Christel schrijft haar eigen minireeks op Kids en Kurken. Ze kreeg ineens hele gekke klachten, maar het werd op stress gegooid. Zie hieronder haar eerdere delen, mocht je die nog niet gelezen hebben.
Deel 1: Deze mama kreeg plotseling onverklaarbare klachten
Deel 2 Van de diagnose stress, naar kanker
Inmiddels waren er alweer 8 maanden verstreken sinds mijn operatie. Ik herstelde goed en voelde me ook vrijwel meteen stukken beter. Gezien het feit dat wij een grote kinderwens hadden, besloten mijn man en ik dat het tijd was om met de pil te stoppen. Vele zwangerschapstesten verder (bij de geringste tekenen van een mogelijke zwangerschap was ik geneigd een test te doen) was het dan zo ver. Wij waren zwanger! De gehele zwangerschap verliep zonder problemen. De enige klachten die ik had, waren harde buiken en het feit dat ik heel moeilijk in slaap kon komen. Maar verder had ik totaal geen klachten. Ik mocht dus zeker niet klagen.
Gebroken vliezen
Bij de 36 weken en 2 dagen ontdekte ik dat ik best veel vocht(vruchtwater) verloor. Ondanks dat ik naar mijn idee elke keer maar kleine scheutjes vocht verloor, had ik toch het vermoeden dat mijn vliezen gebroken waren. Aangezien ik al een afspraak bij de verloskundige had staan voor de volgende dag, dacht ik: “Dit kan wel tot morgen wachten”. Eenmaal bij de verloskundige kreeg ik al gauw op mijn kop, want mijn vliezen waren dus wel degelijk gebroken en ik had meteen moeten bellen. Gelukkig ging het verder allemaal goed met de kleine, maar ik moest voor de zekerheid toch naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis hebben ze alles gecheckt. De kleine deed het inderdaad goed en ik had nog genoeg vruchtwater. Ik had verder nog geen weeën of dergelijke en gezien het feit dat ik nog niet de 37 weken was gepasseerd, hoopte ze dat de kleine ook nog even bleef zitten. Ik mocht naar huis, maar moest wel rustig aan doen. Zodra ik veranderingen zou merken dan moest ik meteen het ziekenhuis bellen. Ze hadden nog niet gekeken of ik ontsluiting had, omdat er dan kans zou zijn op infecties. Ik moest ook erg voorzichtig zijn, want doordat de vliezen waren gebroken, was er wel infectiegevaar. Het voelde best raar om naar huis te gaan, terwijl ik wist dat mijn vliezen waren gebroken en de bevalling elk moment kon beginnen.
Mijn weeën waren niet meetbaar
Bij de 36 weken en 4 dagen kreeg ik wat lichte weeën op het moment dat we naar bed gingen. In eerste instantie heel minimaal, het leek meer op buikkrampen. Maar al gauw daarna werden ze erger. We hebben toen meteen het ziekenhuis gebeld en zijn ernaartoe gegaan. Eenmaal daar werd er gecontroleerd of mijn weeën echt waren begonnen, maar die waren nog niet meetbaar. De pijn zat ook voornamelijk in mijn rug. Ze wilden nog steeds niet kijken of ik ontsluiting had in verband met infectiegevaar. Na 5 uurtjes in het ziekenhuis konden ze nog steeds niks meten. We mochten kiezen of we naar huis zouden gaan of dat we in het ziekenhuis zouden blijven. Maar gezien het feit dat de apparatuur geen weeën registreerde, dacht ik: “Dan gaan we maar naar huis”.
Trap op, trap af, trap op…
Thuis aangekomen wist ik met mijzelf geen raad. Het was half 5 ‘s nachts en de weeën bleven elkaar maar opvolgen. Ik had zoveel pijn in mijn rug (het voelde als steken). Maar ik twijfelde aan mijzelf, omdat er in het ziekenhuis geen weeën waren gemeten. Ik dacht: “Als dit nog geen wee is, wat staat me dan nog te wachten?” Mijn vriend is nog in bed gaan liggen en heeft nog enigszins kunnen slapen. Ik heb ook een poging gedaan, maar mij lukte het echt niet meer om de slaap te vatten. Ik heb continu gelopen, van boven naar beneden, even snel onder de douche, weer van boven naar beneden, opnieuw onder de douche en ga zo maar door. Rond 09.30 werd mijn vriend wakker. Deze wist na een blik meteen genoeg. Wij gingen terug naar het ziekenhuis.
Terug naar het ziekenhuis
Terug in het ziekenhuis konden ze op de één of andere manier (waarschijnlijk omdat ik rugweeën had) nog steeds mijn weeën niet meten. Ik werd aangesloten aan verschillende apparaten om de kleine en mijzelf in de gaten te houden. De weeën waren op dat moment nog wel constant. Zolang de kleine en ik het goed deden, wilden ze nog geen actie ondernemen, omdat hij nog geen 37 weekjes oud was.
Ik had gelijk: de bevalling was begonnen
Rond 14.00 zagen ze aan mij dat ik toch wel echt veel pijn had. Ze zijn toen alsnog gaan kijken met een eendenbek en zagen dat ik 3 centimeter ontsluiting had. De bevalling was dus wel degelijk begonnen. Dat was voor mij een opluchting, toch een bevestiging dat ik het niet mis had en ik wel degelijk weeën had. Ik voelde nog niet de behoefte van pijnmedicatie, omdat ik het idee had dat het nog wel eventjes kon duren. Ik was inmiddels al wel onwijs vermoeid en de weeën bleven vrij constant. Rond 17.00 werden ze heviger en kreeg ik ook een pompje voor de pijnmedicatie.
Er ontstond paniek
Mijn ontsluiting was inmiddels 9 centimeter. Na een kwartiertje was het dan zo ver en mocht ik eindelijk gaan persen. Alleen voelde ik de persweeën heel slecht. Ik wist niet wanneer ik exact moest persen. De verloskundige was mij volop aan het aanmoedigen en zei dat ik het goed deed, terwijl ik het gevoel had dat we geen steek verder kwamen. Ik had het echt het gevoel dat ik maar wat aan het doen was en dat er niks gebeurde. Toch beweerde de verloskundige dat ik wel degelijk vorderingen maakte. Na 1,5 uur was het dan bijna zo ver. Omdat het zo moeizaam ging besloten, ze een knip te zetten en de vacuümpomp erbij te pakken. Dit leverde snel resultaat op en zijn hoofdje was geboren. Echter bleef hij nu haken met zijn schoudertjes. Er werden allemaal mensen bij geroepen en ik voelde de spanning in de kamer hangen. Mijn vriend en ik hadden ook door dat het personeel zich zorgen maakten. De kinderarts werd erbij geroepen. Inmiddels was er ook een gynaecoloog die met man en macht aan het proberen was om de kleine eruit te halen. De gynaecoloog floepte met haar arm naar binnen en probeerde op die manier ons kleine mannetje los te krijgen. Hier voelde ik door de adrenaline overigens niks van. Inmiddels was ook de kinderarts binnen en hoorde ik geroesemoes.
Het horen van zijn krachtige huilen, was een enorme opluchting
Na een tijdje wringen kwam onze man los en werd hij helemaal geboren. Maar in plaats van (zoals je op tv ziet en vaak hoort), dat de kleine op mijn borst gelegd werd en de vader de navelstreng mocht doorknippen, werd de kleine meteen op de beademingstafel gelegd. Die roze wolk waar je meteen op zou moeten zitten, of ja in ons geval blauwe, hadden wij helemaal niet. Voor ons gevoel duurden de minuten dat ze net hem bezig waren ontzettend lang. We hoopten dat alles goed zou komen en we snel met onze kleine man konden knuffelen. Hij was sterk en liet vrij snel zien dat het goed met hem ging. Ze hebben hem alleen even op gang moet helpen, maar niet hoeven te beademen. Toen begon hij heel hard te huilen. Het horen van zijn krachtige longen was voor ons een ontzettende opluchting. Na een uitgebreide check mochten wij hem eindelijk vasthouden. Wat waren wij enorm trots op onze kleine man (eigenlijk grote man voor de 36 weken, hij woog namelijk 3,9 kilo). En wat deed hij het ondanks zijn start goed! We moesten daarna nog 2 dagen in het ziekenhuis blijven (om te checken of alles goed ging met zijn schoudertje en of hij er geen last van had en ook omdat hij voor de 37 was geboren).
Na 2 dagen mochten we gelukkig naar huis. Met mijzelf ging het ook harstikke goed. Ik had weinig last van de bevalling. We hadden nog een afspraak staan met de gynaecoloog voor over een paar maanden. Dit om te bespreken hoe wij de bevalling ervaren hadden en ook alvast te bespreken wat de mogelijkheden waren voor in de toekomst (mochten we nog een kindje willen).
Thuis aangekomen wilden we onze trots graag aan iedereen laten zien. We hadden in de kraamweek meteen onwijs veel bezoek (eigenlijk de hele dag door). Ik voelde mij gewoon goed en deed het meeste alweer zelf. Iedereen mocht onze zoon vasthouden en lekker met hem knuffelen, want wij wilden hem graag delen. Maar hadden we dat wel moeten doen? Want daarna ging het goed mis……
WORDT VERVOLGD
CHRISTEL
