Ik koos bewust voor een keizersnede, omdat dat mentaal gezien de enige optie was

Voordat ik je alles ga vertellen over de bevalling van mijn tweede dochter Kae, is het in mijn ogen belangrijk om stil te staan bij het proces wat zich voor deed tijdens (en eigenlijk daarvoor al) mijn zwangerschap. Ik zou je daarom ook willen vragen, om eerst mijn bevallingsverhaal van mijn dochter Pip hier te lezen. Want alleen dan zul je waarschijnlijk begrijpen, waar mijn gedachten en gevoelens vandaan komen, die ik tijdens mijn tweede zwangerschap en bevalling ervaren heb.

Wat een angst voor een tweede bevalling

Nu je klaar bent met mijn eerste bevallingsverhaal, kun je nu al wel een beetje invullen, welke gevoelens er bij mij speelden de eerste tijd na de geboorte van Pip. Ik was zo ongelofelijk dol op mijn kleine meisje, maar er bleef een naar gevoel achter na de bevalling. Ik was er niet dagelijks mee bezig, maar soms kon ik uit het niets dromen over mijn eerste bevalling. Dan kwamen alle details terug en kon ik me niet voorstellen, hoe een tweede bevalling zou gaan verlopen. Hoe onbevangen, enthousiast en naïef ik tijdens mijn eerste zwangerschap was, zo angstig, bevooroordeeld en onzeker was ik tijdens mijn tweede zwangerschap. Ik kon me op sommige momenten niet voorstellen hoe ik dat mentaal zou moeten doen, zo’n tweede bevalling. Soms had ik momenten dat ik een tweede zwangerschap niet aandurfde. Maar de wens voor een tweede kindje was groot.

Ik luisterde naar mijn gevoel

Toen ik eenmaal zwanger bleek, kwamen de gevoelens van mijn eerste bevalling steeds vaker terug. Ik probeerde me voor te stellen, hoe deze bevalling zou gaan. Het idee dat ik wellicht weer een bevalling zou hebben, waarin er van alles ‘mis’ kon gaan, vond ik moeilijk. Echter is het zo, dat als je eerste bevalling een keizersnede is geweest, je bij een tweede bevalling vaak mag kiezen of je vaginaal wil bevallen of door middel van een keizersnede. Ik wist al, dat ik prima vaginaal zou kunnen bevallen. Dat werd tijdens de nabespreking van mijn eerste bevalling overduidelijk benadrukt. Echter was juist die vaginale bevalling, waar ik stress en angst van ondervond. Het niet weten wat er allemaal weer zou kunnen gebeuren, met mij of met mijn baby. Angst voor herhaling, niet weer diezelfde lichamelijke en mentale pijn willen voelen. Als er iets is wat ik geleerd heb van mijn eerste bevalling, is het luisteren naar mijn eigen gevoel. Dus dat is wat ik deed.

Een keizersnede was wat ik ècht wilde

Ik vroeg mezelf af: “Wat wil IK? En waar voel IK mij comfortabel bij?” En dat was dus een geplande keizersnede. Toen ik dit voor mezelf besloten had, viel er zoveel stress van me af. Alleen kampte ik heel erg met het gevoel: “Wat zullen anderen hier van vinden? Je kiest toch niet voor een keizersnede, wanneer je gewoon vaginaal kan bevallen?”. Ik kreeg heel erg het gevoel, dat het not done was, om zelf te kiezen voor een keizersnede. En ik merkte ook, dat dit echt zo was. Verloskundigen die vanzelfsprekend spraken over een natuurlijke bevalling (rot woord, want in mijn ogen is een bevalling altijd natuurlijk!) en er dus vanuit gingen, dat dat mijn keuze was bij mijn tweede bevalling. Mensen om mij heen, waarbij ik merkte dat zij niet écht begrepen waarom je voor een keizersnede zou kiezen.

Het voelde als falen…

Ik kende in mijn omgeving geen vrouwen, die bevallen waren door middel van een keizersnede. En hoe ‘ouderwets’ het ook klinkt, er zijn echt nog veel mensen die denken dat een keizersnede de ‘makkelijke weg’ is. Walgelijk vind ik het. Want dat is het alles behalve! Een keizersnede is één van de zwaarste buikoperaties die je kan hebben en die worden niet zomaar uitgevoerd. In mijn geval was het dan niet lichamelijk noodzakelijk om bij een tweede bevalling door middel van een keizersnede te bevallen, mentaal gezien was het voor mij wél noodzakelijk. En nu kan ik makkelijker zeggen, dat niemand iets te maken heeft met de keuzes die ik maak en dat het me weinig interesseerde, dat anderen hier een bepaalde mening over hebben. Maar goed, zo voelde dat op dat moment niet.  De meningen van anderen en de vanzelfsprekendheid voor een vaginale bevalling die ik voelde, zorgde er als nog voor dat ik bij voorbaat al een gevoel van ‘falen’ ervaarde. Een gevoel wat veel vrouwen voelen, die bevallen zijn door een keizersnede. Een zeer onterecht gevoel, kan ik nu zeggen!

Die ene vraag deed me pijn

Mensen om me heen vroegen wel eens: “Zou je het niet een kans willen geven dan, een vaginale bevalling?” En dat deed me pijn. Want het voelde niet als een kwestie van willen, maar meer als niet kunnen. Mentaal gezien, was een geplande keizersnede de enige oplossing. Het was niet ‘de makkelijke weg’, zoals sommigen nog steeds denken. Het was ‘mijn enige weg’. En dat vond ik al moeilijk genoeg! Want zoiets wilde ik niet zo maar, ik kon niet anders. Mijn gevoel zei heel sterk: zo moet het gaan. En je moet begrijpen, dat mijn vorige bevalling een soort van ‘dubbele’ bevalling is geweest (met 30 uur weeën, persen en tot slot een keizersnede onder algehele narcose.). Ik had mijn portie ‘moeilijke bevalling’ wel gehad, vond ik. Ik gunde mezelf zó erg een mooie, liefdevolle, bewuste en ontspannen bevalling. Waarbij ik mijn kindje geboren zou zien worden, snel op mijn huid zou voelen en waar ik bij mocht zijn.

De gynaecoloog begreep me!

Toen ik zwanger was van mijn tweede dochter, sprak ik bovenstaande gevoelens op een gegeven moment uit bij één van mijn verloskundigen. Ze ving dit heel goed op, stelde me gerust en plande alvast een afspraak met een gynaecoloog in het ziekenhuis. Ik vond het spannend, had natuurlijk al duizend gedachten door mijn hoofd laten gaan en was bang dat de arts mij om zou gaan praten om toch voor een vaginale bevalling te kiezen. Maar zo ging het dus niet. Ik kwam binnen, ging zitten en de arts vroeg: “Nou, zeg het maar. Hoe zou jij het willen hebben deze keer?” Ik schrok van zijn vraag. Was het echt zo simpel? Dat was het dus. Ik sprak mijn wens voor een keizersnede uit en hij luisterde begripvol. Hij hoorde waarschijnlijk al aan mijn uitspraken, dat dit alles te maken had met mijn ervaringen tijdens mijn eerste bevalling. Hij wilde daarom graag een vervolg gesprek voeren, waarin we nog eens de eerste bevalling zouden bespreken. Niet om mij op andere gedachten te brengen, maar omdat dit wellicht zou helpen om hier anders op terug te kunnen kijken.

Ik voelde me erkend en gehoord

De gynaecoloog had de rapportage van de eerste bevalling bij de hand en liet mij praten over mijn ervaringen. Hij luisterde, stelde vragen en had geen oordeel. Ik voelde me enorm gehoord en serieus genomen, dat gaf me veel vertrouwen. En wat me vooral heel goed deed, was dat hij mijn verhaal herkende in de rapportage. Hij ‘schrok’ van de duur van de bevalling en de hoeveelheid weeëopwekkers die ik gekregen had, destijds. Hij erkende, dat de keuzes die gemaakt waren, niet de juiste waren en dat het niet zo ver had hoeven komen. Alleen deze woorden al, gaven me zoveel rust en vertrouwen in mijn keuze. Ik voelde me ontspannen na het gesprek en de arts zei: “Nou, en nu lekker broeden jij!”

De geboortedag werd vastgelegd

Een keizersnede werd het. Geen discussie, geen vragen, tijd om verder te ‘broeden’. In tegenstelling tot de eerste keizersnede, had ik nu alle tijd om me goed voor te bereiden. Ik las me goed in, volgde voorlichtingen en bekeek de mogelijkheden. Ik wilde heel graag een Gentle Sectio, een keizersnede waarbij er zo snel mogelijk huid op huid contact met de moeder zal zijn. Dat had ik bij mijn eerste bevalling zo gemis. Het gekke was ook, dat ik op een geven moment wist wanneer mijn baby geboren zou worden. Maar ondanks de geplande datum, kon het bij mij natuurlijk ook spontaan gaan beginnen met weeën. Alleen dat gebeurde niet. Ik wist drie weken van te voren dat de keizersnede plaats zou vinden op 21 december 2020. Als het aan mij had gelegen, was die al een week eerder gepland, want ik was al behoorlijk ‘klaar’ met het zwanger zijn.

De dag van de keizersnede

Op 21 december moesten we ons om 09.00 uur in de ochtend melden in het ziekenhuis. Pip, mijn 2-jarige dochter, sliep bij mijn moeder en was die avond er voor al opgehaald. Ik had die nacht heerlijk kunnen slapen en kon uitgerust naar het ziekenhuis vertrekken voor mijn bevalling. Hierna werd ik naar een kamer gebracht. Niet veel later kwamen er twee verpleegkundigen die me uitleg gaven over de keizersnede en wat er allemaal zou gaan gebeuren. Ook kreeg ik een infuus in mijn hand. Ik lag in het bed en vond het zo onwerkelijk allemaal. Ik wist op dat moment dat ik twee uur later een kindje in mijn armen zou hebben. Dat vond ik zo’n aparte gedachte, maar ik keek er enorm naar uit. Even later kwam er een andere verpleegkundige, die een katheter in bracht. En zo’n driekwartier later, werden we opgehaald om naar de OK te gaan. Met een enorme smile op mijn gezicht werd ik door de gangen van het ziekenhuis gereden in mijn ziekenhuisbed.

Van de spanning begon ik te trillen

De adrenaline begon door mijn lijf te stromen. Ik merkte het aan mijn benen, die begonnen helemaal te trillen van spanning. In dit geval wel de juiste spanning! Want ik realiseerde me zo goed, wat mij te wachten stond. Er wordt zo meteen een baby geboren, mijn baby en ik zou alles hiervan mee maken. Ik voelde me zo intens gelukkig bij deze gedachte! Ik werd naar een ruimte gebracht, dichtbij de OK. Daar werd ik voorbereid voor de operatie en sprak ik met verschillende verpleegkundigen en artsen. Iedereen was zo lief voor me. Ik had het idee dat ze allemaal op de hoogte waren van mijn eerdere ervaringen en daarom extra hun best deden om mij op mijn gemak te stellen. En dat lukte! Niets ging gehaast, overal werd ik stap voor stap in meegenomen en ze namen alle tijd voor de handelingen. Mijn vriend werd ook gereed gemaakt. Hij moest een steriel pak aan en even wachten in een andere ruimte. Bij mij werd op dat moment de ruggenprik gezet. Een spannend moment, omdat dit de vorige keer niet goed ging. Wat mij betreft hadden ze die ruggenprik wel 300 keer opnieuw mogen zetten, als die maar zou werken. Maar dat was uiteraard niet nodig. Ik merkte direct het effect van de ruggenprik. Ik voelde een warme gloed vanuit mijn rug naar benen gaan en mijn benen voelden ‘dof’ aan. Niet veel later kwamen er allemaal andere mensen de ruimte in en zo ook mijn vriend. Er werd een zeil voor mij gehangen, maar ik kon de operatie mee kijken via een schermpje. De adrenaline bleef door mijn lijf stromen en inmiddels waren mijn armen heel hard aan het trillen en kneep ik de handen van mijn vriend fijn.

Er stroomden tranen van geluk

Het duurde hooguit 5 minuten en toen werd er gezegd: “Je dochter gaat zo geboren worden. Het zeil zal zo naar beneden gaan”. Toen ik dit hoorde, kwamen de tranen. De tranen van geluk. En daar was ze dan, om 12.53 uur is Kae geboren. Ik zag dat ze uit mijn buik gehaald werd en ze toonden haar direct aan mij. Ik was op één oogopslag verliefd op d’r! Niet veel later werd ze bij me neergelegd op de borst en ondertussen werd ik dicht genaaid. Ik kon alleen maar naar haar staren en haar warmte tegen mijn lijf voelen. Ik heb dit gevoel zo bewust in me opgenomen, dat ik het bijna opnieuw ervaar als ik er weer aan denk. Dit is dus wat ze bedoelen met ‘een bevalling is het mooiste wat me ooit is overkomen’, het gevoel dat ik hiervoor niet kende.

Dit was echt een cadeautje

Ze werd hierna gecontroleerd door de artsen en ik moest nog heel even naar een uitslaapkamer. Hoog uit tien minuten later, kwamen mijn vriend en Kae naar mij toe. Kae werd bij me neergelegd en ik heb haar pas uren later weer los gelaten (om haar vervolgens weer heel snel bij me te houden). Het herstel van de keizersnede verliep heel voorspoedig. Ik had zoveel minder pijn, in vergelijking met de eerste keizersnede. En ik zat op een mega grote roze wolk. Alleen maar tranen van geluk! Wat een droom bevalling was dit voor mij. Deze tweede bevalling was de beste bevalling die ik maar kon hebben, in mijn ogen. Ik heb alles aan deze bevalling zo bewust meegemaakt. Ik voelde me sterk, ultiem gelukkig en heel relaxt. Het voelde als een groot cadeau: deze prachtige bevalling van mijn dochtertje Kae.

LOTTE