5 maart 2015 begon het…
Ik was 20 weken zwanger en ik had tot op heden nergens last van. Ik voelde mij goed en genoot volop van mijn eerste zwangerschap. Ineens verloor ik vocht, heel veel vocht. Ik had toch zeker niet in mijn broek geplast? We hebben de verloskundige gebeld en ze kwam direct. Ze vertrouwde het niet en we werden meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. “Vroegtijdig gebroken vliezen”, was de conclusie. En dat met 20 weken…
Er brak een hele spannende tijd aan. Toch hielden wij vertrouwen. Ik moest rust houden en afwachten. Wekelijks gingen wij op controle bij de gynaecoloog. Gelukkig bleef het rustig in mijn buik. Met 24 weken vierden we een kleine mijlpaal, want vanaf dat punt waren kindjes levensvatbaar. Dat betekende dat de artsen vanaf dat moment het kindje, ons kindje, zouden helpen op medisch vlak. Natuurlijk beseften wij ons maar al te goed dat ze dan nog veel te klein was.
Met 25 weken werd ik opgenomen. Dit was uit voorzorg, omdat de situatie in mijn buik snel kon veranderen. Als dat gebeurde, was ik op de juiste plek. Ik kreeg longrijping die 48 uur moest inwerken. Wij kregen een rondleiding op de NICU en veel informatie om ons voor te bereiden op een eventuele vroeggeboorte. Ik had bedrust en er werd goed voor mij gezorgd in het ziekenhuis. Maar toen begon het op 23 april 2015 in de avond toch te rommelen. Ik kreeg wat last van buikkrampen en voelde mij niet lekker. De krampen bleken weeën te zijn. Na een hectische nacht met weeën en zonder slaap, stond de gynaecoloog ‘s morgens vroeg aan ons bed. De baby was heel ziek aan het worden in mijn buik. Het was beter dat ze vandaag geboren zou worden, ook al was ik pas 27 weken zwanger. Ik werd klaargemaakt om naar de OK te gaan. Ik moest een keizersnede, omdat de baby in stuit lag. Er heerste een gigantische spanning en tegelijkertijd bleven we toch vrij rustig. Het overkwam ons. De OK stond vol met zo’n 12 personen. Iedereen zorgde goed voor ons. Het ging echt gebeuren. Om 10.17 uur werd Fieke geboren. Ze werd meteen overgedragen aan het geweldige team van de NICU. Papa kon meekijken en ik ook van een afstandje. Ze hielden ons goed op de hoogte. Fieke had het zwaar en heel veel zuurstof nodig. Ze wilden snel met haar naar de NICU, want daar lag alles klaar. Gelukkig was er een lieve arts die Fieke toch nog even naar mij draaide, zodat ik haar een kusje kon geven. Dit was zo’n waardevol moment. Daar ben ik ze nog altijd dankbaar voor. Het was zo onwerkelijk wat er allemaal gebeurde. Omdat Fieke heel erg ziek was, moest er veel gebeuren. Papa stond er een beetje verloren bij. Toen nam onze verpleegkundige papa en mij mee. We werden terug naar mijn kamer gebracht. Het duurde een tijdje voordat we naar Fieke toe konden. Ondertussen belden we onze familie dat ze geboren was. Niemand zag dit aankomen en het was een totale verrassing, ondanks dat we toch allemaal wisten dat dit kon gebeuren. Ontzettend leuk om opa, oma, oom of tante te worden, maar dit was ècht te vroeg. Vreugde en spanning vielen samen! Wij bleven met z’n allen positief. Ondanks dat de situatie ernstig was, zaten we op een roze wolk.
Uiteindelijk konden we naar Fieke toe. “Wat is ze knap!”, was mijn eerste gedachte. Ondanks alle kabeltjes, slangetjes en infuusjes was ze echt prachtig. We konden nog niet knuffelen samen, maar we mochten haar wel zachtjes aanraken. Daar lag ze dan in een couveuse met een veel te grote luier aan. Ze was zo ontzettend klein met haar 1170 gram. Fieke was na de geboorte heel erg ziek en lag volledig aan de beademing. Na een paar dagen ging het beter en kon ze van de beademing af. Ze had nog wel andere ademondersteuning nodig, maar ze was stabiel genoeg om samen te mogen buidelen. Deze momenten waren goud waard, zowel voor Fieke als voor ons. Fieke werd er rustig van en wij konden heerlijk samen slapen en knuffelen. Maar oh, wat was het besef er dan nog meer dat ze zo klein was.
Naar omstandigheden ging het eigenlijk best goed. Ze ging met kleine stapjes vooruit of bleef stabiel. Wij beseften ons maar al te goed wat er allemaal kon misgaan. Maar ondanks dat, konden wij volop van haar genieten. De verpleegkundigen op de NICU zorgden goed voor Fieke èn voor ons. We verbleven in het Ronald MacDonaldhuis. Gelukkig was daar een plekje voor ons. Wij wonen zelf een half uur rijden van het ziekenhuis en zo waren we altijd heel dicht bij Fieke.
Op donderdag 7 mei waren we ’s avonds met een verpleegkundige wat foto’s aan het maken. Ik weet het nog goed. We hadden het over Moederdag, want dat was drie dagen later. Wij besloten deze avond iets eerder terug te gaan naar het Ronald MacDonaldhuis om wat slaap te pakken. Het ging goed met Fieke, dus we konden met een gerust hart weg gaan. Dachten we … Wij lagen net te slapen, toen mijn telefoon ging. Het was het ziekenhuis. Alle alarmbellen gingen af bij ons. Ze belden ons op om te zeggen dat Fieke ziek was geworden en of we direct wilden komen. “Ze ligt weer terug aan de beademing”, zei de verpleegkundige voorbereidend. We zijn op stel en sprong naar de NICU gegaan. Bij binnenkomst zag ik het al: “Dit gaat niet goed”. Er zaten verschillende artsen en verpleegkundigen om Fieke heen. Ze waren er alles aan het doen om haar in leven te houden. Dit kon toch zeker niet waar zijn! Ik merkte dat het steeds rustiger werd in haar kamertje. Dat betekende niet veel goeds. Uiteindelijk legde de arts uit dat Fieke heel erg ziek geworden was en dat het een onomkeerbare situatie was. Fieke ging dit niet overleven. Mijn wereld stond stil. Wat een intense wending. Ze hebben Fieke bij mij gelegd en de beademing afgekoppeld. Fieke is die nacht overleden. Intens verdrietig. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik kon het niet bevatten. Niet voor een klein deel begrijpen. Het is een hele heftige periode geweest met veel emoties. Wij hebben Fieke mee naar huis genomen. Thuis heeft ze in haar eigen bedje gelegen, terwijl wij beneden haar begrafenis regelden. We ontvingen bezoek en we zaten vaak bij haar bedje, dat gaf troost. Ik vond het meteen heel belangrijk dat Fieke nooit vergeten zou worden. Natuurlijk zouden wíj haar nooit vergeten, maar ik wilde dat onze omgeving haar ook altijd zouden blijven herinneren.
Toen Fieke net geboren was heeft mijn zus dekentjes gemaakt voor in de couveuse. Dit was het beste cadeau dat je kon krijgen. Het fleurde de couveuse op en je had echt iets van jezelf. Twee weken na het overlijden ben ik samen met mijn zus deze dekentjes gaan maken voor de NICU afdeling waar Fieke had gelegen. Wij zaten samen aan de tafel met veel leuke kleuren stof, een foto van Fieke, tissues en chocolade. Wat hebben wij twee mooie weken mogen hebben in het ziekenhuis en daarna nog een hele mooie week thuis tot de begrafenis. We lachten en huilden om alles wat we mee gemaakt hadden met Fieke. Het gaf ons troost om ergens mee bezig te zijn en om tegelijk andere kindjes en ouders in dezelfde situatie iets moois te kunnen geven. Daar aan de keukentafel is Stichting Fieke geboren.
Inmiddels maken wij met behulp van vele vrijwilligers dekentjes en geurdoekjes voor NICU-afdelingen, High care of Medium care afdelingen in Nederland. Wij hebben momenteel 14 ziekenhuizen die onze dekentjes uitdelen. Ieder te vroeg geboren kindje dat in de couveuse moet liggen, krijgt een dekentje en geurdoekje. Dit is van het kindje en mag uiteindelijk mee naar huis genomen worden. Een cadeautje van Fieke. Nu wordt de naam Fieke nog altijd genoemd en is ze deel van ons dagelijks leven.
Zo lief, zo klein, zo bijzonder!
MEIKE
