Wat heb ik veel bevallingsverhalen gelezen tijdens mijn zwangerschap. ‘Gewone’ bevallingen zijn niet interessant om te plaatsen, dus je leest altijd twee uitersten: of je zit op een enorm roze wolk of je belandt in een postnatale depressie. Ik ging dus mijn bevalling in met een bepaalde verwachting: de grote roze wolk en liefde op het eerste gezicht.
We hadden een geplande keizersnede, mochten zelf de datum kiezen en wisten dus wanneer Evy geboren zou worden. Heel bijzonder vond ik dat. Eenmaal op de operatiekamer werd Evy snel geboren en voor het schermpje gezet zodat wij haar konden zien. Wat er toen door me heen ging zal ik nooit vergeten. “Wie is dit kindje? Heeft zij 9 maanden in mijn buik gezeten? Heb ik haar gemaakt? Dan zou ik haar toch moeten herkennen of in ieder geval iets van een connectie moeten voelen? Ze heeft blond haar, mijn kindje kan helemaal geen blond haar hebben. Het is dat ik haar geboren heb zien worden, anders had ik ook geloofd dat ze bij de vrouw in de operatiekamer hiernaast hoorde”. Niet bepaald de liefde op het eerste gezicht waar ik zo veel over gelezen had en die ik dus verwacht had.
Ze werd op mijn borst gelegd en natuurlijk vond ik haar lief, want pasgeboren baby’tjes zijn lief. Maar was het mijn kindje? Nee, dat voelde ik niet zo. Misschien kwam het omdat we ons zorgen maakten om haar enorm scheve gezicht (hier kan je lezen hoe dat afgelopen is) of door de keizersnede? Vanaf het moment dat Mike Evy vast had, zag ik in zijn ogen dat hij wel direct verliefd op haar was. Bijzonder hoe je dit allebei zo anders kunt ervaren. Dit stelde mij gerust, bij mij kwam het vast ook wel. De dag ging snel voorbij. Zoveel drukte om ons heen, dingen die geregeld moesten worden en allerlei bezoek.
‘s Avonds had ik rust. Mike was ook naar huis en ik was de hele nacht met Evy. Ik vocht tegen mijn slaap, want ik wilde de hele nacht naar haar kijken en haar knuffelen. De verpleegkundige legde haar steeds in haar bedje, want ze vond dat ik moest rusten. Zodra ze weg waren, pakte ik haar direct weer bij me. Ik weigerde haar alleen te laten liggen (ze is nu bijna twee jaar en dat doe ik dit nog steeds niet, haha). Toen voelde ik het opeens, waar iedereen het over had. “Gelukkig, er is niks mis met me”.
Vanaf dat moment is de liefde voor Evy dagelijks gaan groeien. Ze is inmiddels bijna twee jaar en nog steeds hou ik iedere dag meer van haar. Wellicht denk je van te voren dat liefde een maximum kan bereiken. Maar de liefde voor je kind heeft geen grens. Door veel gesprekken te voeren op Instagram weet ik dat veel moeders dit ook hebben, maar hier niet voor uitkomen. Ze schamen zich er voor en denken dat er iets mis is. Want je hoort direct verliefd te zijn op je kindje. Dat horen en lezen we namelijk overal. Maar ik schaam me niet, dit is namelijk heel normaal. Wat maakt het uit of de liefde voor je kindje moet groeien of dat dit er al is vanaf dag 1? Het maakt niet uit voor de toekomst van je kindje, het maakt niks uit voor de ontwikkeling van je kindje en het belangrijkst, het maakt je geen minder goede moeder.
JACKY
