zien, kan ons geluk niet op! Het is echt! Nu kan ik helemaal los gaan op de voorbereiding van mijn bevalling. Met veel zorg kies ik een verloskundigenpraktijk uit. Een praktijk met een visie die aansluit bij mijn visie: uitgaan van de wensen van de zwangere en barende vrouw, veel persoonlijke en warme aandacht en erg betrokken bij de zwangere vrouw. Maar in mijn beleving is een verloskundige alleen niet genoeg. Al een hele tijd volg ik een doula op social media. Wat zou ik haar graag als doula tijdens mijn zwangerschap en bevalling willen. Ik stuur haar een bericht en twee weken later zit ze bij ons aan de eettafel. Wat fijn dat zij onze doula wil zijn!
Tijdens de zwangerschap bereidt Annelies ons met veel informatie voor op de bevalling. Kennis is macht. Met veel kennis, kan ik nog beter zelf keuzes maken. Zij bevestigt dat mijn ideeën en wensen rondom mijn bevalling helemaal niet raar zijn. Zo wil ik graag thuis in bad bevallen, wil ik bewegingsvrijheid, zelf mijn houdingen kunnen kiezen, zoveel mogelijk rust en ontspanning, geen tijdsdruk, absoluut geen knip, geen oxytocineprik om de placenta te laten komen en wil ik zo lang mogelijk de navelstreng aan de placenta laten zitten. Annelies is eigenlijk de enige die mij bevestigt in mijn visie, ideeën en wensen. Want wat heb ik veel weerstand ervaren, veel sceptische reacties en mensen lachten me uit. Ze zeiden letterlijk: “wacht maar tot het zover is”, “je hebt over je bevalling niets te zeggen”, “je weet nooit hoe een bevalling verloopt”, “je hebt geen controle” en “vertrouw op de verloskundigen en artsen, zij weten wat goed voor je is”. Ik kon (en kan) hier zo ontzettend boos om worden. Waarom zou ik niets over mijn bevalling te zeggen hebben? Het is toch mijn bevalling, mijn lichaam en mijn kind? Waarom zou ik geen controle hebben? Juist een heel goede voorbereiding, waarin ik al mijn opties verken, al mijn keuzes naast elkaar leg, mij helemaal verdiep in hoe mijn lichaam werkt nu tijdens de zwangerschap, maar ook tijdens een bevalling, dat maakt toch juist dat ik controle heb? Waarom zou ik nooit kunnen weten hoe een bevalling verloopt? Juist die heel goede voorbereiding zorgt er toch voor dat ik heel goed weet wat ik kan verwachten, wat er ook gebeurt? En waarom zou ik blind moeten vertrouwen op de verloskundigen en artsen? Ik ken mijzelf en mijn lichaam beter dan wie dan ook, dus ik wil juist blind vertrouwen op mezelf en niet op iemand in een witte jas die zichzelf een goede zorgverlener vindt, omdat hij of zij de regels en protocollen goed naleeft.
Ik verdiep mij in mijn rechten. Ik lees de hele website van Stichting Geboortebeweging. Ik ga op zoek naar positieve bevallingsverhalen. Zo leer ik dat protocollen en richtlijnen een adviserende functie hebben en absoluut geen wet zijn en – misschien nog wel belangrijker – dat je altijd jouw recht op lichamelijke integriteit behoudt, wat er ook gebeurt. Ik leer over de werking van hormonen, over oxytocine, endorfine en adrenaline. Ik lees over hoe ik mijn kind heel diep in mijn bekken kan krijgen. Ik verdiep me in verschillende mogelijke scenario’s over hoe mijn bevalling zou kunnen verlopen en hoe ik hiermee om zou willen gaan. Met vertrouwen in mijn lichaam en in mijn mindset, voel ik mij steeds zekerder en sterker in de keuzes die ik maak. Steeds meer dringt het tot me door dat het allerbelangrijkste is dat ik mij heel veilig voel tijdens de bevalling. Hoe veiliger ik mij voel, des te meer ontspannen ik zal zijn, hoe beter de hormonen hun werk kunnen doen, hoe sneller de ontsluiting zal vorderen en hoe vlotter de uitdrijving zal gaan. Iets wat ik niet zelf verzin, maar wat ook al vaak genoeg bewezen is.
Ik schrijf een heel uitgebreid geboorteplan, dat door onze doula Annelies helemaal gefinetuned wordt. Een geboorteplan met daarin meerdere scenario’s. Een scenario voor een thuisbevalling, een scenario voor een ziekenhuisbevalling, een scenario voor een (spoed)keizersnede, wie ik bij mijn bevalling wil hebben, wat ik wil met de placenta, wat ik wil met eventuele bijvoeding en dat elke interventie die wordt overwogen niet wordt uitgevoerd zonder mijn expliciete toestemming. Ik kies er bewust voor om mijn geboorteteam klein te houden: Gert-jan, onze doula Annelies en een verloskundige van de verloskundigenpraktijk. Hoewel ik alles formuleer als wensen, omdat het doel is dat ik graag een fijne samenwerking wil tussen mij en de zorgverleners, zullen het eisen worden als er niet mee akkoord wordt gegaan. En hoe kan het ook anders: tijdens het bespreken van het geboorteplan bij één van de verloskundigen, stuit ik op weerstand. Zoveel weerstand zelfs, dat de verloskundige letterlijk zegt dat ze geen dode moeder wil. Woedend ben ik. Hoe durft ze?! En eigenwijs als ik ben, denk ik ook: “Wat jij ook zegt, ik ga het op mijn eigen manier doen, met of zonder jou.” Ik voel dat ik op mezelf ben aangewezen. Mijn lichaam is degene die het klusje moet klaren. Ik ben degene die ermee om moet gaan. Een wijze vrouw zei eens tegen mij: “Moeder Natuur doet het allemaal, jij moet het opvangen”. En zo zie ik het ook. De manier waarop ik het zal opvangen, daarin zit de voorbereiding voor mij. “Wat vind ik belangrijk?” en “Hoe zorg ik ervoor dat ik dichtbij mezelf blijf?”. Dat is waar mijn hele voorbereiding in de kern om draait. Hoe mijn bevalling zal verlopen, dat weet niemand, maar hoe ik ermee om zal gaan, daar heb ik mij tot in de puntjes op voorbereid.
Mijn gewenste thuisbevalling werd een ziekenhuisbevalling, Tobian werd met 36 weken geboren en mijn geboorteteam was ineens niet meer klein met een arts, twee verpleegkundigen en geen eigen verloskundige. Toch hield ik het vertrouwen in mezelf. “Wat er ook gebeurt: ik ga het op mijn eigen manier doen, ik weet wat ik wil, ik weet wat mijn lichaam kan, ik voel me veilig bij mezelf, bij Gert-jan en bij onze doula Annelies. Ik ben baas over mijn eigen lichaam, ik ben autonoom en ik heb vertrouwen”. En precies zo zal ik het de volgende keer weer doen.
Mijn belangrijkste tips? Lees je in (kennis is macht), ga op zoek naar positieve bevallingsverhalen, neem een doula in de arm, verdiep je in mogelijke bevallingsscenario’s, ken je rechten, laat je niet afschepen als een zorgverlener zegt: “Dit doen we, omdat het protocol is”, schrijf een uitgebreid geboorteplan, leer je lichaam goed kennen en heb vertrouwen in jouw kunnen.
You go, momma!
ESTER
