Thuis
Cis (5) en Kes (1) zijn allebei thuis in het mooie Zijdewind geboren. Ik wilde beide keren heel graag thuis bevallen. Ik ben heel graag thuis en ik vind het ook gewoon tof dat ze “Zijdewind” op hun ID hebben staan. Uiteraard wilde ik niet ten koste van alles thuis bevallen, als het ook maar even nodig was geweest had ik me onmiddellijk neergelegd bij een ziekenhuisbevalling.
Pijn lijden
Toen ik net zwanger was van Kes, twijfelde ik nog beetje: misschien was het toch wel verstandiger om “gewoon” in het ziekenhuis te bevallen. Toen ik zwanger was van Cis wist ik natuurlijk nog niet hoe heftig een bevalling kon zijn. Tijdens de bevalling van Cis werd er zelfs een ambulance gebeld voor de zekerheid, omdat haar hartslag wat naar beneden ging. Ik maakte me trouwens totaal geen zorgen. Ik voelde intuïtief aan dat alles goed zou komen. Cis was al gezond en wel geboren voordat de ambulance er was. Maar ja.. Nu, bij de tweede, wist ik natuurlijk wel beter! Ik leek wel gek. In het ziekenhuis zou ik dichtbij alle noodzakelijke apparatuur én pijnstilling zijn.
Ziekenhuistas
Maar dat was mijn verstand die sprak, want als ik naar mijn gevoel luisterde gaf het toch heel duidelijk aan dat een thuisbevalling hoog op mijn wensenlijstje stond. Ik was dan ook enorm verdrietig en teleurgesteld toen tijdens de zwangerschap van Kes mijn bloeddruk aan de hoge kant bleek en ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis. Weken hoopte ik bij elke controle dat mijn bloeddruk weer normaal zou zijn. Niet echt bevorderlijk natuurlijk als je je telkens voordat ze je bloeddruk gaan meten zo druk maakt. Uiteindelijk mocht ik gelukkig toch “gewoon” thuis aan de gang. Achteraf bedenk ik me dat ik helemaal niet eens een ziekenhuistas klaar had staan.
Half naakt
Toen de weeën ’s avonds begonnen, ging ik lekker in mijn eigen bed liggen, een beetje soezen. Nog een paar keer even lekker onder mijn eigen douche met mijn eigen fijne spulletjes. Zo rommelde ik de nacht een beetje door. De volgende ochtend kwam het pas echt op gang, poeh wat was dit toch heftig. Ik zuchtte en pufte me door de weeën heen, steeds weer van zij wisselend, want zo had ik het tijdens de eerste bevalling ook gedaan. En wat was ik blij dat ik gewoon thuis was toen ik bleef hangen op 9.5 centimeter. Ik moest namelijk gaan lopen en staan om de zwaartekracht zijn werk te laten doen. Zuchtend, steunend en halfnaakt waggelde ik met een verband tussen mijn benen over de bovenverdieping.
Eigen slaapkamer
Ik stikte de moord, want het was bloedheet en ik gooide dus ook het laatste kledingstuk van me af. Toen ik dus poedeltje naakt met mijn knieën op de grond en met mijn onderarmen op het bed leunde, bedacht ik me nog dat ik dit in het ziekenhuis misschien niet gedurfd zou hebben. Waar je al niet mee bezig bent?! Vlak daarna is na een paar persweeën Kes geboren. Mijn man pakte hem aan en gaf hem aan mij. Magisch! We hebben hem eerst heel lang bewonderd en aangelegd aan de borst. Pas toen de navelstreng uitgeklopt was, knipte mijn man hem door en toen kon hij met Kes knuffelen.
Troep
Van de eventuele ‘troep’ heb ik niks gemerkt. Toen ik terugkwam van het douchen, was mijn bed verschoond en leek het alsof er niets gebeurd was. Lang leve de kraamverzorgster! Vanuit ons bed hebben we meteen iedereen gebeld of berichtjes gestuurd. Ik weet nog dat ik zei: “Wel fijn hoor, dat we kunnen blijven waar we zijn en niet hoeven te klooien met een maxi-cosi”.
Grote zus
Grote zus Cis werd er ook al snel bijgehaald en met z’n vieren lagen we nog een tijdje in ons bed voordat de opa’s, oma’s, ooms en tantes kwamen. Voor Cis was het vertrouwd om in papa en mama’s bed te liggen, al was het natuurlijk wel een beetje gek dat haar broertje nu ineens uit mama’s buik was. Al weken lang vroeg ze iedere ochtend zodra ze wakker was of haar broertje er al was en nu was het eindelijk zo ver. Wat was ze trots toen ze Kes vast mocht houden!
KIM
