Wij waren op wintersportvakantie in Oostenrijk met de familie. Op wat bandenpijn en een navelbreuk na, had ik weinig last vast mijn zwangerschap. Ik werkte nog fulltime en ondanks dat het frustrerend was dat ik niet meer de hele dag kon staan, was het prima te doen.
Op woensdagavond na het eten (31+3) begon ik wat te ‘lekken’. Ik heb toen gelijk de verloskundige gebeld, maar we gingen er eigenlijk niet vanuit dat dit vruchtwater zou kunnen zijn (de afstand maakte het moeilijk om dit te controleren natuurlijk). Ik moest het donderdag in de gaten houden en anders toch voor de zekerheid een ziekenhuis op gaan zoeken in Oostenrijk. Donderdag was het naar mijn idee wat minder. We zouden vrijdag naar huis rijden, dus besloot ik het te laten. Ik wilde vrijdag de verloskundige thuis op zoeken om het in ieder geval uit te laten sluiten. Echter werd ik vrijdagochtend wel heel ‘nat’ wakker en wist ik direct: “Dit is niet goed”. Wij zijn gelijk in de auto gestapt om richting Nederland te gaan rijden met onderweg de verloskundige aan de telefoon. Het werd al snel duidelijk dat ik absoluut niet verder mocht rijden en zo snel mogelijk een ziekenhuis op moest gaan zoeken in Duitsland. We kwamen we in een ziekenhuis aan waar ze geen prematuur behandelende. Hier hebben ze wel vast gesteld dat het inderdaad om vruchtwaterverlies ging en werd ik met spoed in een ambulance naar een vrouw en kind ziekenhuis in Karlsruhe verplaatst. Hier konden ze wel prematuren behandelen. Vanaf dit moment stonden wij op de automatisch piloot. Wat er komen ging was erg onzeker. Onze familie moest doorreizen en Ivan (mijn partner) moest een hotel in de buurt gaan zoeken ‘s avonds rond 20:00 uur. Na een aantal onderzoeken en gesprekken die avond met de artsen heb ik moeten ondertekenen dat ik akkoord zou gaan met een keizersnede en het eventueel mogen verwijderen van mijn baarmoeder bij complicaties. Ze zouden mijn weeën (die ik toen had) niet meer gaan remmen, omdat ik volgens de arts al een lichte infectie had. Dit was een vreselijk gevoel, want Ivan mocht niet bij mij blijven, onze families waren meer dan vijf uur bij ons vandaan en wij hadden geen idee wat de nacht ons ging brengen…
Eenmaal terug op de kamer werd ik na een tijdje weer opgehaald omdat ze tóch gingen proberen mijn weeën te remmen. Die nacht heb ik tot 3 uur aan een infuus met weeënremmers gelegen. Uiteraard bleef Ivan toch bij mij. We hebben daarna een andere kamer gekregen waar we wat konden slapen. Mocht het druk worden, dan werd Ivan alsnog verzocht de afdeling te verlaten. Zo ging een nieuwe dag met onderzoeken voorbij. Het was geen derde wereld land waar ik lag, maar de taalbarrière, het kille ziekenhuis en gebrek aan privacy maakte het erg zwaar.
Zondag was ik jarig (ik werd 25 jaar). Ik stond op breken. Ik had onwijs veel stress en ik wilde hoe dan ook terug naar Nederland. Wij hebben onszelf ‘ontslagen’ uit Duitsland in overleg met de verloskundige. Isala Zwolle heeft mij na een reis van zes uur opgevangen. Deze keuze hebben wij gemaakt op ons eigen gevoel, als ik mijzelf of mijn dochter hiermee in gevaar zou hebben gebracht, zouden wij deze keuze niet gemaakt hebben. Hier moest ik in quarantaine liggen in verband met met de MRSA-bacterië die ik mogelijk bij mij kon dragen, omdat ik uit een buitenlands ziekenhuis kwam. Ik heb tot en met donderdag ter observatie gelegen. Toen mocht ik over op thuismonitoring! Dit was ontzettend fijn nieuws. Nu kon ik thuis haar kleertjes nog eventjes wassen en haar laatste spulletjes klaar zetten en halen.
Thuismonitoring hield in dat ik elke ochtend zelf een CTG-scan in stuurde naar het ziekenhuis. Deze werd dan beoordeeld door de arts die mij vervolgens belde met de uitslag. Als de scan goed was, had ik verder geen verplichting die dag, op temperaturen na. Ik mocht thuis niet meer teveel doen of het huis uit. Twee keer in de week, op woensdag en vrijdag, kreeg ik huisbezoek vanuit het ziekenhuis. Ze controleerden dan mijn temperatuur en bloeddruk. Op maandag maakten ze weer in het ziekenhuis een echo, controleerden ze ook weer mijn temperatuur en bloedruk en spraken we met de arts over hoe de situatie was.
Uiteindelijk vond de kleine het na twee huisbezoeken en één ziekenhuiscontrole wel mooi geweest. Na precies twee weken nadat mijn vliezen braken, meldde de kleine zich opnieuw! Om 16:30 na mijn middagdutje, wilde ik naar beneden gaan. Onderaan de trap had ik één schoen aangedaan en daar braken mijn vliezen voor een groter deel. Ik belde mijn moeder met de vraag of ze naar me toe kon komen. Daarna belde ik Ivan. Hij kwam gelijk naar Zwolle vanuit zijn werk. In de auto naar het ziekenhuis begonnen al wat krampen te komen. Ik voelde dat onze dochter zou komen…
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, rond 17:30 uur, moest ik aan de CTG om te kijken hoe ze het deed en om te kijken of ik al weeën had. Ik kreeg steeds meer krampen, maar dit gaf de CTG-scan niet weer. Dit was voor mij erg frustrerend. Ik wist duidelijk wat ik voelde! Na een echo om haar ligging te bepalen, hebben ze me overgeplaatst naar een verloskamer. Ze konden duidelijk aan me zien dat het onrustig was. Om 19:30 uur hebben ze voor het eerst gekeken hoeveel ontsluiting ik had. Het was 4 centimeter! Dit betekende dat onze dochter zou komen. Zonder bevalplan (deze zouden we die avond gaan maken), moesten we aan de slag. Mijn weeën begonnen al snel achter elkaar te komen, rug- en buikweeën. Dit betekende dat ik weinig tot geen rust tussen door had. Dit maakte het heel erg zwaar. Toen de verloskundige om 22:30 uur opnieuw keek hoeveel ontsluiting ik had, was ik nog maar 1 centimeter opgeschoten. Ik smeekte om een ruggenprik, want dit kon nog uren duren. Dat ging ik ècht niet volhouden. De enige manier hoe ik mijn weeën kon opvangen, was geknield hangend aan mijn bedrand. Bij het woord ‘liggen’ of ‘zitten’, werd ik al naar. Deze posities waren voor mij echt niet aan te nemen. Na nog een lang en zwaar uur, was de anesthesist er voor de ruggenprik. Deze werd snel, en voor mijn gevoel, zowat pijnloos gezet. Ik had verwacht dat dit veel pijn zou doen. Eventjes kon ik liggen, en eventjes had ik een beetje rust. De weeën bleven er door heen komen. Dit was voor de verloskundige een teken dat ik bijna volledige ontsluiting had. En dat voelde ik ook. De weeën waren zo sterk en ik kreeg ontzettende persdrang. De gynaecoloog en de kinderarts snelden naar mijn kamer. Na een kwartiertje persen, vloog ze letterlijk de wereld in! kleine Novée Isa Jolie kwam met 33+4 weken zwangerschap, op 5 maart om 00:48 uur ter wereld. Ik was zo moe, maar voldaan. Ik was klaar. Zij ademende en deed het gelijk goed! Ze werd vrijwel meegenomen naar de neonatologie samen met haar papa.
Mijn placenta wilde niet geboren worden en ondertussen was ik al ruim twee liter bloed verloren. Ik moest hiervoor dan ook snel naar OK om geopereerd te worden. Ik werd onder narcose gebracht en toen hebben ze hebben de placenta verwijderd, mij gehecht en de ruggenprik verwijderd. Daarna werd ik naar de uitslaapkamer gebracht. Ik zat vol adrenaline en mocht als ik weer helemaal bij was eindelijk naar onze dochter toe! Dit moment was zo ontzettend fijn! Ze lag uiteindelijk gezond bij mij op de borst!
LISA
